Od autora: Często zdarza się, że planujemy coś zrobić i zaczynamy konsultować się z innymi. Czy warto głosować swoje plany, aby bliskie Ci osoby nas wspierały? Czy warto wypowiadać swoje plany, aby bliskie Ci osoby Cię wspierały? Czy prawo przyciągania tego, czego chcesz, nie oznacza, że ​​powinieneś zadeklarować swój zamiar i wyobrazić sobie cel jako już osiągnięty? Istnieje opinia, że ​​deklarując cele innym (najlepiej publicznie), zobowiązujesz się do ich realizacji. W ten sposób zwiększasz prawdopodobieństwo osiągnięcia tego, czego chcesz. Czy to prawda? I dlaczego ludzie chcą rozmawiać o wyniku, który nie został jeszcze osiągnięty? Ludzie mają potrzebę dzielenia się z innymi swoimi emocjami, zarówno negatywnymi, jak i pozytywnymi. Wiele osób ma tendencję do dzielenia się swoimi planami na przyszłość. Dla niektórych prawdziwym ostatecznym celem nie jest działanie określone w planach, ale zbieranie komplementów, słuchanie oklasków i otrzymywanie gratulacji od innych. Dzieląc się swoimi planami, często spotykamy się z pochwałami słuchaczy za inteligencję, odwagę i determinację. Z reguły wmawiamy sobie, że chcemy poznać opinię bliskich i znajomych na temat naszego pomysłu, czasem prosimy o radę. jak zrealizować to, czego chcemy. Ale czy czasami nie kryje się za tym próżność Mówiąc o efekcie końcowym, marnujemy energię na ten proces, zamiast skierować ją na osiągnięcie pożądanego rezultatu. A moim zdaniem jest różnica pomiędzy wizualizacją celu końcowego a wizualizacja tego, o czym mówimy Kolorowo rozmawiamy z innymi ludźmi. Czy to możliwe, że w tym momencie objawia się próżność? Czy ktoś z Was zauważył, że gdy tylko wyrażacie swoje plany na przyszłość, czy to kupno czegoś, podróżowanie, czy inne zamiary, nie są one skazane na realizację? nie ma znaczenia, komu je udostępniliśmy – przyjaciołom, współpracownikom czy po prostu znajomym. Występują nieprzewidziane okoliczności i plany zostają zakłócone. Albo sam człowiek nagle odmawia tego, co zaplanował. Niektórzy wyjaśniają to w ten sposób: zepsuli to. Niektórzy pamiętają popularne powiedzenie: Nie mów nic, dopóki nie przeskoczysz, inni powtarzają: Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz nam o swoich planach. Jednocześnie istnieje kategoria ludzi, którzy nie kojarzą takiego zjawiska z siłami nieziemskimi i uważają je za uprzedzenie jednostek o ograniczonych umysłach. Dlaczego ludzie mówią o swoich planach? Wszyscy wiemy, że człowiek jest istotą społeczną i nie może żyć bez komunikacji. Proces komunikacji polega na wymianie informacji i ich dyskusji. Mówiąc o swoich planach i sposobie ich realizacji, ludzie często doświadczają przyjemnych emocji w postaci podekscytowania i radości, jakby te plany już się spełniły. Czy zatem warto ukrywać swoje plany na przyszłość? plany, w które inni ludzie mają dostęp, „nakazane, aby żyć długo”, interesowały wielu badaczy już w ubiegłym stuleciu. Najbardziej znani z nich to Vera Mahler, Kurt Lewin, Peter Gollwitzer. W szczególności Vera Mahler wyjaśniła to zjawisko w ten sposób: kiedy dzielimy się swoimi planami z wyprzedzeniem, nasza podświadomość postrzega je jako fakt już dokonany, a profesor psychologii Peter Gollwitzer opublikował w 1982 roku książkę „Symboliczne samowypełnianie”, w której zbadał. szczegółowo tę kwestię. Ponadto przeprowadził eksperyment, w którym wzięły udział 163 osoby. Prosi, aby każdy z nich wybrał cel i go zapisał. Połowa uczestników musiała powiedzieć o tym innym, a reszta musiała zachować to w tajemnicy. Następnie przez 45 minut musieli podejmować działania, które przybliżyły ich do osiągnięcia tego celu, ale mieli prawo w każdej chwili przerwać eksperyment. Z ankiety przeprowadzonej wśród uczestników wynikało, że ci, o których nikomu nie mówili przez całe 45 minut pracowali nad osiągnięciem celu i ubolewali, że spora część pracy pozostała niedokończona z powodu braku czasu. Ci, którzy dzielili się swoimi planami z innymi uczestnikami, wychodzili z pracy po pół godzinie, wierząc, że są bliscy osiągnięcia swoich celów.?