Co jest ciekawego w tym wieku? Jakie są jego cechy? Na co należy zwrócić szczególną uwagę? Co dzieje się z psychiką dziecka w tym okresie? Spróbujemy dziś zrozumieć wszystkie te pytania Wiek od dwóch do trzech lat uważany jest za przejściowy w aspekcie psychologicznym. Z czego i do czego porusza się dziecko? Od niemowlęctwa do wczesnego wieku przedszkolnego (od 3. roku życia) To bardzo ważny okres w rozwoju dziecka właśnie dlatego, że to, co dasz dziecku w tym okresie życia, będzie podstawą jego całego przyszłego życia. Co więc jest specjalnego w dziecku w wieku od dwóch do trzech lat? W tym wieku dziecko nie jest już dzieckiem, ale jeszcze nie przedszkolakiem. Ma już dość duże słownictwo, potrafi składać proste zdania, odmieniać słowa, wymyślać „własne” zabawy, manipulować dorosłymi na swój sposób, pokazywać swoje zainteresowania i charakter. Ale jednocześnie dziecko jest bezradne pod wieloma względami, na przykład w opiece nad sobą lub w tych samych grach, wiele rzeczy może nie wyjść, a osoby wokół niego nie zawsze go rozumieją ten wiek jest głównie wizualny i skuteczny. Oznacza to, że wiedza o otaczającym świecie następuje w procesie rzeczywistych manipulacji określonymi obiektami. Tylko metodą prób i błędów dziecku udaje się nauczyć czegoś nowego. W okresie od 2-3 lat „duży człowiek” odgrywa bardzo ważną rolę w rozwoju dziecka, ponieważ. uczenie się odbywa się nie tylko poprzez własne doświadczenie, ale także poprzez naśladownictwo. Dziecko potrzebuje osoby dorosłej przede wszystkim jako źródła pomocy i ochrony. Ale w obecności kogoś (niekoniecznie musi to być mama czy tata, w tym nianie, babcie i nauczyciele), który wzbudza współczucie i pozytywne emocje, dziecko zacznie go naśladować. Ma to związek ze wszystkim, zarówno dobrem, jak i złem. Uwaga dziecka w tym wieku jest wciąż dość rozproszona. Dziecko będzie się bawić i będzie zainteresowane tylko tym, co go naprawdę interesuje. Jednocześnie, jeśli to konieczne, dorosłemu bardzo łatwo jest odwrócić uwagę dziecka od jakiejś czynności czymś bardziej znaczącym. Dzięki temu możemy manipulować procesem zabawy czy wypoczynku dziecka. Po dwóch latach niemal codziennie w życiu dziecka pojawiają się nowe słowa, które zaczynają układać się w proste zdania. Dziecko nie używa jeszcze pierwszej osoby, dlatego najczęściej mówi nie „jadłem”, ale „Masza zjadła”. Uważa się to za normę i w wieku trzech lat należy ukształtować koncepcję „ja-ty” zamiast „Masza-mama”. Ponadto bliżej trzeciego roku życia dzieci zaczynają odmieniać słowa w zdaniach. Kolejną ważną cechą dzieci w wieku 2-3 lat jest niski próg wrażliwości sensorycznej i niedostateczny rozwój mechanizmów izologicznej samoregulacji organizmu. Mówiąc prostym, ludzkim językiem, jeśli dziecko ma ciasną gumkę w rajstopach, boli go głowa, swędzi brzuszek, nie wysypia się, jest głodne lub wręcz przeciwnie, za dużo zjadło, to może być nie ma mowy o jakiejkolwiek wiedzy o otaczającym go świecie. Takie dziecko nie będzie wykazywało dużego zainteresowania obcymi przedmiotami i dorosłymi. Najprawdopodobniej będzie po prostu marudny i drażliwy. Rówieśnicy w tym samym wieku nie mogą się jeszcze ze sobą bawić ani komunikować werbalnie. Najczęściej rówieśnicy w wieku 2-3 lat bawią się obok siebie, a nie razem. Dzieci często stają się dla siebie źródłem negatywnych emocji: inne dziecko zabrało zabawkę, która mnie zainteresowała; kolejne dziecko przyciągnęło uwagę znaczącej osoby dorosłej; kolejne dziecko nadepnęło mi na stopę; rozlał kompot na obrus... W tym okresie po raz pierwszy zaczynają ujawniać się takie cechy osobowości, jak odpowiedzialność, niezależność, wytrwałość, determinacja i inicjatywa. Oznacza to, że daj swojemu dziecku więcej swobody, staraj się nie robić za niego tego, co sam jest w stanie udźwignąć (nawet jeśli nie jest jeszcze w tym dobry). Naucz go odpowiedzialności, na przykład przypomnij mu o zebraniu zabawek, umyciu rąk przed jedzeniem, zmianie ubrania po wyjściu itp. Nie wzbudzaj jego ciekawości. Jeśli dziecku się to podoba.