Co dzieje się z ludzką psychiką na fali, która wznosi się (a na pewno wznosi się!!!) w procesie rozstania partnerów? Jak „żyć” i godnie, zachowując szacunek do siebie, nie tracąc uznania dzieci i bliskich drugiej strony?! Praktyka psychologa i psychoterapeuty pozwala mi wyróżnić trzy rodzaje separacji. Pierwsza jest tragiczna, ze łzami, wyrzutami, obelgami i jednym pragnieniem: zemsty, ukarania, udowodnienia, że ​​się ma rację. Drugi to „cywilizowany” bez zewnętrznych tragedii, bez głośnych wyrzutów, we wzajemnej rywalizacji „popatrz, jaki jestem dobry - weź wszystko”. Trzecia to „nie wiadomo co”: prawie „po cichu”, z ukrytymi doświadczeniami, po których następuje depresja, a nawet choroba (często przeciągająca się w czasie). A czwarta opcja jest tak rzadka, gdy partnerzy są sobie szczerze wdzięczni za czas, który wspólnie przeżyli i przeżyli. Na przyjęciu jest para, która mieszka razem od prawie piętnastu lat. Postanowili się rozstać i przyszli po poradę, jak sprawić, by ich dziesięcioletnia córka była mniej traumatyczna. „Zminimalizować skutki rozwodu” – oto zadanie... Jak rodzice odpowiadają na pytanie, na co są gotowi dla dobra swojego dziecka? Tak. Dla wszystkich!!! Dlaczego „wszystko”?! Kto zgodzi się poświęcić wiele lat swojego osobistego szczęścia (czyli w swoim osobistym rozumieniu) na ołtarzu służenia swojemu dziecku? Okazuje się, że na pierwszy plan wysuwa się ruch w poszukiwaniu miłości (zrozumienia, przyjemności dla duszy i ciała...) DLA SIEBIE. Obowiązki podejmowane w momencie zakładania rodziny (w urzędzie stanu cywilnego, podczas procesu małżeńskiego, podczas podejmowania decyzji o życiu w małżeństwie cywilnym) stają się na pewnym etapie NIEWSPARCIE. Uświadomienie sobie, że zobowiązania małżeńskie są nieznośnie trudne, często ciągnie się długo. Schemat jest w zasadzie taki: 1. coś jest nie tak (przyczyną początkowego etapu mogą być powtarzające się kłótnie, współczucie dla nowo poznanej osoby); Czy osoba ze mną jest taka sama? 3. wyjaśnienie relacji; 4. rozstanie; 5. okres rekonwalescencji (Och! Jakie to jest „indywidualnie bolesne”!!!). Życie nie kończy się na rozstaniu. Historia pracy z tą parą to jeden z nielicznych przypadków, gdy podejmując decyzję o rozstaniu, ludzie starali się nie popaść w pierwsze trzy rodzaje separacji, ale „dorosnąć” w czwartym. „Postanowiliśmy się rozstać. Jak zachować szacunek dziecka? Jak zastrzec sobie prawo do uważania się za dobrego ojca i matkę – dobrych ludzi? Często wielu z nas znajduje się w sytuacji, w której „mogę poradzić sobie z cudzym nieszczęściem własnymi rękami, ale nie mogę znaleźć własnego rozwiązania”. Mężczyzna i kobieta opowiedzieli swoją historię o decyzji o separacji. Każde z nich miało świadomość, że było to bolesne dla niego (niej), dziecka i bliskich. Często padały słowa: „Nigdy nie wyobrażałem sobie, że coś takiego może nas spotkać!” Zewnętrznie powściągliwi ludzie szczerze próbowali „odpowiadać” chwili - mówili, ostrożnie dobierając słowa, starając się nie „drapać” siebie nawzajem. Ból i strach, które teraz postrzegają jako „złych, niegodnych zdrajców”, nawet nie próbowały się ujawnić. Dla mnie, jako specjalisty, było to bardzo zauważalne. Jak możemy pomóc zachować poczucie własnej wartości i szacunek do samego siebie, w sytuacji, gdy dana osoba rozumie, że swoim postępowaniem powoduje ból innej osobie (bliskim i bliskim)? Jak możesz uznać swoje prawo do szczęścia, jeśli uwewnętrzniłeś: „Nie możesz budować swojego szczęścia na czyimś nieszczęściu”?! Zdrowy rozsądek i logika stają się w takich sytuacjach bezsilne. Z jednej strony czułam szacunek dla tego, że udało im się podjąć decyzję o rozstaniu i zrozumieć konsekwencje tej decyzji dla otaczających ich osób. Z drugiej strony wyraźnie widać było, jak powstałe w ich wyniku fale doświadczeń były trudne dla psychiki i stanu fizycznego – szkodliwe dla zdrowia. My.