Człowiek, znajdując się w sytuacji odkrycia choroby, zwłaszcza gdy dzieje się to niespodziewanie, z pewnością jest w szoku i zdumieniu, aby nikt nie powiedział: „Hurra, nareszcie!”. Takie informacje są odbierane niejednoznacznie i bez radości. Jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek był w stanie zaakceptować to od razu, nie zaprzeczając i nie wpadając w złość. Nie jest to łatwa droga i każdy przechodzi ją na swój sposób. Wiele osób zadaje sobie pytanie: „Dlaczego ja?” i „Co zrobiłem źle?” Znajdą tysiące odpowiedzi na te pytania, a może prawie żadnej, ale każdy wybierze jedną lub więcej, które są odpowiednie specjalnie dla niego. Ważne jest, aby osoba znajdująca się w takiej sytuacji znalazła chociaż jakieś wyjaśnienie, nawet jeśli jest to zaprzeczenie oczywistości. Wybór został dokonany, idźmy dalej. Mamy pewien objaw, nie nazywam tego konkretnie chorobą, żeby nie zarażać tematu efektem „jestem chory!”. Mamy objaw jakiejś choroby, z którą musimy żyć i coś z tym zrobić. Bardziej interesuje mnie, jak z nią żyć możliwie harmonijnie. Niezależnie od tego, jak dziwnie to zabrzmi, ważne jest, aby się z nim „zaprzyjaźnić” i zaakceptować. Przecież wielu z nas, nie zaprzeczając istnieniu objawu, zaprzecza, że ​​do niego należy – w myśl zasady „to”. istnieje, ale nie jest moje.” Istnieją więc niczym dwie odrębne galaktyki w jednym organizmie i nawet przychodząc do lekarza, pacjent, powiedzmy, „przynosi” objaw, a nie przychodzi sam. A w swojej duszy i ciele człowiek zmaga się z cudzym przedmiotem. Ale w tym przypadku sama walka przygnębia człowieka bardziej niż choroba i jej przebieg. Niezależnie od tego, jak bardzo chcielibyśmy temu zaprzeczyć, objaw jest częścią nas i jeśli istnieje teraz, nie można go zignorować. Niezwykle ważne jest spotkanie się z nią i rozmowa. Można to zrobić metodami, które nie wymagają specjalnych urządzeń i umiejętności, ale większość z nich wymaga towarzystwa psychologa, który może poprowadzić pracę we właściwym kierunku poznać samodzielnie swój objaw, to nie jest to problem, najważniejsze, że znajdziesz siłę, aby przejść tę drogę do końca, a jeśli coś nie wyjdzie, znajdziesz odwagę, aby szukać wykwalifikowanej pomocy , zaczynajmy. Musisz wziąć przedmiot lub kartkę papieru, która będzie charakteryzować twój objaw. Możesz nawet nadać mu nazwę, jeśli to możliwe. Następnie musisz umieścić ten obiekt w przestrzeni względem siebie, tak jak czujesz jego obecność w swoim życiu: daleko lub blisko, z tyłu lub z przodu, po prawej lub lewej stronie umieść go, spróbuj z nim porozmawiać, zwracając się do niego jak do żywej istoty. Nie spiesz się i słuchaj swojego serca, co chce powiedzieć objawowi. To wezwanie musi koniecznie zawierać takie zwroty, jak: „Wiem, że jesteś częścią mnie, że przyszedłeś (przyszedłeś) po coś”. Jeśli nawet nie wiesz i nie rozumiesz, jakie przesłanie niesie ze sobą Twój objaw, to także mu o tym powiedz: „Nie wiem, po co jesteś i nie chcę cierpieć, ale akceptuję ty i twoja misja w moim życiu.” Podziel się z nim swoim bólem i doświadczeniami w takim stopniu, w jakim istnieją w twoim życiu. A także powiedz nam swoje życzenia dotyczące dalszej interakcji: „Teraz Cię akceptuję, wiem o Twojej misji w moim życiu, ale chcę iść dalej i chcę, abyś odszedł (po lewej)” lub jeśli są to nieuniknione zmiany zdrowotne, „ Akceptuję Cię, pamiętam o Tobie, ale proszę, nie przeszkadzaj mi cieszyć się życiem i być szczęśliwym (szczęśliwym).” Po rozmowie ważne jest, aby znaleźć miejsce wdzięczności, a to jest bardzo trudne krok. Najczęściej może się pojawić, jeśli objaw ma szansę zareagować. To znacznie komplikuje zadanie, ale sprawia, że ​​praca nad sobą jest wielokrotnie bardziej efektywna. Dlatego jeśli chcesz i masz możliwość, znajdź przedmiot lub kartkę papieru, która na chwilę Cię zastąpi i zajmie miejsce objawu. Spróbuj wsłuchać się w siebie i zobaczyć tę osobę naprzeciwko, która kroczy trudną ścieżką leczenia i przebaczenia. Spróbuj przekazać odczucia, które odczuwasz w miejscu objawu. Ale ostrzegam, że tę część należy wykonywać pod kontrolą/3964/1/