Kochani) Nazywam się Galina Marczenko, jestem praktykującym psychologiem. Rozpoczynam maraton listopad-grudzień, 33 posty o emocjach i uczuciach. 1/33Uraza.👩‍⚖ 30-letnia dziewczyna, ładna, odnosząca sukcesy, twierdzi, że użala się nad sobą. W związku od 2 lat często ulega partnerowi: ona idzie tam, gdzie on chce, on to zrobi powiedzmy, wybierze, podejmie decyzję, spędza więcej czasu na komunikowaniu się z przyjaciółmi, swoimi firmami, toleruje wtrącanie się matki w ich życie osobiste, płaci większość rachunków, daje mu pieniądze na obiady, benzynę i płaci za wspólne wakacje . Bardzo się denerwuje, gdy jej odmawia, ignoruje jej propozycje wyjścia do kina, kawiarni, sklepu – mówi nie, nie chcę, nie pójdę. Jest urażony i współczuje siebie, bo nie bierze pod uwagę jej zainteresowań: ona tak wiele oddaje, a on nie ocenia, nie zauważa; krytykuje, ocenia, wyzywa, najczęściej gdy nazywa go egoistą i mówi, że myśli tylko o sobie. - Chce mieć rodzinę, kochać, troszczyć się, być ważniejszym niż wszyscy inni: mama, matka. przyjaciele, praca. O Twoich oczekiwaniach i pragnieniach się nie obraża, uważa, że: - I powinno być jasne, tyle dla niego robię, próbuję, poddaję się. - To oczywiste, że poczułam się urażona 👩‍👦 Kobieta, mama 18-letniej córki studentki. Dużo inwestuje w naukę swojej córki, będzie tam rano, spieszy ją z przygotowaniami, podwozi, pomaga jej pisać eseje lub sama pisze, usprawiedliwia absencje, negocjuje egzaminy i poprawki, wspiera ją, karci. Czuje się obrażona, gdy jej córka stawia opór, warczy i oszukuje. Okres posłuszeństwa córce zastępuje bunt i agresja wobec wszystkich członków rodziny. Karzą buntowniczkę milczeniem i ignorowaniem jej. Matka czuje urazę, litość i poczucie winy. Chce być „dobrą mamą”, która za wszelką cenę musi wychowywać swoje dziecko.🙎🏼‍♂Młody mężczyzna około 30-letni opowiada o sytuacji w pracy: Dużo pracowałam, wykonywałam wszystkie zadania, jeździłam służbowo w niezbędnych celach, spędziłem tak kilka miesięcy. Pomógł kolegom, zrozumiał ich sytuację i dokończył sprawę. Muszę podpisać papiery, co zrobiłem, czego nie zrobiłem, a oni wiedzą, ile zrobiłem. Podziękowali mi za to, uścisnęli mi rękę i dali premię. Niesprawiedliwe!!! To wielka szkoda, jestem zły, odchodzę. Niech biegają beze mnie. Resentyment przeżywa się jako rodzaj niesprawiedliwości wobec mnie, wobec moich pragnień, fantazji na mój temat poprzez ocenę, krytykę, żart, uwagę, taką wypowiedź czy wpływ innych, który powoduje ból, wywołuje łzy. , chęć opuszczenia pojawia się, gdy naruszane są granice psychiczne lub fizyczne, objawia się fizycznie i doznaniami: opadaniem ramion, chęcią kurczenia się, kurczenia się, patrzenia w dół, na bok lub twarz zakrytą rękami, łzami i odwrotnie. , policzki wydęte, patrząc od czoła, zaciskając pięści. Doświadczanie urazy w sobie może powodować depresję, depresję, pogorszenie stanu zdrowia i zmniejszenie poczucia własnej wartości. Nierozwiązane krzywdy mogą kumulować się i niszczyć powiązania: rodzinne, przyjaźnie, biznesowe, gdzie istnieje większa szansa na dostanie się w bezbronne miejsce. Resentyment bierze się z dzieciństwa, z czasu, kiedy mały człowiek zaczyna poznawać świat, poznaje rzeczy, ludzi, uczy się przebywać z innymi. To, jak przeżywanie urazy w dorosłym życiu kształtuje się w relacji z znaczącym dorosłym uczy się chodzić, wpada na stół, uderza i biegnie do mamy lub taty i ich reakcja: „Och, ten stół jest bezwartościowy, chodźmy go uderzyć, nie pozwólmy, żeby go więcej krzywdził.” Dlaczego, zalał się łzami mała laleczka. Przestań płakać (jęczeć, wyć). - Wydychaj jak mysz na zadzie, zaraz pękniesz. - Co się stało? Uderzyłeś? urażony? Gdzie boli? Pozwól, że cię przytulę i pogłaszczę. Lepsza? Pojedziesz? No cóż, idź, jestem tu, kocham cię. W dzieciństwie uczymy się nie zauważać/ignorować, mścić się za nasze krzywdy, użalać się nad sobą, manipulować nimi, zwracać uwagę na siebie, na swoje. doświadczenia: co się ze mną dzieje, kim jestem teraz, czego chcę, czego mi brakuje, czy mam siłę, żeby sobie poradzić, żeby żyć; i do tego, co dzieje się wokół, co: +79253784137