Od autora: Odpowiedź C. G. Junga na jego „Odpowiedź Hiobowi” Z cyklu „Opowieści o Bogu i Jego przyjaciołach” (Odpowiedź C. G. Junga na jego „Odpowiedź Hiobowi”) 1. „Że „Kto zna Boga, ma na Niego wpływ.” K. G. Jung „Odpowiedź Hiobowi” modlił się. W rzeczywistości Krokodiłow był ateistą. Ale ty i ja, mój oświecony czytelniku, wiemy, że w głębi duszy każdego ateisty czai się nadzieja na Wyższą Obecność, tak jak pobożnego wierzącego nieuchronnie kusi przeczucie, że przedmiotem jego wiary jest zilch, a silniejszy tym przeczuciem, tym odważniej wypiera je ze swojej sprawiedliwej duszy, aż do gotowości oddania życia za wiarę (co jednak następuje dopiero wtedy, gdy przeczucie to osiągnie granice oczywistości). Co robić - świat zbudowany jest na paradoksach... Więc siedzę na podłodze i rozglądam się po pokoju (łóżko nie pościelone od kilku dni, za toaletką wepchnięto parę dziurawych skarpetek, obok siedem butelek Stolicznej kaloryfer, na parapecie tomik Pavicha), Krokodiłow modlił się: - Och, ty, który nie istniejesz i nigdy nie istniałeś, o nic cię nie proszę... - Więc dlaczego do cholery tu siedzisz? „Przynajmniej idź umyć naczynia - zobacz, ile nagromadziło się przez tydzień” – wtrącił się wewnętrzny głos. „Nie powalaj mnie” – Krokodiłow próbował odeprzeć wewnętrzny głos: dla przekonania nawet z wahaniem machnął ręką, „Tak więc, Panie, nie proszę Cię o nic i o nic”. Po prostu mnie posłuchaj.. - wydmuchał nos, - chociaż ciebie w ogóle nie ma - Więc chcesz mi wszystko powiedzieć? To wszystko już wiem. - Znów odezwał się głos wewnętrzny. - Zostaw mnie w spokoju! – Krokodiłow machnął rękami. - Ale i tak musisz umyć naczynia! - zatriumfował głos wewnętrzny, ale twarz Krokodilowa nagle wyraziła taką niezachwianą determinację, że głos ucichł i postanowił na razie się ukryć. Teraz Krokodiłow poczuł się wolny od swego wewnętrznego głosu – wolności świętego, który w swoim czasie trzykrotnie się wyrzekł. Apostoł Piotr. Mówił - gorąco, namiętnie, z podnieceniem: - Wysłuchaj mnie, Panie! I zrozum, że się mylisz! Potrzebuję tylko tego od Ciebie – abyś zrozumiał, że się mylisz! Nie zrobiłem ci nic złego, ale odebrałeś mi moją żonę Sofię, dwójkę dzieci i środki do życia - Krokodiłow został niedawno zwolniony z pracy. - Za co??? - Po pierwsze nie ma co przekręcać: szef Jakwin zabrał ci żonę i dzieci, a po drugie: jak nie zrobił nic złego? - Nie wierzysz w Moją wszechmoc! – Bóg odpowiedział niespodziewanie. Ale Krokodiłow nie rozróżniał dobrze intonacji i wziął swoją odpowiedź za głos wewnętrzny. Złościł się bardziej niż kiedykolwiek: „Nie wtykaj nosa!” - do wewnętrznego głosu. Do nieistniejącego Boga: „Co, nie ma nic do ukrycia?” Wewnętrzny głos stał się czujny i obserwował. Bóg odpowiedział: „Do kogo podniosłeś głos, niewolniku!” Mógłbym się nawet obrazić! Wtedy naprawdę nie będzie to dla ciebie zbyt wiele, bo któż może się oprzeć Mojemu obliczu! Za oknem zagrzmiała błyskawica, rozległ się grzmot i zaczął padać deszcz. Tomik Pavich spadł z parapetu Krokodiłow był zdezorientowany. „A jeśli to naprawdę jest Bóg?” - przemknęło mi przez głowę. Jego oblicze się zmieniło: - Panie! Tak, gdybym nie wierzył w Twoją wszechmoc, zacząłbym do Ciebie wołać – Wierzysz? – Bóg zmiękł – Wierzę, nadal wierzę! – krzyknął Krokodiłow i dla wiarygodności trzykrotnie przeżegnał się i uderzył czołem o podłogę. - Uznaję Twoją całkowitą wszechmoc - po prostu daj mi swoją żonę!... I daj mi też pieniądze... - No cóż, nie zabiorę twojej żony od Yahvina. Dam ci nowy, także z dziećmi, na uspokojenie. A praca jest bezpyłowa. A będziesz Mnie chwalił? - No cóż, cuda! – odezwał się wewnętrzny głos. - Zgadza się, idioto! A Krokodiłow po raz pierwszy w życiu usłyszał swój wewnętrzny głos: - Panie, tak zrobię! Będę Cię chwalił! I opowiem wszystkim o Twoim bezgranicznym miłosierdziu - Cóż, to wszystko! Zdobyć! – Bóg zachichotał zadowolony. W mieszkaniu zadzwonił telefon. Krokodiłow drżącą ręką podniósł słuchawkę. „Czy jesteś Krokodiłowem?” - rozległ się w telefonie czarujący kobiecy głos. - Przejrzeliśmy Twoje CV... - Jakie inne CV? - Krokodiłow był zakłopotany, ale kobieta zignorowała jego pytanie: „Zostałeś mianowany dyrektorem handlowym”. Wynagrodzenie - półtora tysiącadolarów.- Gdzie muszę iść? - wybełkotał całkowicie zdezorientowany Krokodiłow. „Jeśli będzie ci niewygodnie przyjechać dzisiaj, to wieczorem osobiście przyniosę ci wszystkie dokumenty do podpisu”. Wiesz, wieczorami jestem znudzony i samotny. Dzieci w przedszkolu przez okres pięciu dni... - Ile d-dzieci? - Krokodiłow zaczął się jąkać - Cztery... - Dotrzymuję słowa! – wtrącił się Bóg. - Dostaniesz dwa razy więcej niż wcześniej - kot Etishkina! – mruknął wewnętrzny głos. Krokodiłow, otrząsnąwszy się ze zdziwienia, mając na sobie jeszcze tylko skarpetkę i dziurawy T-shirt, pobiegł do kuchni, żeby pozmywać naczynia. Cmoknął z zadowoleniem językiem: gdyby tylko udało mu się przechytrzyć Samego Nieistniejącego Boga. Burza za oknami dobiegła końca i wyszło radosne słońce. Bóg także był zadowolony. Kolejny nawrócony! Dopiero po kilku godzinach Bóg się zaniepokoił. Podejrzewał, że Krokodiłow okazał się mądrzejszy od Niego. Oczywiście – w końcu dzięki jakiejś inspiracji ten człowiek zrozumiał, że to rzeczywiście On odebrał mu żonę i dzieci i oddał je Jahwinowi. Yahvin był bardzo pobożnym człowiekiem. Wieczorem Bóg tak się napracował, że nie dotrzymał słowa danego Krokodiłowowi i z dawno zapomnianą gorliwością posprzątał mieszkanie, oddał szklane pojemniki, a za ostatnie pieniądze kupił wytrawne wino i goździki. Usiadł przy oknie i czekał na nieznajomego z papierami dotyczącymi jego spotkania. Czekałem do północy. Nikt się nie pojawił. Krokodyłowowi zrobiło się smutno. Znów odezwał się wewnętrzny głos: - Oszukali głupca czterema pięściami - Zamknij się, jestem chory bez ciebie! – odpowiedział mu Krokodiłow, nalał wina do kieliszka i wypił jednym haustem. 2. „Kiedyś przysiągłem na moją świętość: Czy mam okłamać Dawida?” „A teraz odrzuciłeś i wzgardziłeś, rozgniewałeś się na swojego pomazańca, wzgardziłeś przymierzem ze swoim sługą, zrzuciłeś jego koronę ziemię.” Psalm 88 (89 Biblii katolickiej) (36 i 39-40) Po wypiciu butelki Krokodiłow nadal był smutny. Chciałem pić więcej, ale zabrakło mi pieniędzy. Splunął zirytowany na podłogę „Słuchaj”, ale naprawdę zadzwoniła do ciebie jakaś kobieta. Byłeś solidny, więc to nie jest usterka. A co jeśli Bóg naprawdę istnieje? - odezwał się wewnętrzny głos. „Więc dlaczego nie dotrzymałeś słowa?” - Krokodiłow był oburzony. - Obiecał! Słyszałeś! - Słyszałem, słyszałem! – zgodził się wewnętrzny głos. - No cóż, może coś Mu nie sklejało? - Jak może nie sklejać się? – zjeżył się Krokodiłow – On jest Wszechmogący, jeśli naprawdę istnieje! - Tak, to problem. – zgodził się głos wewnętrzny. Długo milczeli… Ty i ja, mój wnikliwy czytelniku, wiemy, że w chwili, gdy ustaje wewnętrzny dialog, może pojawić się niewypowiedziane Objawienie. Coś podobnego przydarzyło się Krokodiłowowi. Nagle roześmiał się dziko. Krokodiłow śmiał się długo... - No, a dlaczego się śmiejesz? Powiedzieć! - głos wewnętrzny był prawie urażony, że musiał tak długo milczeć, a potem Krokodiłow coś zrozumiał, ale nie. Chociaż zwykle to on pierwszy zgadywał wszystko. „Wszystko zrozumiałem!”. - Krokodiłow oświadczył uroczyście. - Załóżmy, że Bóg naprawdę istnieje, co jest niemożliwe, a zatem prawdziwe... - Załóżmy, załóżmy i wypijmy jeszcze jeden lub dwa kieliszki. – szepnął wewnętrzny głos – Ech! Dość pijackiego gadania! Słuchaj i nie przeszkadzaj! – Krokodiłow był oburzony – Winny. - głos wewnętrzny umilkł, a Krokodiłow wstał od stołu, poszedł do łazienki i zanurzył głowę pod zimną wodą - To wszystko, koniec! Nie zrobię tego ponownie! - zapiszczał wewnętrzny głos „To właśnie mam!” Spójrzcie więc na to: od stworzenia świata minęły na naszej ziemi miliony lat. I według Jego, Boskiego czasu, są to chwile. No nie chwile, a lata. Myślę, że ma trzy lata. I bawi się z nami, jak w piaskownicy, i chce, żeby wszyscy go rozpoznali i powiedzieli, jaki jest potężny i duży. Cóż, trochę jak zwykłe dziecko. Ale tak naprawdę nadal nie jest wcale świadomy. Jest drażliwy i zazdrosny o małe rzeczy. A jeśli go chwalisz, jest miły. A czasami jest po prostu miły lub zabawny. A potem nagle znowu się denerwuje: zbudował w piaskownicy mały tort wielkanocny, a potem nadepnął go nogą! A tu mamy kataklizmy... I nie może dotrzymać słowa, bo znowu dziecko jest idealne - No cóż, schylone! – podziwiał wewnętrzny głos. – Bezpośrednio Jan Nowy Teolog – Nie przeszkadzaj, aleWcale ci nie powiem! - Krokodiłow był już urażony - OK, idziemy dalej. - głos wewnętrzny przemówił pojednawczo: „Oto rzecz: dla nas jest naprawdę potężny, to prawie niemożliwe”. Pluł i połowa planety została zalana. A wewnątrz wędrują sprzeczne pragnienia. Ale nie może ich zrozumieć, bo jego „ja” jeszcze się nie ukształtowało… – A Chrystus? Jeśli tak rozumujemy, to Chrystus jest jego „ja”. Dokładnie! - Krokodiłow zaczął chodzić po pokoju. zdenerwowałem się. Tu jego myśli się zatrzymały: wersja, która wydawała się bezbłędna, zaczęła pękać. „Słuchaj, może jeszcze chwilę posiedzę cicho?”. – zasugerował przymilnie głos wewnętrzny. - Może dotrze do ciebie coś innego? - Czy możesz milczeć? - Spróbuję... Milczeliśmy przez około pięć sekund. Krokodiłow klepnął się w czoło: „Ha!” Co chcesz? Kiedy pojawił się Chrystus? - Zaledwie dwa tysiące lat temu. To wcale nie jest czas dla Niego. Jak pamiętam siebie z dzieciństwa? Pierwsze uczucie, że to „ja”, pojawia się w wieku około dwóch, trzech lat. Potem linią przerywaną: czyli „ja”, to nie ma mnie – czysty instynkt… Coś innego kręci się w mojej pamięci. Z niedawnych... - Co jeszcze? - wewnętrzny głos nie mógł tego znieść - Słuchaj, bądź cicho, pozwól mi pamiętać, jak proszę o przyjaciela - A ty prosisz jak przyjaciel! – nagle zadrwił wewnętrzny głos. Ale ta kpina tylko pomogła Krokodiłowowi zapamiętać: „Tak jak Zofia poszła do Jakwina, ja poszedłem do psychoanalityka”. Chciałem przepisać mi leki na depresję. I zaczął mnie ładować. W sumie zajęło to pięć sesji, ale na próżno: nauka przydałaby się teraz! No cóż, pamiętasz! - No cóż. – zachęcał wewnętrzny głos. – Nie spiesz się, zgubię się. Psychoanalityk opowiedział mi wtedy burzę śnieżną związaną z psychotraumą. Mówią, że pierwszą traumą psychiczną jest moment narodzin. Ale to nie jest takie złe, bo jest też druga psychotrauma, z której rodzą się wszystkie kłopoty: kiedy wydaje się, że jesteś oddzielony od świata. Kiedy pojawia się „ja”. Pewien Francuz, Lacaille lub Lacan, rzekomo twierdził, że w wieku od dwóch do trzech lat dziecko zaczyna rozpoznawać się w lustrze. I pojawia się „obraz mnie”. To wydaje się być osobowością. A oto jak to się wszystko układa: „obraz mnie” jest prawidłowy – wtedy życie będzie sukcesem, ale jeśli coś pójdzie nie tak, to będzie katastrofa i będziesz nieudacznikiem na całe życie. A dla większości to po prostu idzie źle. Zapytałem też tego pryszcza – psychoanalityka: dlaczego istnieje taka niesprawiedliwość? Tutaj wpadł w kałużę: to i tamto, jak mówi, nie jest znane nauce, ale jeśli jesteś wierzący, to pomyśl, że Bóg potrzebuje takiego rozłamu na „ja” i „obraz ja”, aby urzeczywistnić się poprzez Jego refleksje. - Zobacz, jak wszystko się układa, jeśli wierzyć temu psychoanalitykowi! – ożywił się głos wewnętrzny – Okazuje się, że Bóg potrzebuje pomocy! Aby stać się świadomym siebie! Aby szybciej rósł i dojrzewał. Wtedy umowa zostanie zrealizowana. A nie tak jak teraz! - Co to jest: okazuje się, że sens życia polega na pomaganiu Bogu? Żeby stał się świadomy? - Wewnętrzny głos zapytał z niepokojem: „Okazuje się, że tak”. – Krokodiłow podrapał się w tył głowy – No i co nam to da? Kiedyś dorośnie! Miną tysiące lat! - Nie dla nas, ale dla naszych dzieci, wnuków i prawnuków nastanie szczęście! – powiedział dumnie Krokodiłow, realizując swoją historyczną misję. Znowu wstał od stołu. Wszedł do pokoju. „Hej, dokąd idziesz?” - głos wewnętrzny stał się nerwowy. - Czy naprawdę można pomóc Bogu? Kurczę, dajcie spokój, to jakiś utopijny komunizm. „Nie dla nas, ale dla naszych dzieci”. - naśladował. - Zamknij się. Będę się modlić. – powiedział Krokodiłow, a na jego twarzy malowała się spokojna determinacja człowieka, który wie, co robi. - Cicho bądź! I głos wewnętrzny ucichł. Żadne argumenty nie sprzeciwiają się bowiem takiej determinacji. Krokodiłow zapalił świecę naftową, uklęknął na środku pokoju i modlił się, jak mógł. Szeptał coś o swojej pokorze i wszechmocy. Wiedział na pewno, że jego, Krokodyla, świadomość dodała się do świadomości samego Boga. Krokodiłow nie spodziewał się za to nagrody. 3. Czyż nie został wyznaczony czas dla człowieka na ziemi i czy jego dni nie są takie same, jak dni najemnika? Moja noga trzyma się Jego ścieżki; trzymam się Jego ścieżki i nie zboczyłem że mój Odkupiciel żyje i jest w nim!...