Opowieść o krzaku róży. W najzwyklejszym moskiewskim lesie, na najzwyklejszej polanie, nagle, niespodziewanie zakwitł krzew róży. Początkowo nikt nie zwracał na to uwagi, a potem nagle w połowie czerwca, w środku lata, kiedy wszystko wokół było przyjemne. oko porośnięte bujną zieloną roślinnością, jego pąki kwitły, a wszyscy wokół wstrzymywali się przed pięknem, które się przed nimi otworzyło. „A skąd on się wziął?”. - rozmawiali zaskoczeni mieszkańcy lasu, drzewa i zwierzęta. Kwiaty miały delikatny liliowy kolor i tak skomplikowany kształt, jakiego nikt wcześniej nie widział i nawet nie mógł sobie wyobrazić, że coś takiego w ogóle może istnieć! - Co to jest? !? Czy zwierzęta pytały się nawzajem? Jak się nazywa? „To krzew róży, a kwiaty na nim nazywane są różami” – powiedział szpak, jeden z najbardziej doświadczonych i najstarszych podróżników. „Ale” – dodał – „nigdy nie widziałem kwiatów nigdzie wcześniej nie było tak dużych rozmiarów i kolorów.” Nie było jednak ptaka wędrownego bardziej autorytatywnego od niego i można było polegać na jego słowach. Plotka o dziwnej roślinie rozeszła się po lesie i przyległych do niego polach, a nawet dalej poza jego granicami świata znanego i znanego mieszkańcom lasu, każdy, kto miał taką możliwość, chciał odwiedzić i zobaczyć na własne oczy niezwykły kwiat. I nie było osoby, która nie podziwiałaby obrazu, który się przed nim otworzył. - Ale jaki on kapryśny, zrzędliwy i nieprzyjazny!!! – wszyscy byli zaskoczeni – i rzeczywiście tak było, jego niezwykła uroda łączyła się z niespotykanym dotychczas kapryśnym charakterem. Wszystko było z nim nie tak! Drzewa i krzewy rosnące obok krzaka od samego rana zmuszone były wysłuchiwać jego skarg i skarg i wcale nie podzielały zachwytu innych mieszkańców lasu, którzy przyszli popatrzeć na róże; woleliby rosnąć gdzieś dalej od całego tego hałasu na cichej polanie, gdzie nikt im nie przeszkadzał. „Jakże jesteśmy nieszczęśliwi” – ​​powiedziały róże – „w całym tym lesie nie ma nikogo, kto mógłby naprawdę docenić moje piękno - chcielibyśmy rosnąć na otwartej przestrzeni. , duża polana, zalana słońcem i rozwiewana wiatrem, gdzie z daleka wszyscy przykuli moją uwagę Moja uroda - ale muszę powiedzieć, że tak naprawdę dorastał na bardzo małej i odosobnionej polanie z gęstą roślinnością, tak gęstą i rozległą, że nie stopa pojedynczej osoby mogła wejść w to miejsce „No cóż, czemu nie” – sprzeciwił się mu dąb, rosnący tuż nad nim, był jeszcze bardzo młody, nie miał nawet 50 lat, a zatem wciąż był zbyt porywczy i niepoważny - stokrotki polne niewątpliwie dają pierwsze miejsce w kwiatowym królestwie piękna - Och, właśnie tak!!!! – wołały róże oburzone tak bezczelną uwagą – tak, nie mają dla mnie szans!!!! - Czy powinni ze mną mierzyć moją urodę? - i znowu lamentował dalej - Jakie to smutne!!! Jak gorzki jest mój los! Żyć z dala od swoich i równych sobie! Jego jedynym prawdziwym przyjacielem był szpak - róże zamarły z radości, kiedy poleciał z wizytą, ale nie tylko róże, ale także wszyscy mieszkańcy lasu cieszyli się z niego, żył wśród nich. ludzie, w sąsiedniej wiosce, wszyscy z wielkim zainteresowaniem osiedlili się w pobliżu dębu, na którym się znajdowali: „Ach, wierny przyjacielu” – poprosiły róże, opowiedz jedną ze swoich niesamowitych historii - a szpak opowiedział - o innych krajach i ich wspaniałych mieszkańcach i ich życiu, tak odmiennym od wszystkich mieszkańców lasów, szczególnie podobały mu się opowieści o ogromnych polach kwiatów, które rozciągają się na wiele kilometrów i są otwarte na światło słoneczne i wiatr - Jak chciałbym polecieć tam z tobą i żyj wśród mojego rodzaju! - powiedziały róże - Nie smuć się - odpowiedział szpak - uwierz mi, a nie byłabyś tam szczęśliwa - wyglądają jak ty, ale wciąż jesteś inny - wychowałeś się w cieniu drzew - i dlatego masz tak niesamowicie cienkie i delikatne płatki oraz tak niezwykły przezroczysty kolor. Otwarte promienie słońca są dla ciebie destrukcyjne, a gwałtowne podmuchy wiatru wyrywają ci wszystkie płatki. „No cóż” – odpowiedziały róże – „popatrz choć raz na słońce, zamiast spędzić całe życie na tej polanie. półmrok.” „Jesteś jeszcze bardzo młody” – odpowiedziałszpak - to twoje pierwsze lato - twoje korzenie są głębokie i mocne, są kręte i mogą dotrzeć do najodleglejszych źródeł pożywienia i wytrzymają silne zimowe mrozy - wystarczy zmniejszyć liczbę cierni - a ich liczba na krzaku była po prostu niezmierzone - wszystko było nimi usiane - aby twoje kwiaty były coraz większe, potrzeba mniej wody, aby je stworzyć. „Tak, tu nie ma słońca, tylko czasami jego promienie przebijają się przez liście, ale jesteś ty i jego jasny i palący blask blednie w porównaniu z twoim jasnym i przewiewnym blaskiem” – powiedział szpak. Wylatuję na zimę i wiem, że pozostaniesz samotny i tęsknisz za mną. Ale proszę, zwróć uwagę na otaczających cię różyczki, smutno milczały, były bardzo zdenerwowane odejściem szpaka, ale nie rozumiały, o czym mówi, nie widziały wokół siebie nikogo godnego. Szpak uśmiechnął się ciepło , Żegnaj przyjacielu!!! ! Zobaczysz, następnej wiosny, kiedy wrócę, staniesz się zupełnie inny. Szpak odleciał i stopniowo jesień zaczęła nadchodzić do lasu, ostatnie kwiaty zwiędły, trawa uschła i uschła, drzewa stopniowo opadły. ich liście, krzew róży trzymał się do ostatniej chwili, ciesząc oko pięknymi kwiatami, ale nie mógł kwitnąć wiecznie, jego czas też minął, płatki róż pofrunęły i wszystko, co pozostało z całej jej niespotykanej urody, zostało nagie gałęzie i ciernie. Stał się, jak wszyscy mieszkańcy lasu, najzwyklejszym, niczym niezwykłym krzakiem „Oto dzień twojej babci i Jury” – powiedział dąb do krzaka róży – „wszyscy myśleli, że jesteś cudem, cudownym, ale. jesteś najzwyklejszym krzakiem.” „Co to za dzień Yury’ego?” – czy krzak róży był zaskoczony? Co chciałeś przez to powiedzieć Dąb nie potrafił wyjaśnić, jaki to był dzień, słyszał to powiedzenie od swojego ojca, a on pewnego razu od swojego, i tak dalej, jego pochodzenie zaginęło we mgłach. czas, dąb wiedział tylko, co powiedział jego ojciec, kiedy jego oczekiwania nie zostały spełnione - Ech, gdyby szpak tu był, z pewnością wszystko by wyjaśnił, bo nie ma nic na świecie, czego by nie wiedział! nie tylko szpak zniknął, stopniowo zamarło całe życie w lesie, ukryły się wszystkie komary, muszki, zwierzęta zbierały zapasy pożywienia, przygotowując się do hibernacji, goście pojawiali się na leśnych polanach coraz rzadziej, a w miarę więdnięcia krzewu róży , ostatni goście w ogóle przestali przychodzić, dni stawały się coraz zimniejsze, coraz wcześniej zapadał zmrok, deszcz padał coraz częściej, wydawało się, że wszystko pogrążyło się w jakiejś ciemnoszarej zasłonie. „Przyzwyczaj się to” – powiedział dąb. „Teraz taka pogoda zawsze będzie taka”. Zostali prawie sami z dębem na polanie, tylko drzewa i krzewy były jeszcze za młode i od czasu do czasu nie nauczyły się mówić. czasem słychać było od nich jakiś dziecięcy bełkot, inni wręcz przeciwnie, byli za starzy, już bardzo słabo słyszeli, a jeszcze gorzej mówili, mało interesowali się tym, co się wokół nich działo, byli w jakimś ich własny świat znany tylko im Nadeszły najcięższe dni jesieni, zerwał się zimny wiatr, przenikający do ostatniej gałęzi chłodu, wszystkie żyjące istoty ukryły się i skuliły w najgłębszych norach i podziemnych schronach. Krzew róży ucierpiał z powodu niesprzyjającej pogody, wszystkie jego gałęzie stały się cieńsze i skurczyły się pod wpływem mroźnego powietrza, a następnie dąb pochylił się do samego dołu i opuścił gałęzie, aby osłonić krzak róży przed zimnem. - Dlaczego to robisz? - zapytał go krzak - Czy zawsze cię nie obrażałem i nie naśmiewałem się! - To nie ma znaczenia, odpowiedział dąb - Wiem, że mimo wszystko masz dobre serce - Ile miałem wcześniej! Krzak róży często myślał – I przyjaciele i wielbiciele, i uwaga, podziw i miłość wszystkich, a ja wcale tego nie doceniałem!! Jaki byłem młody i głupi! Cóż to był za złoty czas! Ech... gdybym tylko mógł to wszystko cofnąć... zachowałbym się zupełnie inaczej I w końcu nadeszła zima i spadły pierwsze obfite opady śniegu. Pewnego pięknego poranka dąb wyprostował się, otrząsnął i wysoko uniósł gałęzie do nieba. Krzew róży rozejrzał się dookoła i był oszołomiony obrazem, który mu się ukazał. Wszystko wokół błyszczało w śnieżnobiałym splendorze, który mu się ukazał; drzewa i krzewy błyszczały w promieniach zimowego słońca, ubrane jak na paradę".