Od autora: Samoakceptacja Ciało fizyczne to środek, którego używamy do odkrywania, rozumienia i doświadczania otaczającego nas świata. Ciało jest naszym najważniejszym narzędziem komunikacji. Tworzymy i utrzymujemy połączenia z innymi na poziomie cielesnym. Co więcej, ciało jest zarówno pojemnikiem „ja”, jak i przedmiotem, z którym „ja” pozostaje w relacji. Zwykle ciało postrzegane jest nie tylko jako skorupa zawierająca naszą psychikę, ale także jako obiekt sam w sobie pełen lęków i sprzecznych pragnień. Dlatego o ciało fizyczne należy dbać jako całość. Oznacza to, że trzeba dbać o siebie na poziomie emocjonalnym, motorycznym, duchowym i fizycznym. Psychologowie definiują zdrowie jako harmonię pięciu nierozerwalnie powiązanych elementów: psychicznego, psychologicznego, społecznego, duchowego i biologicznego czyli cielesnego. Postrzeganie przez człowieka obrazu jego ciała działa w tym przypadku na zasadzie integracji wszystkich składników. Zdrowie jednostka odczuwa jako swobodną i wygodną kontrolę nad swoim ciałem, bezbolesny przebieg wszystkich procesów wewnętrznych i radość z ruchów fizycznych. Postrzegane jako pozytywne emocje i uczucia, bilans energetyczny i podniesienie na duchu. Fizycznym wyrazem zdrowia emocjonalnego jest łatwość i wdzięk ruchu, dobre napięcie mięśniowe, dobry kontakt z innymi, czyste oczy i miękki, przyjemny głos, człowiek czuje się fizycznie zdrowy, pełen energii i optymizmu. Dzięki temu dana osoba czuje się akceptowana i kochana. We wczesnym dzieciństwie ujawniają się, a następnie wzmacniają określone umiejętności i ruchy ciała, aby uniknąć bólu, rozpaczy i strachu, a także sposoby uzyskania bezpieczeństwa i miłości od innych. Prowadzą do rozwoju struktury charakteru człowieka, na którą składa się często zniekształcony obraz świata i własnej osobowości, sztywne wzorce zachowań i uczuć, a także nawyki „samokontroli”, które ograniczają żywotność organizmu , zwaną także „skorupą charakteru”. Zatem wygląd fizyczny człowieka symbolicznie odzwierciedla jego psychikę. Wtedy zły stan zdrowia fizycznego, „skorupa złego charakteru”, będzie wyrażał się w poczuciu fizycznego dyskomfortu i niskim poziomie energii. To samo dotyczy drugiej strony. Osoba postrzega siebie, swój charakter, swoje nawyki jako nieakceptowalne, niewystarczająco „dobre” i zaczyna „walczyć ze sobą”, w wyniku czego ciało zostaje w jakiś sposób zniekształcone i zdeformowane; Jeśli ktoś nie kocha siebie, nie kocha swojego ciała. A wtedy ciało nie daje nam możliwości cieszenia się życiem. Z ciałem nie ma co walczyć, nieważne jakie ono jest, trzeba je kochać i pielęgnować, rozpieszczać i bawić. Ćwiczenia fizyczne, sport, ruch pomagają najpierw nawiązać dialog między duszą a ciałem, a następnie osiągnąć harmonię. Podczas gdy pielęgnacja ma na celu osiągnięcie harmonii ciała i duszy, rozwiązywane są także inne problemy, takie jak: wzrost poczucia własnej wartości, kreatywność i poprawa relacji z innymi, pojawia się inspiracja do nowych osiągnięć Elena Władimirowna Anashkina – psycholog. Psychoterapeuta.