Od autora: Esej na temat relacji rodzic-dziecko, opublikowany na mojej stronie internetowej i w blogosferze Pewnej niedzieli postanowiłam pójść spać znacznie wcześniej niż zwykle, gdy było jeszcze ciemno - Chciałem lepiej się wyspać przed rozpoczęciem nowego tygodnia. A późnym wieczorem obudził mnie niespodziewany telefon. Zwykle o tej porze nie dzwonią w celu umówienia wizyty, zwłaszcza wieczorem ostatniego dnia tygodnia. W takich rozmowach jest dużo emocjonalnego impulsu, może nawet pewnego rodzaju rozpaczy. Młody męski głos z lekkim kaukaskim akcentem zapytał psychoterapeutę, wypowiadając moje imię. Upewniwszy się, że trafił we właściwe miejsce, młody człowiek zapytał mnie, czy mógłby skontaktować się ze mną telefonicznie w celu uzyskania porady? Szczerze mówiąc, osobiście uważam, że udzielanie konkretnych porad, nawet przez telefon, bez spotkania i znajomości danej osoby, jest zadaniem niezwykle niewdzięcznym. Pod tym względem o wiele bardziej przydatne są rozmowy w listach, które czasami piszą do mnie ludzie z innych miast. Zawsze staram się na nie odpowiedzieć. Ale tu, w tej sytuacji, jakoś od razu poczułem, że chociaż na coś warto odpowiedzieć, było ważne... I młody człowiek w skrócie wyjaśnił swoją sytuację, z wyraźnym podekscytowaniem w głosie: „Jest dziewczyna.. I rozumiem, teraz zdaję sobie sprawę, że naprawdę ją kocham i chcę z nią być. Ale moi rodzice... Są temu kategoryczni i dali mi rok na uporanie się z tą sytuacją. I chcę zapytać waszym zdaniem lepiej to zrobić? Jakiego wyboru powinienem dokonać? Jeszcze zanim się w pełni obudziłem, pytanie mnie zaskoczyło. Jest dziewczyna - cóż, oczywiście! Cóż innego mogło sprawić, że młody człowiek zwrócił się do psychoterapeuty... I jak trudno w skrócie wytłumaczyć, że nie ma starej, zniszczonej, ciężkiej księgi mądrości, otwierając ją na pewnej stronie, mogłem znaleźć całkowicie poprawne rozwiązanie tej konkretnej sytuacji życiowej?! A ja odpowiedziałam na pierwsze, co mi w tym momencie przyszło do głowy: „Podejmij decyzję, z której konsekwencjami będzie Ci łatwiej żyć przez resztę życia”. Odpowiedział mi „dziękuję” i pożegnaliśmy się… W sumie ten tekst jest próbą szerszej i pełniejszej odpowiedzi na to pytanie – to pytanie i okoliczności, w jakich je zadano, jakoś zapadły mi w pamięć Temat relacji rodzic-dziecko jest na tyle subtelny i niejednoznaczny, że nie może być w nim zbyt wielu kategorycznych i niewzruszonych reguł. Jednoznaczne stwierdzenia. Pozwolę sobie więc nie tyle na stwierdzenie, ile po prostu na zadawanie pytań, na które każdy może sobie odpowiedzieć na swój sposób. I pierwsze pytanie, które przychodzi mi do głowy: czy rodzic zawsze może dokonać lepszego wyboru jego dzieckiem, niż sam byłby dzieckiem? Wybór przyjaciół, wybór szkoły, wybór uczelni i zawodu, wiele innych wyborów, które mogą bezpośrednio i bezpośrednio wpłynąć na ludzkie przeznaczenie. W końcu pokusa jest tak wielka, aby mieć bogate doświadczenie życiowe, wiedzę, jak najlepiej i jak przejść życiową ścieżkę do sukcesu bardziej poprawnie i bezboleśnie, aby z góry dać swojemu potomstwu właściwy i sprawdzony kierunek, nie zwracając zbytniej uwagi na jego pragnienia. Pragnienia będą trwać, trwać i opadać, ale konkretny wynik pozostanie, a potomstwo oczywiście będzie za to wdzięczne w przyszłości. Przykład z praktyki klienta - kobieta z objawami lękowo-depresyjnymi szczególnie emocjonalnie wspomina, jak w młodości rodzice nie pozwolili jej, już obiecującej pianistce, wyjechać do innego miasta na studia w konserwatorium muzycznym, bo do tego było to konieczne mieszkać w akademiku. A hostel, zdaniem rodziców, nie jest miejscem dla porządnych dziewcząt. I za nią dokonano wyboru uczelni, na której będzie się kształcić. Czy zawsze troska o dziecko oznacza kochanie go? W dzisiejszym świecie jest tyle niepewności i chaosu, że czasami chcesz ocalić swoje dziecko od wszystkiego na raz. Ubezpiecz z gwarancją. Pod moim oknem znajduje się plac zabaw, na którym młode mamy często całymi dniami spędzają czas ze swoimi dziećmi. I już dobra tradycjato usłyszeć głośne, niepokojące krzyki: „Zatrzymaj się! Nie idź tam – tam jest samochód! Nie wychodź z piaskownicy! Nie baw się z cudzymi dziećmi! samochód!" I tak dalej, niezliczona ilość opcji, które mają jeden wspólny mianownik, co wyraźnie pozwala dziecku zrozumieć już od najmłodszych lat: świat jest bardzo niebezpiecznym miejscem, należy go zwiedzać ze szczególną ostrożnością i zawsze znajdować się w bezpiecznych granicach swojej strefy komfortu. Albo jeszcze lepiej, gdy matka uczy chłopca: „Pod żadnym pozorem nie walcz, walka jest zła!” A potem ten chłopiec idzie, powiedzmy, do przedszkola lub szkoły, gdzie spotyka innych chłopców, których mają wręcz przeciwnie , Uczyli na wszelkie możliwe sposoby rozwiązywania problemów za pomocą pięści. To spotkanie chłopiec zapamięta na długo. Przykład z praktyki – podczas psychoterapii kobieta wielokrotnie przypomina sobie przypadki z dzieciństwa, kiedy taka była jej matka Martwił się o nią, że czasami nie radziła sobie ze swoimi uczuciami. Małej dziewczynce brakowało wówczas ciepła i zrozumienia, że ​​była kochana przez matkę, niezależnie od tego, co robiła, mimo całego niepokoju matki, było jej przy niej zimno. Jeśli dziecko jest twoją kontynuacją rodziny, to czy zawsze powinno kontynuować i ożywiać to, czego nie zrobiłeś? Czasami chcesz zobaczyć dynastie nie tylko w serialu telewizyjnym o południowym charakterze, ale także w swoim życiu, kto lepiej niż twoi rodzice i rodzice twoich rodziców opowiedzą ci o zawiłościach jakiegoś biznesu lub rzemiosła? Istnieje jedna pikantna anegdota na ten temat o starszym psychoanalityku, który po przejściu na emeryturę przekazuje bazę pacjentów najstarszemu synowi. Po krótkim czasie syn przychodzi do ojca z radością i melduje, że w krótkim czasie udało mu się ich wszystkich wyleczyć! Na co ojciec, ze smutkiem kręcąc głową, odpowiada: „Idiota! Całe życie mnie karmili, spodziewałem się, że z tobą będzie to samo!” Studium przypadku - ojciec bardzo stara się, aby syn zajął się boksem. Tylko to, z jego punktu widzenia, może zmienić chłopca w mężczyznę - w końcu dokładnie to przydarzyło mu się w dzieciństwie. Chłopiec jest raczej skłonny zająć się rysunkiem, ale za namową ojca idzie na treningi. Trener jest z niego niezadowolony także dlatego, że chłopak w ogóle się nie stara i nie wykazuje zainteresowania jego lekcjami. W domu chłopiec jest krytykowany przez ojca, a na zajęciach przez trenera. Wszystko kończy się załamaniem nerwowym, po którym powrót do zdrowia zajmuje sporo czasu. W rezultacie chłopiec zostaje projektantem. Komunikują się z ojcem z powściągliwością i rzadko. Czy można przytulać tak mocno, że zaczyna się dusić? Czasami opieka matki może być silna. Tak silny, że w pewnym momencie dziecko zaczyna czuć, że jest go nawet dużo. Więcej, niż jest w stanie znieść. I często okazuje się, że błąd lub jakiś zły uczynek to jedyne, co może zrobić całkowicie sam. I z jednej strony dziecko dręczy poczucie winy za to, co zrobiło, z drugiej jednak nadal to robi, bo tylko w ten sposób może naprawdę pójść swoją drogą. drogą prób i błędów. Po raz pierwszy w życiu uczy się chodzić w ten sposób – upadając i wstając. Znów upadasz i kontynuujesz ponowną próbę. Dlaczego to, co dzieje się w starszym wieku, miałoby być zasadniczo inne? Czy można złagodzić tę nadrzędną troskę i pozwolić dziecku uczyć się na własnych błędach? I czy taka cieplarniana, szklarniowa opieka w ogóle jest miłością w tym sensie, że rodzicom warto zapoznać się z twórczością polskiego lekarza, nauczyciela i pisarza Janusza Korczaka, a zwłaszcza z jego książką „Jak kochać dziecko”? fragment, z którego chcę tu przytoczyć: 10 przykazań wychowanie. 10 przykazań dla rodziców 1. Nie oczekuj, że Twoje dziecko będzie takie jak Ty i takie, jakie Ty chcesz. Pomóż mu stać się nie tobą, ale sobą.2. Nie żądaj od dziecka zapłaty za wszystko, co dla niego zrobiłeś. Dałeś mu życie, jak może ci podziękować? On da życie drugiemu, który da życie trzeciemu i jest to nieodwracalne prawo wdzięczności.3. Nie wyładowuj swoich żalów na dziecku, abyś na starość nie jadł gorzkiego jedzenia..