Od autora: Artykuł ukazał się na portalu psychologicznym Kremenczug. Często wszyscy żywimy pewne złudzenia co do otaczającego nas świata i nas samych. Dorastając, jesteśmy w pewnym sensie zbiorem opinii, stwierdzeń, sądów itp. bardzo duża liczba osób. Największą rolę w tym zestawie odegrali najbliżsi nam ludzie, często nasi rodzice. W czasach, gdy byliśmy bardzo mali i bezbronni, nasi rodzice pomogli nam przystosować się do otaczającego nas świata. Pomogli nam zbudować własną mapę rzeczywistości. A ta mapa zawiera informacje o otaczającym nas świecie i o nas samych. Jak to się stało? Rodzice często mówią i uczą swoje dzieci. A nawet jeśli tego nie mówią, ich zachowanie i styl życia kształtują naszą opinię o otaczającym nas świecie. Na przykład przesłanie rodzinne mogłoby brzmieć następująco: „Świat wokół nas stanowi zagrożenie. Wszędzie pełno złodziei, morderców, gwałcicieli itp.”. Jakie będzie zachowanie dziecka, które dorastało w takiej rodzinie? Najprawdopodobniej jego charakter będzie bardziej zamknięty w sobie, wycofany i będzie miał wiele obaw w stosunku do świata zewnętrznego. Od razu chcę podkreślić, że rodzice nie są niczemu winni. Zawsze działają w najlepszych intencjach i żyją według własnej mapy, która głosi, że otaczający ich świat nie jest bezpieczny. Osadzając w dziecku fragmenty swojego schematu rzeczywistości, chcą je chronić przed „zewnętrznym zagrożeniem”. Najprawdopodobniej takie wyobrażenie o świecie otrzymali od swoich rodziców. Albo mieli własne doświadczenia, gdy otaczający ich świat był wobec nich agresywny. A taka postawa była kiedyś bardzo ważna i konieczna dla przetrwania samych rodziców lub ich przodków. Schematy rzeczywistości są inne. Ale ogólnie można je podzielić na dwie grupy. Te, które zapewniają odpowiednią adaptację do otaczającego świata, i te, które tego nie potrafią. Jeśli mapa jest adaptacyjna, dziecko w miarę dorastania nie ma problemów (w każdym razie skutecznie je rozwiązuje). Ma na to siłę i energię. Jego karta wykresu mówi, że odnosi sukcesy, jest odporny i radzi sobie z różnymi trudnościami. Odpowiednio postrzega świat i widzi, co nie jest obojętne, swoje miejsce w tym świecie. Jeśli mapa nie jest adaptacyjna, po prostu wpada w problemy. Przecież ma w sobie taką postawę, że jest słaby, bezradny, „pozbawiony wewnętrznego rdzenia” itd., aż do całkowitej niezdolności do pracy. Osoba ta zatem „nie jest w stanie” poradzić sobie ze wszystkimi tymi problemami, w wyniku czego raz po raz otrzymuje potwierdzenie własnej słabości i bezradności. Często tacy ludzie nie czują swojego miejsca w świecie, a inni (ci, którzy mają siłę i energię) mają w stosunku do nich więcej praw. Jasne jest, że opisałem skrajne stanowiska i że często nasze schematy sytuują się gdzieś pośrodku, pomiędzy mniej lub bardziej adaptacyjnymi. A kiedy żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszych ograniczonych wzorców, bardzo trudno jest nam coś zrobić, coś osiągnąć. Chcemy zmienić swoje życie, chcemy osiągnąć sukces, chcemy realizować swoje marzenia… ale często chcemy po prostu… Sekret sukcesu jest prosty. To jest tak proste, że wydaje się nierealistycznie skomplikowane))) Czy jesteś gotowy?)) Jeśli czegoś chcesz, weź to i zrób to! Jak to brzmi? Czy nie jest to w jakiś sposób zbyt proste i prymitywne? Jestem pewien, że słyszałeś to więcej niż raz. I na pewno nie zrobię sensacji tym stwierdzeniem. Więc w czym problem? Dlaczego ta niezwykle prosta zasada jest tak trudna w zastosowaniu? Problem tkwi w postawach wewnętrznych, nieadaptacyjnych schematach, którym wydaje się, że bardziej ufamy. A mówią: „Nigdy Ci się to nie uda i nawet nie próbuj…” No, albo coś w tym stylu)) A wyjście z tego dylematu jest proste. Usiądź i marz o lepszym życiu, od czasu do czasu wzdychaj i jęcz, że go nie masz. Jakie są perspektywy? Tak jak? Czy chcesz spędzić całe życie na bezowocnych fantazjach? Jeśli tak, to możesz przestać czytać artykuł i dalej marzyć.... Jeśli nie, to czytaj dalej))) W rzeczywistości jest to bardzo szerokie i globalne pojęcie? temat. Zasadniczo ten temat jest związany z pytaniami».