Od autora: projekt...Bitwy rodzinne 1 Buduj NASZE życie Działania militarne pomiędzy dwoma krajami zawsze kończą się rozejmem i obowiązkowym zawarciem traktatu lub paktu o nieagresji. Gdzie zapisane są wszystkie niezbędne niuanse dla stron. I tylko w bitwach rodzinnych zdarza się, że zamiast zawrzeć porozumienie, obie strony milczą i w rezultacie wdają się w wojnę partyzancką, która jak wiadomo jest rzeczą niezwykle przewlekłą, strasznie okrutną i jak wiemy , nikomu nie udało się jeszcze wygrać wojny partyzanckiej, w której dwie strony niszczą i krwawią to, co było kiedyś solidnym i zamożnym państwem. Wojna partyzancka ma zawsze na celu zniszczenie najważniejszych obiektów strategicznych, a jeśli w wojnie państw są to produkty żywnościowe, obiekty socjalne i elita zarządzająca, to partyzanckie wojny rodzinne mają na celu zniszczenie poczucia własnej wartości, „ja” partnera, poczucie znaczenia w rodzinie i inne rzeczy niezbędne do poczucia własnej wartości i budowania rodziny rzeczy. Niszczone jest życie i serce państwa, bo aby zasób mógł zostać wykorzystany przez stronę przeciwną, musi zostać zniszczony. To samo dzieje się w rodzinie, gdy każdy próbuje zniszczyć to, co dla bliskiej osoby jest ważne i konieczne, nawet jeśli z tego powodu też musi cierpieć (słynne „Żeby nikt cię nie dorwał”) wydostać się z tej sytuacji, która dla wielu stała się już tradycją? Cóż, w rzeczywistości wszystko jest dość proste, trzeba wziąć przykład z państw i spróbować zawrzeć pakt lub umowę o nieagresji, która określa wszystko, co jest konieczne, aby obie strony skorzystały. I pierwszy, niezwykle ważny punkt takiego porozumienia powinno brzmieć: „Porozumienie w sprawie budowy NASZEGO wspólnego życia”. Faktem jest, że bardzo często okazuje się, że każde z małżeństw buduje swoje życie wokół siebie. A potem słyszymy: „Robię dla ciebie wszystko”, „Robię, co chcesz”, „Moje życie jest zbudowane wokół ciebie” i druga osoba robi to samo. Co się więc dzieje? Wyobraź sobie, że Twoje życie składa się z tych cegieł. Stopniowo zaczynasz budować mur wokół ukochanej osoby ze wszystkich stron, naturalnie, spajając to wszystko dobrym cementem z troski, miłości i pomysłów na to, jak będzie mu lepiej. Co więcej, robimy to z pełnym poczuciem naszej wielkiej misji, niezwykłym poświęceniem i poczuciem najważniejszego wykorzystania naszego życia, dzięki czemu zamurujesz je swoim życiem zbudowanym wokół swojej drugiej połówki. Twój partner robi to samo. Okazuje się zatem, że nie budujecie razem SWOJEGO życia, nie SWOJEJ rodziny, a wręcz przeciwnie, jesteście od siebie oddzieleni. Każdy człowiek znajduje się w swojej własnej izolatce, starannie zbudowanej dla niego przez swojego partnera (a co za tym idzie ucieczki, zamieszki, strajki głodowe, rewolucje i wszechogarniające poczucie samotności), co zatem nie poprawia zrozumienia. A jedyne, co możesz zrobić, to zapukać w ścianę ze swoim przyjacielem, który niestety jest zamknięty w sąsiedniej pojedynczej celi, którą oddałeś mu całym sercem. WNIOSEK: nie buduj SWOJEGO życia wokół swojego partnera. BUDUJCIE WSPÓLNIE SWOJE ŻYCIE. Zbuduj piękny pałac swojego małżeństwa, do którego oboje będziecie chcieli wejść, do którego będziecie wracać za każdym razem, gdy wrócicie z pracy i w którym oczywiście znajdzie się ciekawe miejsce dla Waszych dzieci. Dlaczego nie odczuwamy uczucia samotności, gdy zwierzęta wpadają w naszą samotność, faktem jest, że nie budujemy naszego życia wokół nich, a one z kolei wokół nas, więc nigdy nie jesteśmy od nich emocjonalnie oddzieleni. Ciąg dalszy nastąpi...