„Trudno nie znosić smutku, ale znosić go cały czas.” Seneka. Nie ma zbyt wielu ludzi na świecie, którzy nie doświadczyli straty. Smutek jest reakcją na stratę czegoś lub kogoś ważnego dla danej osoby. Jest to intensywny stan emocjonalny, doświadczenie utraty kogoś, z kim/czym istniała głęboka więź emocjonalna. Strata może być tymczasowa (rozłąka) lub trwała (śmierć), fizyczna lub psychiczna. Możesz stracić swoją pozycję społeczną (stracić pracę) lub stracić zdolności umysłowe i fizyczne. Straty mogą być duchowe lub materialne. W artykule opisano reakcję na stratę bliskiej osoby. We wszystkich tych przypadkach osoba doświadczy żalu lub w inny sposób przejdzie przez proces żałoby. Proces ten składa się z etapów i bez względu na to, jak bolesny może być, konieczne jest przejście przez wszystkie etapy, aby psychika całkowicie przepracowała ból straty. Wtedy człowiek będzie mógł się uwolnić, powróci do niego poczucie równowagi i pełni życia. Wielu badaczy zgadza się, że proces żałoby trwa zwykle około roku. Chociaż są autorzy, którzy uważają, że może to trwać dłużej. Jeśli chodzi o etapy, również nie ma konsensusu. W tym artykule podam klasyfikację dokonaną przez lekarkę i psycholog Elisabeth Kübler-Ross. Zasugerowała rozróżnienie następujących etapów: Etap szoku i zaprzeczenia (izolacja). Na tym etapie można zaobserwować odrętwienie; brak kontaktu ze światem zewnętrznym i samym sobą, działanie „automatyczne”; zewnętrzny chłód emocjonalny (jako reakcja obronna); zamrożone emocje; „fale cierpienia”; zaprzeczenie i poczucie nadziei; paradoksalne formy reakcji (śmiech, pozowanie, obsesyjne mówienie itp.). 2. Etap złości i urazy Złość jako reakcja na frustrację. Można wyrazić złość wobec zmarłego; dla dzieci, bliskich; o tych, którzy nie mogli pomóc; do siebie. 3. Etap poczucia winy i obsesji (targowanie się) Na tym etapie osoba może odczuwać wyrzuty sumienia; lub noś myśli - „gdyby tylko…”. Poczucie winy może być rzeczywiste lub neurotyczne (wyimaginowane). Osoba może również doświadczyć poczucia winy osoby, która przeżyła, poczucia, że ​​to ona powinna umrzeć zamiast ukochanej osoby. Poczucie winy za „ulgę”, gdy ukochana osoba cierpiała i dana osoba doznała ulgi, gdy umarła. Poczucie winy „radości”, czyli poczucia szczęścia, które pojawia się ponownie po śmierci bliskiej osoby. 4. Stadium cierpienia i depresji Oznakami depresji są wycofanie się z kontaktów z przyjaciółmi, rodziną, unikanie aktywności społecznych; brak energii, niemożność koncentracji; nieoczekiwane napady płaczu; zaburzenia snu i apetytu, utrata lub przyrost masy ciała; przewlekły ból, pogłębiające się problemy zdrowotne. 5. Etap akceptacji i reorganizacji. Na tym etapie więź emocjonalna ze zmarłym słabnie; przywracane są więzi społeczne; zainteresowanie ważnymi zajęciami powraca; pojawiają się cele i plany na przyszłość; życie odzyskuje utraconą wartość; Czasem odkrywane są nowe znaczenia. Świadomość, że proces żałoby jest etapowy i zrozumienie normalności swoich reakcji na każdym etapie, przynosi osobie pogrążonej w żałobie wielką ulgę. Trzeba jednak przyznać, że pomiędzy etapami nie ma wyraźnych granic i osoba, która wydaje się, że pomyślnie przeżyła pewien etap żałoby, może doświadczyć nawrotu bolesnego stanu, z powrotem do etapu poprzedniego. W niektórych przypadkach, gdy istnieją czynniki komplikujące proces żałoby, może on stać się patologiczny. Osoba może utknąć w swoim smutku. W terapii emocjonalno-wyobrażeniowej istnieje skuteczny model udzielania pomocy psychologicznej w radzeniu sobie z żałobą. W następnym artykule opowiem o tym bardziej szczegółowo. Twój psycholog. Konsultant. Specjalista EOT. Obolentseva Gulya