Specjalna część pracy mająca na celu potwierdzenie najwyższej kategorii. Przy całej różnorodności teorii i badań eksperymentalnych dotyczących ostrego uszkodzenia mózgu w przypadku urazowego uszkodzenia mózgu, nie zrobiliśmy tego znaleźli wystarczająco jasne uzasadnienie mechanizmów patogenetycznych we wstrząsach mózgu. Większość badaczy zajmowała się przede wszystkim mechanizmami bezpośredniego oddziaływania mechanicznego podczas urazowego uszkodzenia mózgu. Pomysły dotyczące roli kompleksu limbiczno-siatkowego w powstawaniu mechanizmów klinicznych i patogenetycznych zaburzeń w organicznych chorobach mózgu, w tym w zamkniętych urazach czaszkowo-mózgowych, opierają się na badaniach. wielu autorów (N.I. Grashchenkov, I.M. Irger, 1962; E.M. Boevoy, 1968; B.I. Sharapova, 1965). Podczas wywiadów z personelem wojskowym, który odniósł obrażenia bojowe, oni sami i, ich zdaniem, wojskowi pracownicy medyczni na wszystkich etapach ewakuacji, aż do etapów specjalistycznej opieki medycznej, nie zwracali uwagi na urazowe uszkodzenie mózgu podczas kontuzji. Często fakt wstrząśnienia mózgu nie był odnotowywany w dokumentach medycznych. Taka postawa, z naszego punktu widzenia, nie jest uzasadniona ani ze strony samego człowieka, ani ze strony pracowników medycznych. Powszechnie wiadomo, że fala uderzeniowa eksplozji ma silny wpływ na mózg. Klinicznie objawia się to takimi objawami, jak ogłuszenie, mutyzm akinetyczny i zamroczenia, które w mniejszym lub większym stopniu wykrywane były wstecznie u wszystkich osób, które doznały wstrząśnienia mózgu. Energia kinetyczna fali uderzeniowej może uszkodzić mózg w wyniku ruchu obrotowego głowy i jednocześnie ruchu obrotowego mózgu w jamie czaszki. Uszkodzenie mózgu jest również możliwe na skutek podciśnienia powstającego w jamie czaszki w momencie eksplozji, jeśli ofiara znajdowała się wystarczająco blisko miejsca eksplozji. Kolejną kwestią jest dodatkowy uraz w postaci mechanicznego uderzenia w głowę o twarde powierzchnie sprzętu, o ziemię lub uszkodzenia od wtórnych pocisków itp. Zmiany morfologiczne w tkance mózgowej podczas urazowego uszkodzenia mózgu (stłuczenia) mogą być reprezentowane przez różne drobne krwotoki podobne do krwotoków Dureta w ścianach komór mózgu, w pniu mózgu i korze mózgowej. W zależności od ich lokalizacji, połączenia międzyneuronowe w różnych częściach mózgu mogą zostać uszkodzone. Zmiany patologiczne mogą wystąpić w wyniku obrzęku synaps i późniejszego zerwania połączeń synaptycznych, w wyniku zastąpienia tkanki nerwowej w miejscach krwotoków tkanką bliznowatą (łączną). Z tego powodu w zespołach nerwowych dochodzi do zaburzeń funkcjonalnych, a w konsekwencji do zaburzeń funkcji psychicznych. Najczęściej ma to miejsce w przypadku uszkodzenia kompleksu limbiczno-siatkowego, a ponieważ obszar limbiczny jest dominującym narządem ośrodkowej neuroregulacji funkcji trzewnych i jest związany z organizacją środowiska wewnętrznego organizmu, w późniejszym czasie mogą pojawić się zaburzenia somatyczne w postaci zaburzeń ciśnienia krwi, różnorodnych schorzeń narządów wewnętrznych i układów organizmu. Ponieważ każdemu urazowi głowy towarzyszą psychogeny, możliwy jest dalszy rozwój różnych zaburzeń psychicznych, przede wszystkim w emocjonalnej sferze psychiki. Ustalono, że stan emocjonalny zmienia się pod wpływem formacji znajdujących się pod kontrolą regulacyjną układu limbicznego: • tworzenie siatkowate, • przednio-boczne i tylne wewnętrzne części podwzgórza, • jądro podwzgórza, jądra ciała migdałowatego, hipokamp, ​​• czołowe i skroniowe obszary kory zakrętu obręczy, wzrasta ich skłonność do agresji, wściekłości, strachu i zmniejszają się reakcje obronne (cytat z I.A. Zambrzhitsky, 1972). Jeśli chodzi o regulację, istnieje inny punkt widzenia na temat kontroli korowo-fugowej niespecyficznych układów mózgowych (R.A. Durinyan, 1975). . Podstawowym jest przeciążenie prawej półkuli i jej dominacja nad lewą. W przyszłości prowadzi to do tego, że zaczyna produkować prawa półkulatakie emocje, jak drażliwość, strach, wściekłość, złość, zwiększona agresywność, nienawiść i zemsta. W pozostałym okresie urazowego uszkodzenia mózgu, organiczne objawy neurologiczne i psychopatologiczne ulegają znacznemu złagodzeniu. Tymczasem prawidłowa ocena kliniczna i ustalenie proporcji CTBI w ich występowaniu są niezwykle istotne zarówno w psychiatrii ogólnej i neurologii, jak i w badaniach psychiatrii wojskowej, porodowej i kryminalistycznej. Głębokie zmiany podkorowe mogą prowadzić do pojawienia się zespołów neuropsychologicznych wprowadzających „interferencję”. ” » w pracę systemów funkcjonalnych zapewniających organizację mózgu wyższych funkcji umysłowych. Badanie tego problemu, zdaniem E.D. Chomskiej, pomoże odpowiedzieć na pytanie, jaka jest specyfika podkorowych zespołów neuropsychologicznych i czym się różnią od znanych już w neuropsychologii zespołów, które uszkadzają głównie korowe części półkul mózgowych. Zaburzenia neurodynamiczne wszystkich wyższych funkcje psychiczne objawiają się spadkiem ich szybkości, produktywności, nierówną efektywnością w wykonywaniu zadań itp. Do tej grupy zaburzeń dynamicznych zaliczają się także modalnie nieswoiste zaburzenia uwagi w postaci ogólnego roztargnienia, trudności z koncentracją, łatwego rozpraszania uwagi itp. Do dynamicznej grupy objawów zaliczają się także zmiany w ogólnym stanie funkcjonalnym, jego wahania, wyczerpanie, osłabienie pacjentów itp. (E.D. Khomskaya, 1987). Wiadomo, że podrażnienie kompleksu limbiczno-siatkowego nie pociąga za sobą ściśle specyficznego układu autonomicznego reakcji i zwykle powoduje połączone zmiany psychiczne, somatyczne i wegetatywne. Celem tego badania była ocena ciężkości, głębokości i charakteru istniejących zmian u osób, które doznały kontuzji. Przyjęliśmy, że istnieje pewien kompleks psychowegetatywny, który w większym stopniu charakteryzuje zmiany w psychice, regulację wegetatywną, somatyzację tych zmian w przyszłości i związany z doznanym wstrząśnieniem mózgu. Przebadano 112 mężczyzn i 42 kobiety w wieku od 20 do 40 lat które brały udział w starciach wojskowych lub które przebywały w RBD i doznały urazowego uszkodzenia mózgu, w tym wstrząsu mózgu. Rozdzielono je według grup wiekowych: od 21 do 30 lat i od 31 do 40 lat. Kolejne dwie grupy po 45 osób składały się z mężczyzn i kobiet z zespołem psychowegetatywnym, który nie był konsekwencją urazowego uszkodzenia mózgu. Grupę kontrolną stanowiło także 45 mężczyzn i 45 kobiet w tym samym przedziale wiekowym, u których nie stwierdzono wyraźnych zaburzeń psycho-wegetatywnych i psychicznych. Badania przeprowadzono we wszystkich grupach w ten sam sposób i polegały na badaniu przez terapeutę, neurologa i psychoterapeutę. Podczas rutynowego badania terapeuta zwracał szczególną uwagę na częstość akcji serca, ciśnienie krwi, test ortostatyczny, badania kliniczne i biochemiczne oraz EKG. Badanie neurologiczne polegało na ocenie ogólnego stanu neurologicznego, obecności mikroobjawów i zaburzeń przedsionkowych, dermografizmu, nadmiernej potliwości, nadmiernego ślinienia się i akrocyjanozy. Eksperymentalne badanie psychologiczne przeprowadzone przez psychoterapeutę obejmowało ocenę punktowego wskaźnika skarg i stresorów oraz ocenę społeczeństwa. Dodatkowo przeprowadzono badania z wykorzystaniem baterii testów: Spielbergera-Khanina (lęk osobisty i sytuacyjny), testu USK (zewnętrzność-wewnętrzność), metody doboru koloru (heteronomia-autonomia, równowaga cech osobowych, ekscentryczność-koncentryczność, współczynnik autonomiczny , całkowite całkowite odchylenie od normy autogennej itp.), test SAN (samoocena dobrostanu, aktywności, nastroju), test LIRI (relacji interpersonalnych), test SHSC (skala uczuć sytuacyjnych), profil samooceny PTSD, Beck Kwestionariusz (poziom zaburzeń depresyjnych i ich somatyzacja), test NPA wg I. Gurvicha (poziom adaptacji neuropsychicznej). Do oceny uzyskanych wyników zastosowano parametryczne i nieparametryczne metody analizy statystycznej według kryteriów różnicy i korelacji paramianaliza poszczególnych zmiennych. W naszym badaniu w strukturze skarg dominowała wzmożona drażliwość (napady złości, złość z powodu drobiazgów), wzmożona pobudliwość (gorący temperament, agresywność), trudności z koncentracją na jakimkolwiek zadaniu, myślami, zmniejszona pamięć i uwaga. (ogólne roztargnienie, łatwe rozproszenie uwagi, niestabilność uwagi), uczucie niepokoju, napięcie wewnętrzne, niepokój, przygnębiające myśli o trudnym doświadczeniu, zwiększone zmęczenie, wyczerpanie, obniżona wydajność, osłabienie, letarg po napięciu nerwowym, bóle głowy, ociężałość w głowy, pulsowanie, czasami zawroty głowy, zataczanie się podczas chodzenia, zaburzenia formuły snu, koszmary senne, częste budzenie się w nocy z powodu obcych dźwięków, co pokrywa się z danymi innych autorów. Wykazano obiektywne badania z wykorzystaniem testu SHS (skala odczuć sytuacyjnych). modalność utrwalonych uczuć, takich jak strach, złość, wściekłość, zaskoczenie, wstręt, zawstydzenie, złość, poczucie winy, radość, zainteresowanie, a pod względem intensywności w większości przypadków impulsywność, napięcie, podekscytowanie, depresja, nasycenie, niezadowolenie, niepokój , agresywność, niepewność, irytacja. Za pomocą tego testu bada się spektrum uczuć, które, jak wiadomo z innych badań, koniecznie występują wraz z uczuciem strachu lub niepokoju. Opiera się na założeniu, że najważniejsze wydarzenia w życiu, którym towarzyszy uczucie strachu, pozostawiają trwałe engramy w układzie nerwowym i na poziomie pamięci emocjonalnej mogą być przez człowieka odtworzone niemal w taki sam sposób, jak wówczas. wydarzeń. Osoba badana proszona jest o ocenę uczucia strachu i niepokoju oraz uczuć im towarzyszących w 20-stopniowej skali. Uczucia ocenione powyżej 10 punktów uważa się za stałe. Przez modalność rozumiemy nie tylko spektrum, ale także dominujący kierunek doświadczanych uczuć. Przez intensywność rozumiemy stopień ekspresji, głębię przeżywanych uczuć. Kiedy emocja powstaje w odpowiedzi na mentalny obraz, symbol, reprezentację, wtedy możemy mówić o powstałym związku między myślą i uczuciem, czyli o strukturze afektywno-poznawczej ( K.E. Izard, 1999). Wyniki i ich dyskusja W trakcie badania uzyskano następujące wyniki: 1. We wszystkich grupach wiekowych z urazowym uszkodzeniem mózgu, wysoka reaktywność autonomiczna jest wyższa o 20%, średnia jest wyższa o 3%, a niska. jest o 97,85% wyższy niż w grupie kontrolnej. Niska reaktywność autonomiczna w grupach z uszkodzeniem mózgu jest o 28% wyższa, średnia o 7% wyższa, a wysoka o 12% niższa niż w grupie kontrolnej uszkodzenie mózgu jest o 11% wyższe niż w grupie kontrolnej i wysokie - o 41% niższe niż w grupie kontrolnej. W ujęciu psychologicznym i behawioralnym oznacza to, że osoby, które doznały urazowego uszkodzenia mózgu, nie widzą związku pomiędzy swoimi działaniami i istotnych dla nich wydarzeń, nie uważają się za zdolnych do kontrolowania swojego rozwoju i wierzą, że większość z nich jest wynikiem przypadku lub działań innych ludzi. W sferze psycho-emocjonalnej wiąże się to z niestabilnością emocjonalną, a ze względu na wzmożony lęk reaktywny jest warunkiem większej frustracji i mniejszej odporności na stres w przypadku poważnych niepowodzeń. Pod względem behawioralnym rozwijają stereotyp unikania niepowodzeń zamiast dążenia do sukcesu. Zmniejszony lęk osobisty (aktywny) jest kompensowany u pacjentów po urazowym uszkodzeniu mózgu przez agresywność, co prowadzi do wybuchowego wariantu niedostosowania. Przewaga funkcji trofotropowych prowadzi do koncentrycznej osobowości i większej bierności w działaniach obronnych. U pacjentów, którzy przeszli urazowe uszkodzenie mózgu, trofotropizm jest o 36% niższy niż w grupie kontrolnej. Wskazuje to na ich większą aktywność, ale i większą agresywność.2. Analiza EKG wykazała zespół wczesnej lub przedwczesnej repolaryzacji ściany przedniej lub tylnej komór w 37% przypadków. Wiadomo, że jest to związane z zaburzeniami w strefach ergo- i trofotropowych podwzgórza, jako jednego z suprasegmentalnych działów regulacji autonomicznej. Geneza tegozespół ten jest związany z niedoskonałą kontrolą neurowegetatywną aktywacji elektrycznej serca z przewagą wpływów przywspółczulnych. Zakładamy, że jest to wynik naruszenia skoordynowanej pracy zespołów nerwowych odpowiedzialnych za procesy repolaryzacji w mięśniu sercowym. Klinicznie potwierdza to fakt, że w tych przypadkach występuje bradykardia i zaburzenia rytmu oddechowego. Wskaźnik Kerdo w 63% przypadków wynosi od –5 do –20, co oznacza wzrost napięcia przywspółczulnego. W grupie kontrolnej zespół ten wykryto jedynie u 7% badanych.3. U zdecydowanej większości (91,7%) pacjentów po urazowym uszkodzeniu mózgu stwierdzono zaburzenia zdolności adaptacyjnych związanych z suprasegmentalnymi odcinkami regulacji autonomicznej. Jednocześnie 6,89% miało optymalną adaptację; Do grupy „Niepatologiczne niedostosowanie psychiczne” zakwalifikowano 27,58%, a u 65,53% stwierdzono patologiczne niedostosowanie psychiczne. Liczba skarg zgłoszonych w tych grupach wahała się od 34% (z 50 skarg przedstawionych w ankiecie, przyjętych warunkowo jako 100%) do 98% w przypadkach patologicznego niedostosowania psychicznego pojedyncze napady szybkiego bicia serca w spoczynku, okresowa suchość w ustach, lekka nadmierna potliwość dłoni i stóp do zespołów kardiologicznych, kardiologicznych, kardiosenopatycznych, wahania ciśnienia krwi, okresowa duszność, trudności w oddychaniu, uczucie braku powietrza, objawy dyspeptyczne i dyskinetyczne zjawiska ze strony przewodu pokarmowego, bóle naczyniowe mózgu, zjawiska napięcia mięśniowego w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowym objawiające się algią. Wszystkie te objawy zostały przez terapeutę ocenione jako dystonia neurokrążeniowa z bólami mózgu, bólami serca itp. Zaburzenia neurologiczne w grupach wg. do testu NPA (adaptacji neuropsychicznej) wzrosła także od „pływających” mikroobjawów i okresowych zaburzeń snu (trudności z zasypianiem, sen powierzchowny, sen wrażliwy, rzadko koszmary senne) w grupie z optymalną adaptacją do zespołów organicznego uszkodzenia pnia mózgu, uporczywe objawy organiczne (osłabienie zbieżności, osłabienie odruchów rogówkowych, skrzywienie języka, asymetria lub zanik odruchów brzusznych, oczopląs wielkogabarytowy, niestabilność postawy Romberga, szczególnie w wersji powikłanej, drżenie rąk, nadmierna potliwość dystalna). Sen jest krótki (do 3-4 godzin), trudności z zasypianiem, powierzchowny, często z koszmarami sennymi. W przypadku braku pomocy medycznej i psychologicznej wszystkie powyższe zjawiska z reguły mogą się nasilić. Cechą charakterystyczną jest to, że na pierwszy plan wysuwają się coraz wyraźniejsze zaburzenia emocjonalne i afektywne. Ich spektrum charakteryzuje się zwiększoną drażliwością, pobudliwością, brakiem powściągliwości, agresywnością, często związaną ze spożyciem alkoholu, złością, nienawiścią, uczuciem zemsty, po których następują okresy melancholii, apatii i niepokoju. Nasilenie konfliktów w domu i w pracy prowadzące do pogorszenia postrzegania innych, rozwodów, wydalenia ze służby, alkoholizmu i regresji osobowości. Wnioski: 1. Objawy niedostosowania psychowegetatywnego wykazują dodatnią korelację (p>0,05) z poziomem adaptacji neuropsychicznej.2. Zaburzenia autonomiczne i psycho-emocjonalne mają charakter stabilny i narastający i nie mogą być kompensowane przez organizm bez pomocy z zewnątrz.3. Somatyzacja zaburzeń psycho-emocjonalnych następuje dość szybko i objawia się przede wszystkim zespołem wczesnej lub przedwczesnej repolaryzacji przedniej lub tylnej ściany komór serca. Na przykład podajemy dwie obserwacje 1. Obiekt G, lat 27, kapitan, dowódca kompanii. Skarżył się na wzmożoną pobudliwość, płaczliwość, podejrzliwość, trudności z koncentracją na jakimkolwiek zadaniu, myśli, zmniejszoną pamięć, uwagę, nerwowość podczas oczekiwania, brak wiary we własne możliwości i działania, uczucie niepokoju, napięcie wewnętrzne, niepokój, strach przed ciemnością, strach wysokości, przygnębiające myśli o trudnych przeżyciach, zwiększone zmęczenie, wyczerpanie,zmniejszona wydajność, osłabienie, letarg, osłabienie mięśni. Stopień nasilenia przedstawionych dolegliwości jest łagodny. Z wywiadu: doznał dwóch urazów głowy (1996, 1999), nie był leczony w szpitalu. Asymetria ruchowa: leworęczna wg test USC – zewnętrzny Według testu NPA: Grupa 2 „Optymalna adaptacja” Według testu ShSC: sytuacja lękowa. Profil emocjonalny obejmuje uczucie strachu (20 punktów), złości (15 punktów), wściekłości (15 punktów), zaskoczenia (20 punktów) i wstrętu (20 punktów). Według profilu afektywnego wysoki poziom energii impulsywności (15 punktów), napięcia (20 punktów), nasycenia (15 punktów) może wskazywać na rodzaj zachowania - unikanie lub „bieganie po pomoc”. Obniżony próg złości i wściekłości wskazuje na gorący temperament i gotowość do wyrażania złości i agresywności. Sytuacja niepokoju. W przypadku doświadczania stanu lęku profil emocjonalny wykazywał średni poziom (10 punktów) smutku, melancholii i otwartości. Profil afektywny obejmuje wzmożone napięcie (15 punktów) oraz średni poziom (10 punktów) nasycenia, niepokoju i podniecenia. Doświadczenie lęku – smutku – melancholii – otwartości może świadczyć o możliwym oczekiwaniu kary i osamotnieniu, wrogości wobec siebie, opartej na poczuciu wstydu. Według testu Spielbergera-Khanina: średni poziom lęku osobistego. Prawdopodobnie nieumotywowany niepokój, napięcie. Według testu Luschera: 1. próbka (45320167), 2. próbka (45230617). Trochę niepokoju sytuacyjnego. Sfera emocjonalna jest niestabilna. Niezadowolenie emocjonalne i brak uznania powodowały stres i prowadziły do ​​niepokoju i niestabilności w ocenie własnego zachowania. Według testu SAN: dobre samopoczucie – lekkie zmęczenie, apatia, lekkie zmęczenie. Aktywność – duża aktywność, energia, spokój. Nastrój – wesoły, pewny siebie, optymistyczny. Sprzeczność pomiędzy wynikami metod obiektywnych i testu SAN może wskazywać albo na chęć podniesienia samooceny aktywności i nastroju, albo na chęć odzyskania utraconego stanu.2. Obiekt S., lat 25, starszy porucznik, dowódca kompanii. Skarżył się na wzmożoną drażliwość (wybuchy złości, złość o drobnostki), wzmożoną pobudliwość, zmniejszoną pamięć i uwagę, nerwowość podczas oczekiwania, uczucie niepokoju, napięcie wewnętrzne, niepokój, przygnębiające myśli o trudnym doświadczeniu, obniżony nastrój, myśli obsesyjne, osłabienie, letarg, osłabienie mięśni, nietolerancja jasnego światła i zapachów, pulsujące bóle głowy w okolicy czołowo-skroniowej, uczucie ciężkości w głowie, trudności w mówieniu w stanie napięcia nerwowego, utrata apetytu; zostaje zaburzona cała formuła snu (trudności z zasypianiem, lekki, powierzchowny sen, budzenie się w nocy z koszmarów sennych, strach przed śmiercią we śnie), niemożność wyrażenia swoich uczuć słowami (aleksytymia). Wyraźny jest stopień nasilenia dolegliwości. Asymetria ruchowa: leworęczna wg badania USC – zewnętrzna Według testu NPA – grupa 6 „Stan dokładnie bolesny”. Według testu ShSC: sytuacja lękowa. Profil emocjonalny wyraża uczucia (20 punktów) strachu, złości, złości, wściekłości, zaskoczenia, wstrętu, pogardy i wyższy poziom (15 punktów) zainteresowania. Wysoki poziom pobudzenia – nasycenia – impulsywności – agresywności przy podwyższonym poziomie zainteresowania może wskazywać na psychopatologiczny przebieg utrwalonych emocji. Interakcja złość – zdziwienie – wstręt może wskazywać na utrwalone psychologicznie poczucie nienawiści i zemsty (badany wypowiadał je w trakcie wywiadu klinicznego). Interakcja między zainteresowaniem a strachem jest przyczyną wysokiego poziomu lęku. Interakcja między zainteresowaniem a podekscytowaniem odzwierciedla stan manii. Patologicznie niski próg zainteresowania prowadził do naruszenia adaptacji. Interakcja zdziwienie-wstręt być może wskazuje na próbę przejęcia kontroli nad sobą i sytuacją oraz pojawienie się poczucia, że ​​zostało się wykorzystanym. Triada złości, wstrętu i pogardy odzwierciedla stan wrogości. Profil afektywny charakteryzuje się wysokim poziomem impulsywności,napięcie, irytacja, nasycenie, niezadowolenie, niepewność, agresywność, niepokój i podekscytowanie (wszystko na poziomie 20 punktów). Przy ponownym przeżywaniu stanu lęku na profilu emocjonalnym najczęściej wyrażany jest (20 punktów) lęk, smutek, radość, oczekiwanie, zdziwienie, zwątpienie i ponadprzeciętna (15 punktów) beznadzieja. Profil afektywny charakteryzuje się wysokim poziomem energii w całej skali (20 punktów): impulsywność, napięcie, irytacja, nasycenie, niezadowolenie, niepewność, agresywność, niepokój i podekscytowanie. Według testu Spielbergera-Khanina: wysoki poziom lęku osobistego. Ciężki niepokój, czasami bez szczególnego powodu zewnętrznego. Aby nie stracić kontroli nad sobą, potrzeba sporo wysiłku. Stan melancholii i przygnębienia łączy się z nerwowością i chaotyczną aktywnością. Według testu Luschera: próbka 1 (74132650), próbka 2 (37105642). Średni poziom lęku sytuacyjnego. Sfera emocjonalna jest niestabilna. Skupiony na sobie, drażliwy. Stres i niepokój, wywołane konfliktem nadziei i konieczności oraz spowodowane ostrym rozczarowaniem, powodują znaczną presję. Frustracja doprowadziła do niezdecydowania. Zmniejszona samokontrola może prowadzić do niekontrolowanych wybuchów złości i agresywności. Według testu SAN: dobre samopoczucie - łatwo rozwijające się zmęczenie, słaba wydajność, letarg, wewnętrzny dyskomfort, niezadowalający stan zdrowia; aktywność - pilna potrzeba odpoczynku, relaksu, aktywność jest znacznie zmniejszona, brak chęci do angażowania się w jakąkolwiek aktywność, utrata zainteresowania wynikami aktywności; nastrój - obniżony, przygnębiony, pesymistyczny, drażliwy, ponury pogląd na sprawy, niezadowolenie z siebie, innych, stany lękowe i depresja. Analiza porównawcza obu powyższych przypadków pozwala dostrzec zarówno podobieństwa, jak i różnice. Ogólnie: jedna grupa wiekowa, obaj dowódcy kompanii, brali udział w starciach zbrojnych (Dagestan, Czeczenia), doznali urazowego uszkodzenia mózgu, w szczególności wstrząsu artyleryjskiego, oboje przed urazami i udziałem w wydarzeniach wojskowych oceniali siebie jako osobę spokojną i zrównoważoną , oboje mają rodzinę, dzieci i nie mają własnego mieszkania, oboje zostali zbadani 10 dni po przybyciu do sanatorium, czyli mieli czas na odpoczynek i leczenie. Różnice: w pierwszym przypadku obrażenia wystąpiły z przerwa 3 lata, w drugim - przerwa około miesiąca; Nasilenie skarg jest różne. A jeśli w pierwszym przypadku możemy mówić o astenicznym zaburzeniu osobowości z powodu urazów mózgu, to w drugim mówimy o organicznym zaburzeniu osobowości i jego rozwoju psychopatologicznym. Oprócz wstrząśnień mózgu u pacjenta rolę w rozwoju patologii osobowości odgrywa także obecność zespołu stresu pourazowego oraz zaburzeń adaptacyjnych w postaci zaburzeń w sferze emocjonalnej i zachowaniu. Potwierdzają to wyniki leczenia w kompleksie sanatoryjnym z wykorzystaniem psychoterapii. W pierwszym przypadku - przejście do 1. grupy według NPA „Zdrowy”, w drugim - przejście do 4. grupy „Patologiczna dezadaptacja psychiczna”. I choć w obu przypadkach skuteczność leczenia jest dość wysoka, to w drugim przypadku wynik nie może nas zadowolić. Możliwe działania dowództwa: w drugim przypadku wykluczają wysłanie osoby na teren działań bojowych na co najmniej rok i po ponownym leczeniu w sanatorium i badaniu decydują o zatrudnieniu funkcjonariusza w RBD. Wszystkie powyższe może stanowić istotę rehabilitacji psychologicznej personelu wojskowego, który brał udział w działaniach wojennych. Widzimy następujące sposoby psychoterapii wpływające na różne etapy patogenezy urazowych chorób mózgu. Uraz psychiczny, wstrząsy społeczne, strach, ciągłe kłopoty i zmartwienia, czyli: wszystko, co towarzyszy osobie w czasie wojny, może nadmiernie pobudzić aktywność prawej półkuli i stłumić aktywność lewej. Wynikająca z tego dysfunkcja (asymetria psychiczna) prowadzi do braku kontroli lubniespójność w pracy półkul. Jednocześnie prawa półkula zaczyna generować niepokój, niepokój i lęki. Nadmierna pobudzenie prawej półkuli prowadzi do zaburzenia rytmu snu i czuwania, poszerzenia sfery procesów podświadomych, nieświadomych lub słabo realizowanych, co objawia się amnezją – wyparciem pozytywnych uczuć przez przeżycie negatywnych, koszmarów sennych, przeczucia kłopotów, nieszczęść, przesądów i mistycznego nastroju. Dodatkowy uraz mózgu spowodowany urazowym uszkodzeniem mózgu obejmuje inne powiązania patogenetyczne w zależności od lokalizacji uszkodzenia. Ponieważ proces patologiczny najczęściej dotyczy kompleksu limbiczno-siatkowego, wszystkie powyższe zaburzenia nasilają się i często pojawiają się nowe zespoły patopsychologiczne: zespół asteniczny (nietolerancja lub zła tolerancja alkoholu, nieuporządkowane życie, unikanie hałaśliwych towarzystw, nietolerancja głośnych dźwięk i jasne światło, transport, ciepło, duszne pomieszczenia, wahania ciśnienia barometrycznego, temperatury powietrza i prędkości wiatru, epizodyczny niepokój, strach, wewnętrzny niepokój); zespół charakteropatyczny (zwiększona neurotyczność w połączeniu z introwersją, a częściej z ekstrawersją, polarna samoocena, większa kruchość poziomu aspiracji, dysforyczność, brak formułowania celów, docelowa struktura działania, zachowania dewiacyjne); Pourazowa patologia mózgu niezwykle rzadko występuje bez zaburzeń intelektualnych i psychicznych. Według obserwacji B.V. Zeigarnika taką nienaruszoną psychikę obserwuje się głównie w przypadku penetrujących uszkodzeń tylnych części mózgu. Jako centralny punkt stosowania efektów psychoterapii wybraliśmy wyobraźnię, ponieważ to ona jest mentalna proces ściśle powiązany z pamięcią, myśleniem i uczuciami. Atrakcyjne jest również to, że pozwala na połączenie istniejącej wiedzy danej osoby w nową kombinację. W tym przypadku nowe połączenie idei prowadzi do powstania obrazu, który nie jest oderwany od dotychczasowej treści, ale też jej nie kopiuje. Neurofizjologiczną podstawą wyobraźni jest aktualizacja połączeń nerwowych, ich rozpad, przegrupowanie i unifikacja w nowe systemy. Synteza idei w procesach wyobraźni odbywa się w różnych formach: aglutynacji, hiperbolizacji, wyostrzania, schematyzacji, typizacji. Transformacje idei odgrywają ważną rolę w rozwiązywaniu problemów psychicznych, zwłaszcza tych, które wymagają nowej „wizji” sytuacji. Drugim wybranym przez nas punktem zastosowania jest myślenie logiczno-semantyczne, które przypisuje się bardziej funkcji lewej półkuli. Podstawą neuropsychologiczną stosowania technik psychoterapeutycznych jest ogólny model strukturalno-funkcjonalny mózgu jako substratu aktywności umysłowej (A.R. Luria), a podstawą neurofizjologiczną jest teoria N.V. Bekhterevy (1981) o stabilnym stanie patologicznym składającym się z początkowego dysfunkcje struktur mózgowych, ich kompensacyjna restrukturyzacja, która tworzy patogenne sztuczne stabilne połączenia funkcjonalne (ASFC) ludzkiego mózgu. Tworzenie się sagenicznych ASPS polega na „przeprogramowaniu” pracy struktur kontrolnych w celu optymalizacji funkcjonowania organizmu jako całości. Neurofizjologiczna koncepcja stanu patologicznego mózgu ma swój psychologiczny odpowiednik - myślenie patogeniczne (Yu.M. Orlov, 1991). Zastępując myślenie patogeniczne myśleniem sagenicznym, zmieniamy w ten sposób stan patologiczny mózgu na zdrowy. Poddając się dwóm metodom, oddziałujemy na kilka układów funkcjonalnych mózgu i poprawiamy interakcję międzypółkulową. Trzecim punktem zastosowania jest węch i analizatory słuchu. Wpływ na analizator węchowy odbywa się za pomocą aromatów ziół leczniczych. Istnieją trzy kompozycje terapeutyczne, z których jedna ma działanie uspokajające. Podrażnienie drogami węchowymi przekazywane jest do układu limbicznego, a za jego pośrednictwem wpływa na tworzenie siatkówki i korę mózgową. System ten daje złożoną złożoną reakcjęna podrażnienie, główne składniki tej reakcji mają charakter trzewno-wegetatywny i emocjonalny. Specjalnie dobrany akompaniament muzyczny wzmacnia działanie aromatów, działając relaksująco na układ mięśniowy i oddziałując na sferę emocjonalną psychiki. Ponadto muzyka ma charakter programowy i oddziałuje na pracę wyobraźni. Logistyka realizowanych technik nie jest skomplikowana i nie wymaga specjalnych nakładów. W przypadku technik psychoterapeutycznych wszystko zależy od zainteresowań psychoterapeuty i jego pragnień dla rozwoju zawodowego. Za typową sytuację można uznać sytuację, w której psychoterapeuta zna 5-6 technik i stosuje je w swojej pracy, uwzględniając indywidualne potrzeby klienta. Zestaw technik psychodiagnostycznych, które musi opanować psychoterapeuta, może składać się z 10-15. W naszym przypadku psychoterapeuta zna 10 technik terapeutycznych i 25 psychodiagnostycznych, ale w swojej pracy wykorzystuje je w miarę potrzeb i celów, jakie realizuje w pracy. z klientami chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną okoliczność. Dziś wizyta u psychoterapeuty jest oznaką kultury danej osoby. Oznacza to, że nie pozostaje on obojętny na swój stan umysłu. Odwiedzając psychoterapeutę, człowiek nie tylko otrzymuje pomoc, ale także poprawia jakość swojego życia poprzez poprawę siebie i relacji interpersonalnych z innymi. Najczęściej stosowane przez nas metody można scharakteryzować jako metody z zakresu psychologii humanistycznej. Główną zasadą jest to, aby pomoc była dyskretna i możliwie niewidoczna dla klienta. Kierunek – organizacja, kierowanie i zarządzanie procesem samokształcenia człowieka. Wychodzimy z faktu, że człowiek po prostu musi zobaczyć swoje problemy, uświadomić sobie je, jeśli są dla niego nieświadome, i wspólnie z nim znaleźć sposoby rozwiązania tych problemów. Zadaniem psychoterapeuty nie jest dawanie bezpośrednich zaleceń dotyczących rozwiązania określonych problemów klienta, ale doprowadzenie go do rozwiązania. Decyzję w sprawie konkretnych zadań terapeutycznych w przypadku pacjentów z urazowym uszkodzeniem mózgu musi podjąć sam pacjent. Nie stanowią one wyjątku od ogólnej reguły. Stosuje się do nich te same metody, ale nacisk można położyć zgodnie z zadaniami, które rozwiązują i w oparciu o mechanizmy patogenetyczne, które opisaliśmy powyżej. Kompleks technik psychoterapeutycznych, które stosujemy, obejmuje następujące techniki. Charakteryzują się udziałem i rolą psychoterapeuty, biernością i aktywnością wyobraźni, sposobami przywracania funkcji dotkniętego chorobą mózgu. Rola psychoterapeuty jest minimalna i polega na wyborze programów muzycznych i organizacji sesji, a następnie monitorowaniu stanu leczonych osób. Przeznaczony jest głównie dla tych osób, które z jakichś wewnętrznych powodów nie są gotowe na przyjęcie pełnego zakresu pomocy psychoterapeuty. Jakość wyobraźni rekonstrukcyjnej zależy od nastawienia. To ustawienie jest podawane w formie wstępnego wzmocnienia psychoterapeutycznego przez specjalnie przeszkoloną pielęgniarkę w gabinecie psychoterapeutycznym. Efekt terapeutyczny osiąga się za pomocą odpowiedniej muzyki jako „transkryptu uczuć” i uzupełnia inhalację substancji aromatycznych. Podawany jest szeroki program muzyczny, na przykład „Podróż do Indii”. Przestrzennie stymuluje doświadczanie obrazów i znaczeń związanych z wyobrażeniami człowieka o Indiach. Jest oczywiste, że ekspresja przeżyć jest dla każdego inna i w dużej mierze zależy od różnicy w sferze poznawczej jednostki. Pozwala to na indywidualizację podejścia do leczenia, gdy każdy pacjent ma swoje własne reakcje na ten sam bodziec. Ponadto podczas sesji może zostać uruchomiony dodatkowy indywidualny proces myślenia skojarzeniowego, pozornie niezwiązany z tematem, ale mający dla jednostki swoje własne, znane tylko jej znaczenie, główny sposób na przywrócenie funkcji dotknięty mózg to diaschisis - ścieżka stopniowego powrotu do zdrowia obniżony stan funkcjonalny mózgu, z powodu odhamowania nieaktywnychstruktury nerwowe. Druga technika. Udział psychoterapeuty ogranicza się do wprowadzenia w trans i odtworzenia wcześniej zapowiedzianego, bardziej szczegółowego programu, np. „Cyrk”. Przed wysłuchaniem nagrania audio podane są instrukcje dotyczące pracy aktywnej wyobraźni. Proponuje się budowanie wizerunku „Jestem linoskoczkiem”. Praca ma na celu zaszczepienie poczucia odwagi, pewności siebie, uruchomienie mechanizmu pokonywania strachu, podkreślenie piękna i siły ciała, zdrowia, determinacji, umiejętności pokonywania siebie i swojego strachu w sobie, wzmocnienie wolicjonalne mechanizmy realizacji „pierwszego kroku”, czyli wszystkiego, co możemy zaobserwować u artystów cyrkowych. Negatywne postawy i samoafirmacje zastępowane są pozytywnymi, co pozwala zredukować, jak to nazywamy, „pole negatywnej wyobraźni”, które tworzy się u człowieka po nieprzyjemnych doświadczeniach, a w miarę narastania może prowadzić do rozpoczęcia patrzeć na świat przez „ciemne okulary”. Wpływ na myślenie figuratywno-zmysłowe, które bardziej wyraża się w pracy prawej półkuli, pozwala zdjąć z człowieka te okulary lub zmniejszyć stopień ich zaciemnienia. Sposobem na przywrócenie interakcji międzypółkulowych w organizacji funkcji jest wikariat - spontaniczna zmiana relacji międzypółkulowych w organizacji funkcji lub zastąpienie funkcji zniszczonych obszarów sąsiadujących z tkanką mózgową, a także utworzenie „przecieków mózgowych” w celu ominięcia przerwanych połączeń międzyneuronowych. Trzecia metoda. Aktywność psychoterapeuty można ocenić jako przeciętną. Nacisk kładziony jest na poszukiwanie znaczenia i wyjaśnianie wartości osobistych w celu zharmonizowania osobowości. Odbywa się w zamkniętej grupie w formie godzinnej rozmowy i półgodzinnej pracy indywidualnej z nagraniem audio. Jednocześnie nowe doświadczenie zdobyte w rozmowie zostaje zinternalizowane. Technika pozwala zwiększyć aktywność danej osoby, wyjaśnić i ugruntować się w wartościach i ideałach, porównać je z pomysłami innych ludzi, zwiększyć odpowiedzialność za własne. przeznaczenie, pomaga w procesie jego socjalizacji i adaptacji do nowych warunków aktywności i życia, osiąga wyższy poziom funkcjonowania, sprzyja rozwojowi osobistemu. Sposobem na przywrócenie zaburzonych funkcji jest odbudowa mózgowych podstaw funkcjonowania, wprowadzenie nowych powiązań systemu funkcjonalnego, łączą nowe mechanizmy mózgowe wyższych funkcji umysłowych i tworzą sageniczne, sztuczne, stabilne połączenia funkcjonalne. Czwarta metoda. Rola psychoterapeuty jest aktywna. Jej mottem są słowa filozofa E. Kanta: „Aby ludzie mogli stosować świadomą autohipnozę, należy ich uczyć tego w taki sam sposób, w jaki uczy się czytać i pisać. Technika ta ma na celu naukę umiejętność panowania nad swoimi uczuciami. W tym celu stosuje się techniki określania własnych uczuć „tu i teraz”, następnie ustala się ustawienie, które pozwala na aktywację pierwszego strukturalnego i funkcjonalnego bloku regulacji ogólnej i selektywnej niespecyficznej aktywacji mózgu (A.R. Luria, 1970). . Następnie przez pół godziny następuje obciążenie intelektualne w postaci opowieści od psychoterapeuty (łącznie 23 tematy), a następnie praca indywidualna przez pół godziny. Psychoterapeuta sugeruje formuły autosugestii i łączy je z heterosugestią. Po zanurzeniu się w stan spokoju, relaksu i drzemki zaczynasz słuchać uzdrawiających nastrojów. Teksty postaw zawierają pozytywne samoafirmacje i postawy, które zastępują postawy negatywne. Technika ukierunkowana jest na elementy obrazu siebie - poznawcze, emocjonalne, wolicjonalne. Metodologię opisano bardziej szczegółowo w zbiorze materiałów republikańskiej konferencji naukowo-praktycznej „Kliniczne i organizacyjne problemy psychiatrii granicznej”, zorganizowanej przez Państwowe Centrum Naukowe Psychiatrii Społecznej i Sądowej im. V.P. Serbsky'ego, Federalne Centrum Naukowo-Metodologiczne Centrum Psychiatrii Granicznej i Państwowej Akademii Medycznej w Stawropolu w mieście Kisłowodzk, 5-7 października 1994 r. Sposobem na przywrócenie upośledzonych funkcji jest tworzenie nowych układów funkcjonalnych jako psychofizjologicznej podstawy wyższych stanów psychicznychFunkcje piąta technika. Technika ta powstała na bazie biblioterapii i muzykoterapii. Jego istotą jest połączenie głośnego, grupowego czytania utworów literackich i na zmianę ze słuchaniem wybranych utworów muzycznych. W tym przypadku mogą powstać bardzo silne przeżycia „flashowe”, które prowadzą do powstania w wyobraźni nowej rzeczywistości, pomagając osobie uświadomić sobie i przerobić patogenne stereotypy behawioralne. Oprócz wymienionych technik terapii grupowej stosujemy także różne technik podczas terapii indywidualnej. Ponieważ są one znane specjalistom, wymienimy je jedynie: intencja paradoksalna według V. Frankla, psychoterapia pozytywna według Peseszkianiego, autologokatharsis według Atanasowa, ćwiczenia wyobraźni fabularnej (Panov A.G., Belyaev G.S., Lobzin V.S.), psychosynteza według Asagioli, terapia gestalt, symbolodrama, w niezbędnych przypadkach klasyczna hipnoza itp. Wskazania do stosowania metod samoregulacji psychicznej u pacjentów z urazowym uszkodzeniem mózgu, po tym wszystkim, naszym zdaniem, nikt nie ma wątpliwości. Specyfika leczenia psychoterapeutycznego polega na tym, że podczas pierwszego spotkania z psychoterapeutą klient formułuje swoją prośbę, a psychoterapeuta określa „cele psychoterapeutyczne” i wybiera te metody psychoterapeutyczne, które z jego punktu widzenia mogą być najskuteczniejsze w ich eliminacji Skuteczność psychoterapii. Kryteriami skuteczności psychoterapii może być tradycyjna klasyfikacja wyników subiektywnej oceny pacjenta, oparta na zmniejszeniu liczby dolegliwości, eliminacji niektórych specyficznych objawów i schorzeń, poprawie ogólnego stanu psychicznego, poparte wynikami badania psychodiagnostycznego po leczeniu na grupy: „znaczna poprawa”, „poprawa”, „bez zmian” i „pogorszenie”. Według naszych danych leczenie w kompleksie sanatoryjnym za pomocą psychoterapii zwiększa jego skuteczność o 40-50%. Dane uzupełniające przekonują nas, że czas utrzymywania „ładunku zdrowia” dla tych urlopowiczów może wynosić do 1-2 lat, w zależności od aktualnej sytuacji w domu. U pacjentów z następstwami urazowego uszkodzenia mózgu skuteczność leczenia jest niższa. Analiza porównawcza po leczeniu psychoterapeutycznym pozwoliła zidentyfikować 4 rodzaje reakcji na leczenie: 1. Osoby z wyraźną tendencją do zwiększania niepokoju w sytuacji frustrującej. Na pierwszym spotkaniu byliśmy w stanie stresu związanym z długotrwałą sytuacją konfliktową w pracy lub w domu. Odnotowano niską wydajność i przewagę odpowiedzi trofotropowej. Rodzaj wyższej aktywności nerwowej jest słaby, wrażliwość wysoka. Względna niemożność zmiany swojego zachowania, trudności w wyjściu ze stanów zależności i nabytej bezradności odzwierciedlały sztywność jednostki.2. Osoby z tendencją do zmniejszania lęku. Charakteryzują się aktywnością współczulnego układu nerwowego, brakiem stresującego stanu, ale utrzymywaniem się myśli o trudnym doświadczeniu. W tej grupie zdolność do pracy jest przeciętna i dominuje reakcja ergotropowa. Rodzaj wyższej aktywności nerwowej jest silny, niezrównoważony, niepohamowany, o wysokiej wrażliwości.3. Osoby z tendencją do wzmagania lęku, choć w wywiadzie nie było żadnych przesłanek wskazujących na trwającą sytuację traumatyczną. Pacjenci byli w stanie stresu, co może wiązać się z negatywną wyobraźnią, mieli słabą wydajność, reakcję trofotropową i sztywność. Rodzaj wyższej aktywności nerwowej jest silny, zrównoważony, wrażliwość jest niska.4. Osoby wykazujące tendencję do redukowania lęku, mimo że pozostawały pod wpływem trwającej długotrwałej sytuacji konfliktowej. Brak stresu, wysoka wydajność w ciągu dnia i koszmary nocne; dominowała aktywność współczulnego układu nerwowego. Rodzaj wyższej aktywności nerwowej jest silny, zrównoważony, mobilny, o niskiej wrażliwości. Po leczeniu psychoterapeutycznym wszyscy zauważyli spadek poziomu lęku sytuacyjnego i osobistego, normalizacjęwskaźniki wydajności (wysoki spadek, niski wzrost), zwiększona wewnętrzność, dominacja ergotropowego typu adaptacyjnego reakcji, obniżony poziom emocjonalności i skupienie energii uczuć na rozwiązywaniu problemów, rewizja dominujących motywów kształtujących orientację jednostki Według wielu autorów (Kaidanovskaya E.V. i in., 1979; Karvasarsky B.D. i in., 1984), oprócz kryteriów poprawy objawowej, należy ocenić szereg kryteriów społeczno-psychologicznych A skala kliniczna obejmująca cztery grupy kryteriów: 1) stopień poprawy objawowej; 2) stopień świadomości psychologicznych mechanizmów choroby; 3) stopień zmiany zaburzonych relacji osobistych; 4) stopień poprawy funkcjonowania społecznego, zdaniem autorów, ma na celu ocenę zaburzeń nerwicowych, jednak ponieważ u większości pacjentów po urazowym uszkodzeniu mózgu rozwijają się stany nerwicowe, uznaliśmy za możliwe zastosowanie tej skali klinicznej. U pacjentów z urazowym uszkodzeniem mózgu obserwowaliśmy bardzo rzadko uwypuklenie cech osobowości i stanów psychopatycznych, w przypadkach, gdy urazowe uszkodzenie mózgu łączyło się z zespołem stresu pourazowego. Być może wynika to również z faktu, że osoby, u których rozwinęły się te zaburzenia, leczyły się w szpitalach psychiatrycznych w miejscu zamieszkania i nie trafiały do ​​sanatorium.1. Kryterium stopnia poprawy objawowej: a) objawy pojawiają się bardzo często lub charakteryzują się wyraźną aktywnością; b) objawy pojawiają się dość często lub charakteryzują się znacznym natężeniem; c) objawy występują rzadko lub charakteryzują się małą intensywnością; nieobecny 2. Kryterium stopnia świadomości psychologicznych mechanizmów choroby a) brak zrozumienia roli czynników psychogennych w powstaniu choroby; b) świadomość związku objawów choroby z nieswoistym stresem neuropsychicznym; c) świadomość związku pomiędzy objawami choroby a sytuacją konfliktową, która powstała w związku z cechami osobowości pacjenta, bez świadomości i zrozumienia warunków kształtowania się tych cech, d) osiągnięcia zrozumienia; specyficzna treść lub adaptacyjny charakter objawów, pełna świadomość roli własnych problemów osobistych i emocjonalnych w powstaniu typowych dla pacjenta sytuacji konfliktowych oraz zrozumienie ich genezy.3. Kryterium stopnia zmiany zaburzonych relacji osobistych: a) brak zmian; b) zmiana podejścia do choroby i leczenia; c) zmiana relacji pacjenta tylko w obszarze(ach) związanym(-ych) z obecną sytuacją konfliktową, bez głęboka zmiana w zaburzonych relacjach osobistych; d) zmiana relacji pacjenta we wszystkich istotnych obszarach osobowości ze znaczną restrukturyzacją.4. Kryterium stopnia poprawy funkcjonowania społecznego: a) niski stopień zadowolenia z funkcjonowania społecznego; b) umiarkowany stopień zadowolenia z funkcjonowania społecznego; c) znaczny stopień zadowolenia z funkcjonowania społecznego; d) wyrażony stopień zadowolenia; Jak wynika z naszych danych, 87,6% leczonych wykazało pozytywne zmiany w I grupie kryteriów (przejście z punktów „a” i „b” do punktu „c”); w 12,4% przypadków przejście z punktu „b” do punktu „d”. Według drugiej grupy kryteriów pozytywne zmiany były mniej zauważalne. Przejście z punktu „a” do punktu „b” nastąpiło w 64,3% przypadków, z punktu „b” do punktu „c” w 15,4% przypadków; przejście z punktu „b” do punktu „d” w 7,6% przypadków; praktycznie żadnego przejścia nie odnotowano w 13,7% przypadków. Według III grupy kryteriów przejście z punktu „a” do punktu „b” nastąpiło w 88,3% przypadków; z punktu „a” do punktu „c” w 9,6% przypadków i w 2,1% przypadków przejście z punktu „b” do punktu „d”. W czwartej grupie kryteriów przejście z punktu „a” do punktu „b” nastąpiło w 92,5% przypadków, a w 7,5% przypadków przejście z punktu „b” do punktu „c”. że 69,6% pacjentów leczonych w kompleksie sanatoryjnym i psychoterapii.