(Jeden z możliwych scenariuszy) Rodzice mają obowiązek sprawowania opieki nad swoimi dziećmi (z punktu widzenia obowiązujących standardów prawnych, moralnych i etycznych). Nie musisz kochać, ale często to miłość wyjaśnia przejaw troski. Kiedy dziecko ma jakiś problem (w tym przypadku mówię o problemie natury psychologicznej), rodzice zaczynają odczuwać niepokój, martwić się, starają się pomóc i rozwiązać sytuację. Jeśli jest to złe dla dziecka, jest to również złe dla rodziców. Pragnienie uspokojenia życia dziecka wynika z troski i miłości rodzicielskiej. Przecież to właśnie przejaw troski w sytuacji kryzysowej pozwala dorosłym szybko i skutecznie okazać swoją potrzebę, przydatność i dobroć; uwidaczniać spełnianie pożądanych i społecznie akceptowanych funkcji rodzicielskich. Okazanie opieki w sytuacji, gdy nie ma takiej pilnej potrzeby, jest trudniejsze, ponieważ jest rutynowe i powszechne. Zapewne prawdziwe jest także stwierdzenie odwrotne – im spokojniejsze dziecko, tym spokojniejsze życie rodziców (przynajmniej jest mniej powodów do zmartwień). Z tego punktu widzenia troska o spokój dziecka jest także pragnieniem spokoju własnego, a to wygląda mniej altruistycznie niż bezinteresowne oddanie dzieciom. Tak więc troskliwy rodzic stwierdził, że dziecko ma problem. Dla osoby dorosłej jest to jasne na podstawie zachowania dziecka (różni się ono od tego, co rodzice uważają za „normalne zachowanie”*), przejawów objawów (na przykład lęku przed ciemnością) oraz informacji, jakie dziecko przekazuje na swój temat („ Obawiam się”, „obrażają”...) ; Informacje o dziecku od innych osób (opiekunów, nauczycieli...) mogą być ważne. Dla dziecka, nawet nastolatka, to, czego doświadcza, jest częścią jego życia, która nie jest postrzegana jako coś wymagającego interwencji psychologa**. Najczęściej to rodzice decydują, że dziecko potrzebuje pomocy psychologicznej u specjalisty i przyprowadzają dziecko na konsultację lub umawiają się na wizytę. Jak z punktu widzenia rodzica wskazywany jest cel odwołania? Prośba jest oczywista – aby objawy „zniknęły”, zachowanie „normalizowało się”, a dziecko przestało mówić o tym, co go dręczy. Ale jednocześnie rodzic szuka także własnego spokoju, a cel ten często jest ukryty, „ukryty” pod opieką nad dzieckiem. Oznacza to, że prośbę można rozumieć w następujący sposób: „Zabierz dziecku problem, pozwól mu się uspokoić. „Ja też się uspokoję, bo się o niego martwię”. Z tego punktu widzenia okazuje się, że źródłem ekscytacji i niepokoju w rodzinie jest dziecko. Rozważmy relacje w rodzinie z punktu widzenia podejścia systemowego. Więź psychoemocjonalna pomiędzy dzieckiem a rodzicami prowadzi do ich wzajemnego oddziaływania, tj. zmiany w funkcjonowaniu jednego z uczestników systemu nieuchronnie prowadzą do zmian w funkcjonowaniu drugiego uczestnika(ów). W związku z tym ważne jest, aby zrozumieć, co każda osoba wnosi do rodziny, jak wpływa na innych uczestników systemu rodzinnego i jak każdy uczestnik reaguje na ten wpływ. Uwaga skupia się na członku rodziny, który wywołuje niepokój, jego problemy stają się centralne i najważniejsze, a rozwiązanie tych problemów jest postrzegane jako złagodzenie niepokoju u wszystkich pozostałych uczestników. Jest to wyraźny przejaw. Co się za tym kryje? W przeciwieństwie do dorosłych, dziecko jest mniej przystosowane do trudności w interakcji ze światem zewnętrznym. Dopiero uczy się zasad, według których buduje się relacje z ludźmi. Naiwność, łatwowierność, otwartość, konkretność, oczywista manifestacja emocji, spontaniczność – to przejawy psychiki dziecka. Nawet w wieku licealnym dziecko ma znacznie mniejsze doświadczenie (w porównaniu do dorosłych) w życiu i pokonywaniu sytuacji konfliktowych. Te doświadczenia, które dorosły jest w stanie ukryć (w tym przed samym sobą), rozegrać z innymi, przekształcić w aktywność społeczną lub czynność „dla duszy” u dziecka, objawiają się jaśniej, otwarcie, ostro, bardziej zauważalnie.