Od autora: Lasovskaya (Bugaeva), E.I. Poczucie własnej wartości właścicieli zwierząt domowych / E.I. Lasovskaya (Bugaeva) // Zbiór dzieł 66. nauki. konf. stadnina. i doktoranci BSU: o godzinie 15:00, Mińsk, 18-21 maja 2009 / Białoruś. państwo Uniwersytet; redakcja: N.S. Staszkiewicz [i inni]. – Mińsk, 2009. – Część 3. – P. 30-33. Terapia zwierzęca (lub zooterapia) to psychoterapia, w której środkiem psychoterapeutycznym jest interakcja człowieka ze zwierzęciem. Taka interakcja istotnie różni się od innych środków psychoterapeutycznych (interakcja z przedmiotami nieożywionymi w różnych rodzajach psychoterapii, z samym terapeutą i uczestnikami terapii grupowej). Doktor nauk psychologicznych, profesor Filippova G.G. identyfikuje następujące główne różnice: 1) zwierzę posiada wewnętrzne źródło aktywności, w wyniku czego staje się stosunkowo nieprzewidywalne zarówno dla pacjenta, jak i terapeuty; 2) zwierzę nie jest nośnikiem funkcji semantycznej i wartościującej w stosunku do osoby; nie może być „nieprzystające” w sytuacji psychoterapeutycznej, tj. zawsze wyraża to, co bezpośrednio czuje, a to pozwala pacjentowi uwolnić się od przejawów obron psychologicznych utrudniających skuteczność psychoterapii; 3) zwierzę ma „pozycję wewnętrzną”, własną motywację i jest włączone w proces interakcji z człowiekiem, aktywnie demonstrując tę ​​pozycję. W psychoterapii za pomocą środków „nieożywionych” wszystko buduje się jedynie w interakcji pozycji pacjenta i psychoterapeuty. Trzymanie zwierząt w domu od dawna jest wykorzystywane przez ludzi, jak mówią, „dla duszy”, tj. do komunikacji emocjonalnej, zaspokojenia potrzeby czułości, chęci sprawowania opieki, często w celu optymalizacji i stymulacji rozwoju dzieci w rodzinie. Urbanizacja i technologizacja współczesnego społeczeństwa sprawiają, że ludzie starają się kompensować brak kontaktu z przyrodą poprzez trzymanie zwierząt w domu [1]. znaczenie zwierząt w życiu człowieka. Według corocznych badań przeprowadzanych przez Pet Food Institute (PFI) liczba kotów i psów domowych w Stanach Zjednoczonych znacznie wzrosła w 2002 roku, osiągając 137,5 miliona zwierząt. Co więcej, liczba kotów domowych osiągnęła najwyższy poziom 76,8 mln zwierząt, a liczba psów – 60,7 mln. Z badania wynika, że ​​55% amerykańskich rodzin posiada kota lub psa. Co więcej, 15% rodzin posiada jednocześnie kota i psa [2]. W 1991 roku projekt Hope w Anglii odkrył, że nawet bezdomnym często udaje się zapewnić swoim zwierzętom odpowiednią opiekę w zamian za ciepło i akceptację, co dla tych osób jest bardzo ważne. Wybór zwierzaka zależy od wielu cech przyszły właściciel tego lub innego zwierzęcia: od jego charakteru, temperamentu, poczucia własnej wartości i innych cech osobowości. Weterynarz V. Agafonychev, kandydat nauk, autor kilku monografii i dużej liczby artykułów o zwierzętach, uważa, że ​​komunikacja z kotem zmniejsza agresywność i poprawia dobrostan człowieka. Musisz tylko zawsze pamiętać, że może nie lubić długiego pobytu z daną osobą. Wiadomo, że zwierzę to „chodzi samo” [3]. W związku z tym trudniej jest oswoić kota dla siebie, jego potrzeb i pragnień, w przeciwieństwie do psa. W naszych badaniach postępowaliśmy właśnie z tego punktu widzenia: pies jest zawsze podporządkowany właścicielowi, a kot musi być sam sobie posłuszny, czyli: „Słaby” musi w jakiś sposób podnieść swoją samoocenę (jest to szczególnie zauważalne wśród właścicieli walczących psów), a „silny” relaksuje się, słuchając małego mruczącego amerykańskiego naukowca (K. Allen i in.). odkrył, że osoby niepełnosprawne w wyniku kaniterapii (leczenia psychoterapeutycznego przy pomocy psów) zaczynają czuć się gorzejsamotni, bardziej niezależni, bardziej asertywni, znacznie wzrasta ich samoocena, rozwija się wewnętrzne poczucie kontroli, poprawia się ich samopoczucie psychiczne i stają się bardziej towarzyscy. Psychologowie twierdzą, że osoby o wysokim statusie częściej mają psy niż koty. Co więcej, właściciele dużych psów to często osoby niepewne siebie, które muszą podnieść swoją samoocenę, którą otrzymują od swojego zwierzaka. Ale miłośnicy małych psów to ludzie, którym udało się zrobić karierę. Właściciele psów z reguły są miłymi i przyjaznymi ludźmi. Pies często pomaga znaleźć przyjaciół i ludzi o podobnych poglądach. Psychologowie twierdzą, że pies bardzo zmienia swojego właściciela: człowiek staje się bardziej aktywny, odważny, zdecydowany i towarzyski. Właściciele psów często zajmują wysokie stanowiska i stają się liderami [4]. Celem naszego badania było zidentyfikowanie różnic w samoocenie i samoocenie właścicieli kotów i właścicieli psów. Próba liczyła 41 osób (23 osoby posiadające kota i 18 osób posiadających psa), w tym 24 kobiety i 17 mężczyzn. Średni wiek badanych to 34 lata, najmłodszy 19 lat, najstarszy 59 lat. Wszyscy badani należą do klasy średniej pod względem statusu społecznego. Do badania samooceny i postawy wobec siebie wybrano metodę samooceny osobowości I.Ya. Kiseleva i kwestionariusz nastawienia do siebie V.V. Stolin i S.R. Pantelejewa. Wyniki opracowano stosując metody statystyki matematycznej: nieparametryczny test U-Manna-Whitneya, który ma na celu ocenę różnic pomiędzy dwiema niezależnymi próbami pod względem poziomu ekspresji dowolnej cechy mierzonej ilościowo oraz nieparametryczny test Spearmana, który pozwala w celu określenia ścisłości (siły) i kierunku korelacji między dwiema cechami lub dwoma profilami (hierarchiami) cech. Podczas przetwarzania nie ujawniono żadnych znaczących różnic w poczuciu własnej wartości i postawie wobec siebie pomiędzy właścicielami kotów i właścicieli psów. Stwierdzono jednak dużą liczbę zależności pomiędzy różnymi zmiennymi. Obecność zwierzaka (kota czy psa) wiąże się ze zmienną postawą innych, a zmienny wiek ze zmienną autosympatią, tj. można powiedzieć, że w zależności od wieku pojawia się życzliwość lub wrogość wobec własnego „ja”. Ujawniono także związek między samooceną a samooceną, także między samooceną a interesem własnym oraz między samooceną a samorozumieniem, co w zasadzie jest logiczne: im wyższa samoocena jednostki, tym im wyższa samoocena, tym wyższa samoocena, im większy interes własny i im wyższa samoocena, tym lepiej człowiek rozumie siebie i odwrotnie, zidentyfikowano także związek pomiędzy globalną samooceną a takie zmienne, jak samoocena, autosympatia, oczekiwana postawa od innych, interes własny, pewność siebie, postawa innych, samoakceptacja i samorozumienie, co również jest logiczne. Zmienna samooceny jest powiązana ze zmiennymi: pewnością siebie, interesem własnym i samorozumieniem. Również zmienna samoakceptacji jest powiązana ze zmienną samoobwiniania się, tj. Im mniej dana osoba akceptuje siebie jako osobę posiadającą zestaw pewnych cech, tym bardziej popada w samodeprecjację i tym bardziej obwinia się za swoje działania. Stwierdzono związek pomiędzy zmiennymi: samoprzywództwo, samokonsekwencja i zmienne samoobwinianie, tj. Im częściej człowiek kieruje się swoimi pragnieniami, aspiracjami itp., tym mniej się obwinia. Istniał także związek między obwinianiem się a samooceną (im wyższa samoocena, tym niższa samoobwinianie), obwinianiem siebie a autosympatią (im bardziej człowiek siebie lubi, tym mniej się obwinia). Można zatem powiedzieć, że większość właścicieli zwierząt domowych miała wysoką samoocenę, dość wysoki poziom samooceny, autosympatii, egoizmu, samoakceptacji i zrozumienia siebie. Może to na to wskazywać.