Od autora: Opublikowano w zbiorze: Lektury Ananyeva: Psychologia i polityka (Streszczenia konferencji naukowo-praktycznej „Czytania Ananyeva - 2002) / Pod generałem. wyd. AI Yuryeva, Los Angeles Cwietkowa. –SPb.: Wydawnictwo St. Petersburg. Uniw., 2002. - 472 s. s. 348-350. Metody kształtowania autonomii osobistej w szkolnym procesie edukacyjnym Sokovnina M.S. Pojęcie autonomii rozwija się w analizie transakcyjnej. Autonomia rozumiana jest tu jako cecha osobowości, która wyraża się w ujawnieniu lub przywróceniu trzech zdolności – świadomości, spontaniczności i intymności, a także umiejętności reagowania na rzeczywistość „tu i teraz”. Przeciwieństwem autonomii jest zależność, która urzeczywistnia się w niezdrowej symbiozie. Kształtowanie autonomii jest postrzegane jako najważniejsza część dorastania i kształtowania dojrzałej osobowości. Dlatego tak ważne jest uwzględnienie tej koncepcji podczas pracy z dziećmi w każdym wieku. Rozważaliśmy możliwość praktycznego zastosowania tej koncepcji do strukturyzowania procesu edukacyjnego, gdyż nowoczesna szkoła nastawiona jest głównie na osiągnięcia edukacyjne, a jej sukces jako instytucji postrzegany jest przez pryzmat sukcesów edukacyjnych jej uczniów. W pierwszej kolejności przeprowadzono w szkole badanie przyczyn niepowodzeń edukacyjnych. Przeprowadzono badanie wśród uczniów klas 5-10, którzy mają trudności w nauce (klasa „3” w trymestrze) oraz uczniów, którzy w trymestrze otrzymali ocenę „2” z dowolnego przedmiotu. Przeprowadzono także ankietę wśród rodziców tych uczniów oraz nauczycieli, którzy uczyli uczniów, którzy otrzymali ocenę „2” w trymestrze. Jednym z najciekawszych wyników tego badania było to, że nauczyciele nie byli w stanie sformułować w ankiecie, jakie konkretne umiejętności chcieliby widzieć u swoich uczniów do samodzielnej pracy z materiałami edukacyjnymi. Wynik ten potwierdził wstępny wniosek z analizy procesu edukacyjnego, że w szkole w relacjach edukacyjnych występuje nadmierna kontrola ze strony nauczycieli, bierność i brak ogólnych umiejętności edukacyjnych wśród uczniów, będący efektem ich uzależnienia od nauczyciela, stopniowa kontrola procesu i tym podobne. Kolejnym etapem było opracowanie i przetestowanie programu zajęć szkoleniowych mających na celu rozwój ogólnych umiejętności uczenia się. Został on wdrożony jako przedmiot do wyboru dla uczniów klas piątych. W ramach zajęć przedmiotowych uczniowie klasy V opanowali szereg umiejętności, które będą mogli wykorzystać w przyszłości zarówno w innych sytuacjach edukacyjnych, jak i w innych obszarach życia. W szczególności ważną częścią programu było nauczenie dzieci metod samodzielnej analizy struktury i dynamiki ich sukcesu edukacyjnego, metod analizy przyczyn sukcesu (i/lub niepowodzeń edukacyjnych), metod prognozowania oraz kształtowania strategia poprawy wyników nauczania. Podejście takie pozwala w szczególności przełamać zależność ucznia od oceny efektów jego pracy edukacyjnej przez nauczyciela lub rodzica, rozwijając umiejętność samodzielnego dokonywania tej oceny. Zwiększając liczbę możliwych wyborów w zachowaniu (niezbędnych do osiągnięcia celów edukacyjnych), zwiększa się zdolność do spontaniczności. W wyniku wdrożenia tego podejścia nauczyciel uwalnia się od konieczności kontrolowania krok po kroku działań edukacyjnych ucznia i od rutynowej pracy. Kształtowanie osobowości autonomicznej uważamy za najskuteczniejszą metodę zapobiegania powstawaniu totalitarnych ustrojów politycznych, gdyż to osobowość autonomiczna nie ma skłonności do wchodzenia w stosunki zależności, zarówno w stosunkach rodzinnych, jak i w małych grupach, i w dużych społecznościach społecznych. Oczywiście oprócz omawianej tutaj metody do kształtowania autonomicznej osobowości można zastosować wiele innych środków pedagogicznych i psychologicznych.