Od autora: Publikuję swoje materiały opublikowane w gazecie „Baltic Meridian”. Prowadziłem tam całą rozkładówkę poświęconą psychologii. Miałem tam pseudonim: Victoria May))). W tej części zamieszczono odpowiedzi psychologa na listy czytelników. Zwracam uwagę na niektóre z nich ______________________________________________________ Moja córka ma 35 lat. Mieszkamy w małym miasteczku. Córka pracuje jako nauczycielka. Bardzo kocha swoją pracę, a dzieci odwzajemniają się. Dużo czasu poświęca na przygotowanie się do zajęć. Często odwiedza dom dziecka i rozmawia z jego rodzicami. I ma dobrą opinię w szkole. Jest bardzo lubiana przez przełożonych i współpracowników. A moja Natasza jest piękna. Problem w tym, że ona nie jest zamężna. Wstydzę się przed ludźmi. Chcę wnuków. I życzę jej szczęścia. Ale nic jej nie wychodzi. Była mężatką. Tak, bardzo niefortunne. Rozwiodłem się dziesięć lat temu. I za drugim razem się nie spieszy, chociaż jest dobrą, oszczędną kobietą. Mówi mi, że mam wyjść za mąż albo z miłości, albo wcale. A ostatnio powiedziała mi, że lepiej umrzeć jako dziewczynka, niż żyć jak ja i mój ojciec. Mówi, że czuje się dobrze tak, jak jest. Więc idź i rozpraw się z nimi, młody. Czy mogę w czymś pomóc mojej córce? Alevtina Nikolaevna________________________________________________________ Oczywiście chcę powiedzieć „tak”! Ty, Alewtina Nikołajewna, jesteś na tym świecie osobą, która może to zrobić skuteczniej niż ktokolwiek inny, ponieważ nie ma na świecie nic potężniejszego niż modlitwa matki. Albo przekleństwo, ale tu oczywiście nie chodzi o ciebie. Kiedy matka pragnie szczęścia dla swojego dziecka, wszystko i wszyscy jej pomagają. I wtedy zaczyna się najtrudniejsza część mojej odpowiedzi. Piszesz, że Twoja córka „mówi, że lepiej umrzeć jako dziewczynka, niż żyć jak Ty i Twój ojciec”. Wiadomo, że wierzba nie urodzi gruszki. Skąd może wiedzieć o szczęśliwym życiu rodzinnym, skoro nigdy go nie widziała? W końcu same doświadczenia i emocje nie zmienią Twojego biznesu. Będziesz musiała zadbać o siebie, swoje relacje z mężem, będziesz musiała, jeśli oczywiście chcesz, zająć się powodem swojego życia rodzinnego, którym jest. powoduje tak silny protest u Twojej córki. Jeśli kobieta, która jest już zamężna, mówi, że „czuje się dobrze tak, jak jest”, oznacza to, że jej życie rodzinne było dla niej bardzo złe. Takie pytanie wymaga oczywiście konsultacji, ale pierwszą rzeczą, którą możesz zrobić od razu po przeczytaniu odpowiedzi, jest próba zaakceptowania tego, co jest. Powiedz tak! życie twojej córki takim, jakie jest. Spróbuj dostrzec piękno, sukces i spełnienie jej dzisiejszego życia. Teraz powiem ci czysty bunt: wyobraź sobie, że ona nigdy więcej nie wyjdzie za mąż. Żyj z tą myślą tak długo, jak długo się z nią nie zgadzasz. A kiedy poczujesz, że jest to już nie do zniesienia, przyjdź i porozmawiaj teraz o osobach, przed którymi czujesz się zawstydzony. Według statystyk, komunikując się z innymi ludźmi, człowiek myśli przez 10% czasu; resztę swojego jedynego życia zwykle poświęca na myślenie o tym, jak wygląda w oczach innych. Czy potrafisz sobie wyobrazić? Nie pyta, ale myśli! Co dokładnie, tylko Bóg wie! Całkiem możliwe, że dlatego twarze świętych na ikonach są tak poważne i surowe – zapewne mają już dość słuchania naszego mentalnego żucia gumy. Więc nie martw się mamo, ludzie mają coś do zrobienia. Dbaj o siebie, wierzę, że Ci się uda _____________________________________________________ Panie, jak trudno jest zacząć. Ogólnie historia jest banalna. Do naszej firmy dołączył nowy pracownik. Kiedy ją zobaczyłem, od razu wszystko zrozumiałem! Dostali mnie. Odtąd, gdy szykowałem się do pracy, cieszyłem się na myśl, że ją zobaczę. Pamiętam każdą minutę z nią. Potem było moje wyznanie miłości i nasza jedyna noc. A potem nastąpiła przerwa. Z jej inicjatywy. To wszystko. Boksuję od wielu lat i myślałem, że o bólu wiem wszystko. Okazało się jednak, że ból fizyczny jest niczym w porównaniu z tym, który rozrywa moją duszę. Życie wydaje mi się nie do pomyślenia, chociaż rozumiem, że głupio jest obwiniaćosobę, ponieważ ona nie czuje do ciebie takich samych uczuć jak ty do niego... Anton No cóż, a co powiesz na przyjęcie ciosu... Czy jest słaby? Dlaczego tak szybko? To jeszcze nie jest nokaut, nie jest to powalenie. Jest to przerwa pomiędzy rundami. Za myślenie, omawianie i nauczanie duszy swojej nauki o miłości. Nauka ta jest prosta w słowach, ale trudna w praktyce. Są w nim niepodważalne prawdy. Jeśli zostaniesz odrzucony, nie uciekaj od bólu, idź w ból. Tak! Psychiczna jest silniejsza od fizycznej, nie da się jej stłumić środkami przeciwbólowymi, ale trening sportowy pomoże Ci sobie z tym poradzić. Proponuję więc rozwiązać ten problem w sposób sportowy. Aktywność fizyczna pomoże złagodzić ból psychiczny. Aż do wyczerpania. Podwój swoje zwykłe. Dodaj łaźnię. Lepiej łaźnia parowa z miotłą. Można go pić z wódką – działa bardzo relaksująco. Jeśli towarzystwo jest dobre, upij się i zaśpiewaj dużo piosenek, nie myśląc o wokalnej stronie problemu, a potem, gdy ty, Anton, zdołasz się zrelaksować, zajmij się najtrudniejszą rzeczą - pracą wewnętrzną. Dobrze będzie, jeśli będziesz mógł zobaczyć swoją historię... jak film. A kiedy już dobrze się zrelaksujesz i głęboko odetchniesz (to ważne!), zacznij tworzyć scenopisy swojej intymności, lepsze niż nawet całe spotkanie. Jak to się zaczęło? Czy zabrałeś młodą damę do restauracji i poczęstowałeś ją suszonymi żabami? Lubiła to? A może wszystko to wydarzyło się w gabinecie szefa na skórzanej sofie pod koniec dnia pracy? Czy dobrze się bawiłeś? Słowa muszą znaleźć powód odmowy młodej damy. Może tak jej się wszystko spodobało, że odrętwiała ze szczęścia i uznała, że ​​nie jest godna tak wspaniałego kochanka jak Ty? Jednym słowem, żeby wyleczyć ból psychiczny, trzeba wyciągnąć lekcję: jakie koszty i gdzie się skończyło ? Jaki jest scenariusz gry z tak bolesnym zakończeniem? Jak zobaczysz scenariusz, to go zapisz – wtedy będzie jasne, co zrobić, żeby z tego wyjść. Jeśli sam sobie nie poradzisz – przyjdź, porozmawiajmy, powiedział wielki ulubieniec kobiet, Napoleon że porażka jest matką geniuszu. Obawiam się, że jeszcze daleko Ci do geniuszu. Czy to naprawdę była porażka?____________________________________________________________________________ Mój 14-letni syn nękał mnie: kup odtwarzacz. I diabeł mnie oszukał – kupiłem. Nadal nie mogę sobie wybaczyć – teraz całymi dniami ma słuchawki w uszach. Je, śpi, odrabia lekcje, chodzi z nim do toalety. Wieczorami skacze jak koza na dyskotekach lub ogląda Muz-TV. Mówię synowi: „Nie możesz tak żyć!” Ale ten argument na niego nie działa. Wieszałam już na wszystkich ścianach kartki z powiedzeniami wielkich ludzi, ale on zupełnie nie chce nic robić - ani słuchać, ani oglądać. Argument „nie” nie ma na niego wpływu. Oświeć mnie, proszę, Evgenia Stepanovna. Martwię się o ciebie, Evgenio Stepanovno, - chcesz użyć siły przeciwko czternastoletniemu mężczyźnie. Ta siła nie jest jeszcze silna, ale nadal będzie lepiej, jeśli będziesz na niej polegał, zamiast się z nią kłócić. Co myślisz? Od czego Twój syn chce uciec w prawdziwym życiu? Przecież przesiadując na dyskotekach i słuchając swojej muzyki, próbuje coś w sobie zagłuszyć. Co? Na pierwszy rzut oka jest to napięcie okresu dojrzewania. Problemy hormonalne okresu dojrzewania powodują przebudowę systemu o takiej sile, że nazywa się to „Mamo, nie płacz”. Jest to naprawdę bardzo trudne dla rozwijającego się organizmu – w zasadzie cały ten okres jest jak zmiana konia na przeprawie – niekończąca się siła wyższa. Jednak myślę, że tę sztywną formę rekompensaty za tę siłę wyższą można skorygować na dwa sposoby stare jak wzgórza. Zaakceptuj swojego syna takim, jakim jest. Powiedz tak!" wszystko, co się dzieje. Nie opieraj się. Przyjmij to szczerze i od serca. Wyobraź sobie, że zawsze będzie nosił słuchawki. Przecież te słuchawki też wyrażają jego protest, mówi – nie chcę cię słuchać. A ja nie chcę nikogo słyszeć. Dlaczego? Jaki jest powód? Czy zawsze dobrze go słuchałeś? Słyszałeś? Druga metoda wynika w sposób organiczny z pierwszej: są chwile, kiedy bardzo ważne jest, aby zostać wysłuchanym. Spróbuj ułożyć korespondencję. Napisz do niego notatkę, np.: „Synu, co chcesz, jajecznicę z kiełbasą czy ziemniaki z mięsem?” Lub na przykład: „Czego teraz słuchasz?” Możesz też: „Synu, tęsknię za tobą. Gdywrócisz z muzycznej podróży?” Nie martw się, to nastoletnie szaleństwo na pewno minie. Twój syn będzie miał ładną dziewczynę i naturalnie zdejmie słuchawki. Najpierw w nocy, a potem w ciągu dnia. W końcu będzie musiał ją usłyszeć. W końcu my, kobiety, kochamy uszami. Lubimy być słuchani. Dajesz mu podpowiedź w tej sprawie. W formie ogólnej. Opowiadając na przykład, jakim dobrym słuchaczem jest jego ulubiony muzyk. Dowiedz się, co lubi Twój syn, jaką muzykę. Załóż kiedyś słuchawki i spójrz na świat jego oczami. Wtedy wiele spraw stanie się dla Ciebie jaśniejszych. Życzę powodzenia.__________________________________________________________________________ Mam do Ciebie następujące pytanie: gdzie podziali się wszyscy normalni mężczyźni? Czy wymarły? Rok temu poznałam kogoś, wyglądał na 35 lat. Powiedział, że pracuje jako budowlaniec i realizuje prywatne zlecenia, że ​​też jest gotowy wyremontować moje mieszkanie. Powiedziałam mu „dziękuję”, ale pewnego dnia przyjechaliśmy do jego rodziców, a oni w tajemnicy powiedzieli mi, że mój ukochany nigdzie nie pracuje, żyje na ich koszt, a także na koszt swoich dziewczyn. Potem się nad tym zastanowiłem i postanowiłem wziąć te słowa pod uwagę. Niestety, jego rodzice mieli rację. Andriej jest moim przyjacielem, często prosił mnie o pieniądze, czy to na zdrowie swojej matki, czy na jakieś kursy. I nigdy nie wrócił. Postanowiłam z nim porozmawiać. Jak to możliwe – prosi mnie o rękę i nie kiwnął palcem, żeby zarobić, choć przechwalał się, że za swoją pracę otrzymał „Eurekę”. Często wraca do domu do rodziców pijany, więc jestem po prostu zdumiony cierpliwością jego rodziców. Powiedziałem jego rodzicom, że mam już tego wszystkiego dość i odchodzę. Pozbyłem się go z lekkim strachem. Ale nadal nie rozumiem, dokąd poszli wszyscy normalni mężczyźni? Natasza. Wiesz, Natasza, mam takie samo wrażenie. Że otrzymałem pismo do księgi reklamacyjnej bez żadnych sugestii. Nagle poczułem w biurze partyjnym zapach naftaliny czasów stagnacji i demontażu moralnego wizerunku budowniczego komunizmu. Cóż mogę ci powiedzieć? Jeśli teraz powiem, że wszyscy „normalni mężczyźni” poszli w to samo miejsce, w którym poszły wszystkie normalne kobiety, czy osobiście zadowoli Cię taka odpowiedź? A normalne kobiety, choć nie wiem kim są, ale zakładam, że to te, o których mówisz, Natasza, częściej zadają sobie pytanie, którego istota sprowadza się do prostej prawdy: jak znalazłem tak niezwykły cud? Dlaczego ta ryba wieloryba była dla mnie tak atrakcyjna? Przecież w naszym życiu nie znajdziemy niczego przypadkowego. Opowiem Wam bajkę na ten temat. Wiem to Wam od dzieciństwa, ale opowiem w kontekście psychologicznym. Wyobraź sobie, Natasza, las. Zwykły las. Po dwóch stronach lasu znajdują się dwie chaty. Przejdź od chaty do chaty w odpowiedniej kolejności. W jednej chatce mieszka starsza chora kobieta, a w drugiej jej córka i wnuczka. Córka wysyła wnuczkę, aby pomogła babci - aby zabrała jej placki mięsne. Trzeba przejść przez cały las. W lesie żyją szare wilki. Dziewczyna zakłada czerwoną czapkę, żeby ją było widać. Ona oczywiście spotyka wilka, daje mu ciasto i adres Very Big Pie - swojej babci. Co było dalej, oczywiście, wiesz. Mam jedno pytanie - co jest winą wilka? Karmiono go ciastami, jego uwagę przyciągnęła czerwona czapka i podano adres babci. Nie chodził po lesie ubrany jak koza. Dobrze zrobiłeś odchodząc. Rzecz w tym, że następnym razem, gdy spotkasz Szarego Wilka, nie myśl, że jest to w rzeczywistości Przyjaciel Człowieka. Sugerowałbym, żebyś ty, Natasza, zastanowiła się, jakie masz problemy z poczuciem własnej wartości. Przyciągamy do swojego życia osoby z lustrzanymi problemami, a potem kładziemy się spać, z wyjątkiem szczególnych przypadków – aktywności zawodowej, na pewno z nieprzypadkowymi osobami. Co o sobie myślisz? Czy zasługujesz na życie z żigolo? Albo czego jeszcze pragniesz? Jeśli chcesz, zrób sobie teraz przerwę i pomyśl o sobie. O moim życiu. O moich relacjach z mężczyznami. Dowiesz się wielu dobrych rzeczy. Jeśli nie wiesz jak, czytaj książki. Jeśli chcesz, przyjdźkonsultacja. _____________________________________________________________________ Mam kłopoty. Rzecz w tym, że ostatnio przypadkowo przyłapałem zięcia z inną kobietą. Co za horror! Moja córka niedawno urodziła śliczną wnuczkę Anyę. Nie śpi w nocy, jest bardzo zmęczona. Doskonale rozumiem, że nie ma teraz czasu dla męża. A on, drań, zamiast jej współczuć i wspierać, bawi się z innymi. Kiedy je złapałem, był strasznie przestraszony. Błagając, abym milczała, przysięgał, że kocha moją córkę, że to, co widziałem, było śmiertelnym wypadkiem. Groził nawet, że jak jej opowiem o swoich przygodach, to powie, że to ja (wyobrażacie sobie?!!) go dręczyłam. Czuję, że moja córka najprawdopodobniej mu uwierzy, a nie mnie. Powiedz mi, jak mogę otworzyć jej oczy na tego łajdaka. Tamara Czytając Twój list, Tamara, przypomniałem sobie Wolanda Bułhakowa z jego odwiecznym tematem o problemie mieszkaniowym, który rozpieszczał Moskali. Nie wiem, jaka jest Twoja osobista odpowiedź na pytanie o mieszkanie, ale nadal chcę zapytać, co zrobiłeś w sypialni swojej córki. Jaki wiatr cię tam przywiał? Wiesz, jest taki dowcip o burdelu. Madame wysyła do klienta jedną prostytutkę, drugą, trzecią, dwudziestą. Każdy po kilku sekundach odlatuje od niego, krzycząc: „Horror, horror, horror!” Chcąc zachować honor zakładu, pani udaje się do klienta osobiście. Kilka minut później Madame, dość oskubana, ale nie pokonana, wypełza od klienta ze słowami: „No cóż, horror, ale nie horror, horror, horror!” Co było tak strasznego, że widziałeś ty, dorosła kobieta? Masz dorosłą córkę, jesteś już babcią (nie wątpię, że wyglądasz młodo i jesteś przystojny). A dlaczego mówisz o ogonie? Zmień notatki! Urodziła się Twoja kochana wnuczka Anechka. Masz cudowną córkę. A córka ma męża, z którym nie ma jeszcze zamiaru się rozwodzić. A Ty, Tamara, jesteś cudowną teściową. Masz kolosalny talent psychologiczny. Stajesz w obliczu trudnej sytuacji i szukasz kompetentnych sposobów jej rozwiązania, dlatego zwracasz się do profesjonalisty. Oto opinia specjalisty. Najpierw uspokój swoje gwałtowne uczucia. Włącz głowę. "Na całego." I pomyśl: kto na tym skorzysta, jeśli Twoja córka pozna „prawdę”? Osobiście nie widzę, żeby ktokolwiek skorzystał z tej „prawdy”. Szok, stres, choroba dziecka wynikająca z traumy psychicznej matki, możliwy rozwód, za który będą Cię winić. Znajdź w sobie odwagę, porozmawiaj z zięciem o przyczynie tego, co się stało. Zapytaj go po prostu: „Czy kochasz moją córkę?” Jeśli powie: „Tak” i poczujesz, że nie kłamie, będziesz mieć szansę na następny krok. Będziesz musiała porozmawiać z córką i powiedzieć jej, że możesz jej pomóc przy dziecku i pozwolić jej pojechać gdzieś sama z mężem. Pomóż jej w wykorzystaniu części wolnego czasu. A może kup coś pięknego, seksownego i atrakcyjnego. A może zaproś do odwiedzenia starych znajomych swojej córki, znasz ich zapewne od dzieciństwa. Daj jej trochę powietrza. Jeśli nie będzie lepiej. Pisać. Porozmawiajmy.______________________________________________________________________________ Jest już wiosna. Dla wszystkich to święto, ale dla mnie to smutek. Faktem jest, że niedawno dowiedziałam się, że mój mąż mnie zdradza. Historia jest oczywiście nieprzyjemna, ale banalna. To może spotkać każdego... Kiedy poczułem się zdradzony, bardzo się zdenerwowałem i zacząłem myśleć o tym, jaką kobietę tak bardzo lubił. Myślałem, że to jakaś długonoga blondynka, myślałem, że jest młodsza i piękniejsza ode mnie. Biegałam do salonu kosmetycznego, do fryzjera, do spoconego. Wszyscy wokół zaczęli mówić, że jestem cudownie dobry. I uderzył piorun! Mój mąż wyznał mi wszystko. Wszystko, o czym od dawna mówili bolszewicy... stało się! Mój mąż powiedział, że mnie zdradza, że ​​kocha inną osobę, że chce mnie zostawić. Na moje pytanie „Kim ona jest?” odpowiedział, że to nie ona, że ​​ma na imię Igor. Mamy wspólnego syna. Co mu powiem? Już milczę o sobie. Nawet cała moja zazdrość gdzieś zniknęła. Co robić? Ewa Czyje słowa są takie: „Ofiara wszystkichNie dam błękitu innym słowom…” Ciesz się, Ewo, że nagle nie okazało się, że Twój mąż na przykład jest szpiegiem dla afrykańskiego plemienia i wczoraj skończył się okres jego białej barwy, ale niestety został cętkowany, jak jaguar. To byłby problem, gdybym powiedział to mojemu synowi. Jak mu wytłumaczyć nierówność jego kolorytu i jak mu udowodnić, że nigdy nie zdradziłaś męża z lampartem, ironizuję, obrzucając się sarkazmem. Co jeszcze powinienem zrobić? Gdyby twój przypadek był jedyny na świecie... Gdyby to zależało ode mnie, wypędziłbym tych ludzi z łóżek razem miotłą. Ze względów humanitarnych. Ponieważ nie jest to przydatna rzecz dla męskiej esencji. Wschodnie przysłowie, że kobieta jest rzeką, a mężczyzna brzegiem, bardzo trafnie oddaje prawa psychiki i energii relacji mężczyzny i kobiety. Co stanie się z brzegami, jeśli spotkają się z innymi brzegami? Osłabną, stracą kierunek, a woda je opuści. Krótko mówiąc, nie spiesz się z wnioskami. „Błękit” to choroba męskiej psychiki. Może coś się stało Twojemu mężowi? Niestety z listu nie wiem, ile masz lat, ile masz syna, nie wiem, ile lat jesteście małżeństwem. Mogę się tylko domyślać, że dziecko przekroczyło już swój młodzieńczy wiek i jest już dla niego ważne, jakim człowiekiem jest jego ojciec. Porozmawiaj z mężem. Jak przyjaciel. To nie jest fakt, że to jest miłość. A może ukrywa przed Tobą jakieś informacje? Może ma problemy z potencją? I to go „obciąża” tak bardzo, że łatwiej mu powiedzieć, że jest gejem, niż przyznać się do tego przed samym sobą, a co dopiero przed tobą. To nie nowość, że „kwestia przyziemna” jest kluczową kwestią w męskiej filozofii, niech panowie wybaczą mi takie szczegóły. W zdecydowanej większości przypadków jest to kwestia psychologiczna, a nie fizjologiczna. Pomyśl o swojej sytuacji z tego punktu widzenia. A jeśli naprawdę tego potrzebujesz, powiedz swojemu synowi, że tata przechodzi okres Freddiego Mercury'ego. Ale jeśli to możliwe, nadal staraj się zachować tę informację w tajemnicy przed swoim synem. Porozmawiaj o tym z mężem. Myślę, że zrozumie. Powodzenia. I więcej tęczy. ________________________________________________________ Mieszkałam z mężem przez dziesięć lat. Szybko okazało się, że jesteśmy zupełnie inni. On jest spokojny, stateczny, ale ja zwinna i ruchliwa, powinnam biec, on powinien się położyć. Od naszego rozwodu minęło siedem lat. Miałam mężczyzn, ale ponowne małżeństwo nigdy się nie udało. I mój mąż też. Niedawno poznaliśmy go przez przypadek i rozpoczęliśmy burzliwy romans. Mąż sugeruje zacząć wszystko od nowa. Teraz czuję się z nim dobrze, ale boję się, że wszystko, co wydarzyło się wcześniej, powtórzy się. Co robić? Alina Ogólnie rzecz biorąc, możesz spróbować zabrać ze sobą byłego męża zimą na sanki i narty, a latem na rolkach. Ty biegniesz, on leży. Uroda! „Wśród tych, którzy biegną jako pierwsi, nie ma pozostających w tyle. Bieganie w miejscu to generalnie pojednanie!” To, o czym mówisz Alina, nazywa się różnicą temperamentów i, niestety! nie zmienia. Ale fakt, że po 7 latach spotkaliście się i mieliście burzliwy romans, podsuwa mi inny fakt - możliwe, że uczucia między wami się nie zmieniły, ponieważ 7 lat to cykl całkowitej wymiany komórek w ciele. Ciekawostką jest informacja, że ​​pamięć o kontaktach intymnych przechowywana jest w organizmie przez 7 lat. A jeśli po 7 latach spotkaliście się i między wami wybuchły uczucia, możemy powiedzieć, że spotkało się dwóch praktycznie nieznajomych. Kto wie, może ta próba zakończy się sukcesem. Przecież przez ostatnie 7 lat ty i twój mąż mieliście w życiu partnerów płci przeciwnej. Prawdopodobnie oboje mogliście się od nich wiele nauczyć. A ty dzisiaj masz zupełnie inne doświadczenie życiowe. Być może to doświadczenie sprawi, że będziesz bardziej tolerancyjny i być może będziesz w stanie znaleźć dobrą opcję łączenia niekompatybilnych rzeczy. Najważniejsze jest to, że twoje cykle ruchu są wielokrotnościami siebie. Na przykład, gdy on śpi na kanapie, możesz raz pójść do sklepu, raz ugotować obiad i raz pójść do fryzjera. Ale wieczorem oboje będziecie mogli spokojnie posiedzieć przy rodzinnym obiedzie. Będzie bardziej aktywny, a ty, droga Alina, będziesz spokojniejsza. Twoje rytmy się wyrównają.. ____________________________________________________________________