Od autora: Oto hasło słownikowe z książki „Leksykon pracy socjalnej: podręcznik do nauki”. Suchy, lakoniczny, naukowy styl artykułu wyznaczają wymagania wydawnictwa. W słowniku A.V. Petrovsky’ego i M.G. Yaroshevsky’ego poradnictwo psychologiczne (PC) definiuje się jako jeden z rodzajów pomocy psychologicznej „w sytuacjach przezwyciężenia”. różnego rodzaju trudności natury psychologicznej.” American Counselling Association definiuje poradnictwo jako stosowanie zasad higieny psychicznej, psychologii, rozwoju człowieka poprzez interwencje lub strategie poznawcze, afektywne, behawioralne lub systemowe, których celem jest osiągnięcie komfortu psychicznego, rozwój osobisty, rozwój kariery i leczenie patologii. Poradnictwo psychologiczne - To nowy, rozwijający się zawód; konsultanci muszą posiadać odpowiednie wykształcenie i pomyślnie przejść odpowiednie testy kwalifikacyjne. W swojej pracy doradcy psychologiczni nie opierają się na intuicji, ale na znajomości odpowiednich teorii. Poradnictwo może być środkiem rozwoju osobistego lub interwencją promującą adaptację klienta; jest prowadzone zarówno z osobami uważającymi się za zamożnych, jak i z osobami, które mają poważne problemy. Obecnie w Rosji poradnictwo psychologiczne nie jest samodzielnym zawodem, ale jednym z zajęć różnych specjalistów. Zasadniczo poradnictwo psychologiczne prowadzą psycholodzy i psychoterapeuci, jednak w niektórych organizacjach zajmują się nim nauczyciele, pracownicy socjalni, pracownicy pomocy społecznej i służb socjalnych oraz służb ratunkowych. Jednocześnie nie ma dokumentów regulacyjnych regulujących tę działalność, nie ma systemu zaawansowanych szkoleń i certyfikacji, nie opracowano standardów zawodowych i kryteriów oceny działalności, nie ma odpowiedniego stowarzyszenia zawodowego. Poradnictwo psychologiczne prowadzone przez prywatnego lekarza nie wymaga obowiązkowych licencji i formalnie może być prowadzone przez każdego obywatela, nawet bez specjalnego przygotowania zawodowego. Należy uznać, że dotychczasowa praktyka nie chroni klienta przed świadczeniem usług niskiej jakości i niezamierzoną szkodą. W Federacji Rosyjskiej dyscypliny edukacyjne zapewniające systematyczne kształcenie w sztuce poradnictwa psychologicznego są uwzględnione jedynie w standardzie edukacyjnym kształcenia specjalistów w specjalności „psychologia”. Pozwala to stwierdzić, że to dyplomowani psycholodzy mają podstawy do podejmowania poradnictwa psychologicznego. Specjalista udzielający pomocy doradczej nazywany jest konsultantem. Osobą otrzymującą pomoc jest Klient. Stroną, która inicjuje konsultację, płaci za działania konsultanta i ocenia jego pracę, jest klient. Jeżeli Klientem i Klientem jest ta sama osoba, poradnictwo psychologiczne realizowane jest w formie relacji dwustronnej, na podstawie umowy konsultingowej. Jeżeli klient i klient to różne osoby (np. rodzic przyprowadził dziecko na konsultację), ich zainteresowania i cele mogą nie być zbieżne, a konsultacja odbywa się w formie relacji trójstronnej po uzgodnieniu interesów stron, gdyż jej celem jest pomoc klientowi, a nie klientowi, który może mieć ukryte lub oczywiste interesy, różniące się od zainteresowań klienta. Poradnictwo psychologiczne ma wiele wspólnego z psychoterapią. Obydwa mają pomóc klientowi w przezwyciężeniu trudności psychologicznych; stosowane są te same techniki; Zarówno poradnictwo psychologiczne, jak i psychoterapia opierają się na tych samych teoriach personalologicznych. R. Kociunas uważa, że ​​jeśli poradnictwo psychologiczne, mające na celu udzielenie pomocy w rozwiązaniu konkretnego problemu lokalnego, umieści się na jednym biegunie skali wyobrażeniowej, 1987.