Zaczynamy szukać Znaków, gdy boimy się przyznać do własnych celów i pragnień. Kiedy nie wiesz, czego chcesz, zaczynasz szukać znaków. Niepewność, ślepe zaułki, oczekiwanie na przyjemności życia sprawiają, że człowiek szuka Znaków na zewnątrz i unika patrzenia w siebie - to zbyt bolesne, zbyt przerażające. Czy naprawdę potrzebujemy Pozwolenia przynajmniej od Znaków, aby zmienić coś w naszym życiu? Rzadko zdarza się, aby ktoś zmieniał swoje życie świadomie dokonując wyboru. Raczej żyją tak, jak muszą: „Ten się pojawił, a przy pracy był znak, żeby tu iść itd. i tak dalej." Wszyscy czekają na Znaki, zrzekając się absolutnie wszelkiej odpowiedzialności za to, co się dzieje. To wszystko wina Znaku. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy nic nie wychodzi... Wróżenie na fusach kawy, podążanie ścieżką Santiago, głównego bohatera baśni „Alchemik”, to droga pospolitego reakcjonisty, osoby, która zaczyna działać, kierując się znakami zewnętrznymi. Santiago jest typowy: klasyczny Iwanuszka Błazen, który ma szczęście. Ale nie każdy, kto podąża za Znakami, ma szczęście. To jak rosyjska ruletka. O wiele skuteczniej jest podążać za sobą. Jasno zrozum, czego dokładnie chcesz, dokąd chcesz się przenieść? „Przegrani wierzą w szczęście” – powiedział gorąco Rockefeller. Znaki są tym, w co ludzie wierzą, gdy znajdują się w okresie bezcelowego lub niepewnego życia. Dalecy są od bycia przegranymi, są to ludzie, którzy znacznie swobodniej rozpoznają swoje intencje pośrednio, poprzez złożony system interpretacji Znaków. A wszystko, co trudne, wymaga dużo energii. Wróżki na całym świecie mogą teraz zwrócić się przeciwko mnie z krytyką. I nie będę miał nic przeciwko nim. Ja mam swój własny paradygmat, oni mają swój. Idea Znaków to potężny pomysł na sprzedaż. Psychologowie i psychoterapeuci często na tym pasożytują, łącząc się z wróżkami, ezoterykami i innymi osobami wspierającymi oblężenie nerwicy. W poszukiwaniu Znaków można zagubić trzeźwe spojrzenie na osobowość, jej zadania i prawdziwe problemy.