Wiele z nas zna z pierwszej ręki stan paniki i przerażenia. Znany z dzieciństwa Wściekłość rodziców, niekontrolowany gniew, niewytłumaczalna irytacja i napięcie w polu pogrążają dziecko w przerażeniu na twarzy rodzica jest to, czego dziecko nie jest w stanie zrozumieć, wytłumaczyć i z czym nie jest w stanie sobie poradzić. Nie ma „wewnętrznego pojemnika” na tak potężne emocje. Jeszcze nie ukształtowane. Dla dziecka wygląda to na bezpośrednie zagrożenie jego egzystencji, bezpieczeństwa, powodujące paraliżujący strach i otępienie w organizmie, często paraliż układu mięśniowego, wykluczający jakąkolwiek formę walki lub ucieczki. Przerażenie jest silniejsze niż panika i rozwija się w sytuacjach, gdy jakikolwiek wysiłek, aby stawić opór lub uciec, wydaje się beznadziejny. Horror jest formą szoku; doznania są odwracane od obrzeży ciała, zmniejszając wrażliwość organizmu w oczekiwaniu na nadejście ostatecznej agonii. Horrorowi często towarzyszy dysocjacja, np. wycofanie się w siebie, typu „Jestem w domu, coś się tam dzieje, ale nie ze mną” lub stan „kiedy na wszystko patrzysz z zewnątrz, jakby mnie to teraz nie dotyczyło.” „Ciało dziecka doświadczającego horroru w relacji z rodzicami staje się sztywne i ograniczone lub wiotcze, ma słabe napięcie mięśniowe. Energia zdaje się opuszczać ciało. Oczy są zwykle puste, wyraz twarzy zamrożony, jak maska. Wdech jest płytki, a klatka piersiowa utrzymywana w pozycji wydechowej. Brak ruchu prowadzi do oddzielenia percepcji ego (aspektów mentalnych) od ciała. Kiedy wpadasz w panikę, ciało staje się napięte, jakby przygotowywało się do ucieczki. Klatka piersiowa jest napompowana i unieruchomiona w pozycji inhalacyjnej. Strach zmusza człowieka do zassania powietrza, dostarczając organizmowi dodatkowego tlenu do walki lub ucieczki. Wydaje się, że nie może oddychać, czasem wdychać, czasem wydychać, każdy na swój sposób. Ta niemożność pełnego wdechu lub wydechu przyczynia się do utrzymywania stanu paniki i przerażenia. Przerażenie i panika to uczucia i stany trudne do zniesienia dla małego dziecka. Brak ochrony, doświadczenia reakcji, zrozumienia tego, co się dzieje... W końcu rodzicom powinna chodzić o miłość, a tutaj pojawiają się zupełnie inne emocje... Czy znasz te stany? Czy doświadczyłeś kiedyś horroru? I panika?