Każdy człowiek musi mierzyć się ze stratą przez całe życie. W artykule skupimy się na śmierci bliskich osób, która spowodowała dotkliwy ból i cierpienie psychiczne. A także o tym, jak ludzie radzą sobie z tym bólem i jaką pomoc może zaoferować psycholog lub psychoterapeuta Galina. Czas się pożegnać Galina, młoda, zamężna kobieta, 35 lat, dwójka dzieci. Zwróciła się do niej, gdy przywieziono do niej chorego na raka ojca z małego miasteczka, w którym się urodziła i wychowała, na leczenie. Galina martwiła się podjęciem ważnych decyzji związanych z leczeniem ojca. Moja mama i brat, którzy mieszkają daleko, trzymali się z daleka od rozwiązywania tych problemów. Mój ojciec też pokazał na wszelkie możliwe sposoby, że nie chce myśleć o swojej sytuacji. Ponadto Galinę stresowała ciągła obecność ojca w domu, z którym miała dość fajny kontakt. To napięcie z kolei wywołało poczucie winy. W wieku 17 lat Galina przeprowadziła się do dużego miasta i jeszcze przed wyjazdem nie była blisko z ojcem. Udane życie osobiste i kariera zdawały się zobowiązywać ją do zaopiekowania się bliskimi, którzy pozostali w domu. Nie chodziło tylko o pomoc finansową. Rodzice wciągali ją nawet w rozwiązywanie codziennych problemów, mimo że najstarszy syn mieszkał na pobliskiej ulicy. Zwykle dzwonili i o coś prosili, a Galina musiała przekazać tę prośbę bratu, w razie potrzeby przesyłając pieniądze. Praca z Galiną trwała cztery miesiące, spotykaliśmy się raz w tygodniu. W tym czasie Galina mogła nalegać na przyjazd bliskich, aby wspólnie omówić leczenie ojca, a także na to, aby lekarz bardziej otwarcie rozmawiał z ojcem – swoim pacjentem – o jego stanie. Była zadowolona, ​​że ​​udało jej się tego dokonać. W momencie zakończenia prac ojciec był operowany i jego stan był stabilny. Po sześciu miesiącach dowiedziałam się od Galiny (pracy nie kontynuowaliśmy, zgłosiła to telefonicznie), że ojciec nadal nie żyje , ale poradziła sobie z tą stratą łatwiej, niż myślałem. Powiązała to z naszą pracą: to właśnie fakt, że w ostatnich miesiącach udało jej się pozbyć zwykłej roli, pozwolił jej zbliżyć się nieco do ojca i pożegnać się z nim bez obrazy. Czas się przygotować. Dmitrija spotkaliśmy tylko kilka razy. Jego smutek minął, w pobliżu byli troskliwi i współczujący krewni, jego starszy brat Igor zmarł w wieku, w którym nie dożywa większość mężczyzn w naszym kraju, mieli dobre relacje. Być może dlatego nie potrzebował długotrwałej pracy. Ale oprócz naturalnego bólu, który pojawia się, gdy umiera ukochana osoba, Dmitry martwił się jeszcze jednym pytaniem: dlaczego Igor nie powiedział o swojej chorobie na kilka lat przed śmiercią u Igora zdiagnozowano raka, a nawet przeszedł operację. Igor starannie to wszystko ukrywał: udał się na leczenie do Moskwy, gdzie mieszkały jego dzieci, i spędził tam wystarczająco dużo czasu, aby opamiętać się. Wiadomość o jego śmierci przyszła niespodziewanie. Jeszcze raz odwiedził swoje dzieci w Moskwie i trafił do szpitala. Siostrzeńcy poinformowali o tym Dmitrija, ale nie podali powodów, przedstawiając hospitalizację jako coś nieszkodliwego i nieistotnego. Rozmawiając ponownie przez telefon ze swoim siostrzeńcem, Dmitry usłyszał inny telefon informujący o śmierci jego brata. To był prawdziwy szok. Rozmawialiśmy o ich związku. Krótko przed ostatecznym wyjazdem Igor poprosił brata o małą przysługę, a Dmitry się zgodził. Spędziliśmy razem prawie cały dzień. Teraz Dmitry był z tego bardzo szczęśliwy. Dręczyło go jednak pytanie, dlaczego jego brat ukrył tak ważne informacje? Z wielką ulgą Dmitrij usłyszał, że czuje się winny, że nie jest w stanie zobaczyć i zrozumieć zmian, jakie zaszły ostatnio w jego bracie, a także, że on sam jest bardzo zły na Igora, że ​​nie pozwolił mu być w pobliżu i zostawił go. nie ma czasu na przygotowanie się do jego odejścia. Te uczucia nie były już ukryte, można było o nich głośno mówić, można było o nich myśleć, nie zamykając się. I mam nadzieję, że to pozwoli Dmitry'emu wybaczyć sobie i swoimbrat Elena. Z niezagojoną raną Elena zwróciła się o pomoc psychologiczną, ponieważ nie potrafiła budować długotrwałych relacji z mężczyznami. Wkraczała w wiek, w którym prawdopodobieństwo zawarcia związku małżeńskiego jest coraz mniejsze, a prawdopodobieństwo posiadania dziecka praktycznie topnieje na naszych oczach. Bardzo ją to niepokoiło i miała nadzieję rozwiązać ten problem za pomocą psychoterapii, bo... Uważała, że ​​​​sama niszczy każdy związek. Kilka burzliwych i krótkotrwałych romansów w jej życiu zakończyło się bolesnymi rozstaniami. Związki z żonatymi mężczyznami trwały dłużej, ale prędzej czy później kończyły się fiaskiem. Elena bardzo boleśnie reagowała na najmniejsze oznaki nieuwagi mężczyzn, czasami żądając od nich niemożliwego. Któregoś dnia, gdy jej kochanek powiedział jej, że ich seks nie był najfantastyczniejszą rzeczą, jaką przeżył w życiu, podcięła sobie nadgarstki nożem na jego oczach. Podczas naszej pracy opowiadała o cierpiącym ojcu z powodu choroby psychicznej sam popełniłem samobójstwo, gdy Elena miała pięć lat. Matka była w głębokiej depresji i nikt nie wyjaśnił dziecku, co dzieje się w rodzinie. Elenie zajęło dużo czasu zrozumienie i wyrażenie uczuć związanych z tym okresem jej życia. Smutek z dzieciństwa, niczym niezagojona rana, powodował u niej poważne cierpienie psychiczne za każdym razem, gdy pojawiały się pytania dotyczące intymności i dystansu. Dopiero po długiej pracy, która wielokrotnie była o krok od przedwczesnej przerwy, Elena była w stanie zacząć budować silniejsze, zdrowe relacje. Czynniki wpływające na doświadczenie straty. Oczywiście na intensywność doświadczenia straty będzie miał wpływ jej stopień bliskości zmarłego i stopnia jego wpływu na życie osoby pogrążonej w żałobie. Im bliższa więź łączy nas ze zmarłym, tym ostrzejsza i bolesniejsza będzie reakcja na jego śmierć, tym większych zmian będziemy musieli dokonać w swoim życiu i tym więcej drobnych rzeczy będzie nam przypominać o nieodwracalnej stracie Charakter relacji z bliską osobą w dużej mierze determinuje proces przeżywania straty. Dobre relacje ze zmarłym w trakcie jego życia przyczyniają się do prawidłowego przebiegu żałoby. W takim przypadku okazuje się, że łatwiej jest pożegnać się emocjonalnie i żyć dalej. I odwrotnie, gdy związek przepełniony jest złością, urazą, poczuciem winy itp., bliska więź ze zmarłym może trwać wiele lat i przybierać bardzo bolesne formy. Niewyrażone uczucia, niejasne relacje raz po raz zmuszają Cię do mentalnego i emocjonalnego powrotu do czegoś, czego w rzeczywistości nie da się już naprawić. Na doświadczenie żałoby wpływa także hierarchia wiekowa w relacji pomiędzy zmarłym a osobą opłakującą: śmierć u młodszych ludzi z reguły jest ona przeżywana bardziej dotkliwie. Ten schemat jest szczególnie wyraźny w przypadku doświadczenia utraty dzieci. W tym przypadku mamy do czynienia z naruszeniem niepisanego prawa: ludzie powinni umierać w tej samej kolejności, w jakiej się urodzili – dzieci po rodzicach, a nie odwrotnie. Charakter śmierci – oczekiwana czy nagła – jest kolejnym czynnikiem określa reakcję na śmierć bliskiej osoby. Nagła śmierć nie daje możliwości emocjonalnego przygotowania się na pożegnanie ze zmarłym. W tym przypadku niespodziewana wiadomość o śmierci znacznie silniej wytrąca Cię ze stanu równowagi psychicznej. Jeśli dana osoba umrze ze starości lub poważnej choroby, osoby wokół niej mają możliwość przygotowania się na ból straty i pożegnania umierającej osoby za jego życia. Jeśli jednak umierający długo przed śmiercią chorował, jego śmierć może przynieść ogromną ulgę. W takim przypadku poczucie winy może być zmieszane z żalem, co może sprawić, że strata będzie jeszcze bardziej bolesna. Co spowodowało śmierć bliskiej osoby - nieuleczalna choroba? Podeszły wiek? Tragiczny wypadek? Morderstwo? Samobójstwo? Wszystko to oczywiście odciska piętno na tym, jak dana osoba radzi sobie ze stratą. Wcześniejsze doświadczenie straty Wsparcie społeczne również odgrywa ważną rolę w przypadku doświadczania straty. Czy istnieje możliwość omówienia z kimś swoich uczuć i bycia wysłuchanym i zrozumianym? Czy dotyk bliskich, którzy są gotowi być blisko, wystarczy? Czy jest to możliwe z kimś.