Większość ludzi jest przyzwyczajona do porównywania się z innymi. Często w dzieciństwie słyszymy od rodziny i znajomych, że znajomi, sąsiedzi, koledzy z klasy robią coś lepiej od nas.💫 W ten sposób rodzice zachęcają dzieci, aby stawały się lepsze, rozwijały się i osiągały sukcesy. I oczywiście dzieci chętnie starają się zadowolić rodziców swoimi osiągnięciami. Dlaczego? Bo oni odbierają to porównanie mniej więcej tak: „Jaki jesteś, nie akceptujemy cię, stań się jak Masza, a ja cię pokocham”. I tak dziecko wyrusza z całych sił w wyścig „stań się „dobry”. „dla swoich rodziców.” i zdobądź miłość. A potem rośnie. I nie ma sposobu, aby stać się „dobrym” dla siebie, męża/żony, teściowej... 💫 Wszystkie nasze osiągnięcia okazują się niewystarczające i zdewaluowane, a porównywanie się z innymi następuje poprzez porównywanie naszych słabości z mocnymi stronami innego. Czy rozumiesz, jakie to niesprawiedliwe? ✨Porównujemy się w nadziei, że staniemy się lepsi i w końcu poczujemy swoją wartość i że teraz na pewno jest „w porządku”. Efekt nie utrzymuje się długo.🔥Każdy człowiek jest z natury wyjątkowy i cenny. Każdy ma swoją drogę w życiu. Dlatego dobrze byłoby porównywać się ze sobą w przeszłości, a nie z innymi ludźmi.🔥 Kolejnym skutecznym lekarstwem jest dobre poznanie siebie. Jaki jesteś? Co lubisz? Czy możesz być bezbronny? Czy dostosowujesz się do innych? Chociaż porównujemy się i chcemy stać się „lepsi”, mamy 5-7-10 lat. Dlaczego? Wciąż chcemy zasłużyć na miłość i wreszcie „spodobać się” rodzicowi 🔥 Psychologicznie dorosły nie porównuje się, jest skupiony na sobie: jak mogę? Jak by mi się to podobało? Co muszę zrobić, aby osiągnąć swój cel? Czy to jest moje prawdziwe pragnienie, czy też jest narzucone z zewnątrz? Może inspirować się przykładami innych osób, ale nigdy nie dochodzi do etapu, w którym musi być lepszy od kogoś lub lubić kogoś.❤Powiedz mi, jak radzisz sobie z porównaniami? Pomaga lub przeszkadza?