Partnerska pozycja w relacjach ze światem zakłada, że ​​człowiek ma wysoką samoocenę. Każdy z nas ma poczucie własnej wartości. Poczucie własnej wartości to stopień, w jakim uważam się za godnego szacunku, uwagi i miłości innych, niezależnie od wyników i sukcesów, jakie obecnie wykazuję. Poczucie własnej wartości można porównać do specjalnego „naczynia” w nas, które jest czymś więcej mniej „wypełniony” lub „zdewastowany”. W tych momentach, kiedy wszystko nam się układa, dzięki naszym wysiłkom udało się osiągnąć coś ważnego i dobrego, czujemy wielką siłę, chęć dawania się ludziom i nie zwątpienia w racjonalność świata, wierzymy w siebie i w ludziach, nie myślimy, ale wierzymy w to całym sercem. Jest to stan wysokiej samooceny (szacunku do samego siebie). Osoba o wysokiej samoocenie tworzy wokół siebie atmosferę uczciwości, odpowiedzialności, współczucia i miłości. Taka osoba czuje się ważna i potrzebna, ma poczucie, że świat stał się lepszy, bo on w nim istnieje. Ufa sobie, potrafi poprosić innych o pomoc w trudnych chwilach, ale ma pewność, że zawsze potrafi samodzielnie podejmować decyzje i podejmować przemyślane działania. Tylko czując swoją wysoką wartość, człowiek jest w stanie dostrzec, zaakceptować i szanować wysoką wartość innych ludzi. Osoba o wysokiej samoocenie budzi zaufanie i nadzieję. Nie stosuje zasad sprzecznych z jego uczuciami. Jednocześnie nie podąża za swoimi doświadczeniami. Potrafi dokonywać wyborów. A intelekt mu w tym pomaga. Są w naszym życiu momenty, kiedy czujemy wysoką samoocenę: jedni częściej, inni rzadziej. Ale zdarza się też, że czujemy się „pusti”, nie chcemy nikogo widzieć, nie wierzymy w nic dobrego i boimy się siebie. To stan niskiej samooceny. Ukrywanie się przed sobą i ukrywanie swojej niskiej samooceny przed innymi jest w tych chwilach pierwszym pragnieniem. Aby to zrobić, budujemy mur arogancji lub „tylko” złości, przywdziewamy maskę posłuszeństwa, pokory lub cynizmu. Ale to właśnie te „obrony” ujawniają nasze wewnętrzne problemy z naszym stosunkiem do siebie. Ludzie, którzy stale mają niską samoocenę, nieustannie oczekują wyśmiewania, oszustwa, upokorzenia, obelg ze strony otaczających ich ludzi. Oczekują właśnie takich gróźb ludzie otrzymują. Chroniąc siebie, chowają się za ścianą nieufności i pogrążają się w bolesnym stanie samotności i izolacji. Oddalając się od innych ludzi, stają się apatyczni i ospali, obojętni zarówno na siebie, jak i na wszystko, co ich otacza. Takim osobom bardzo trudno jest widzieć, słyszeć, rozumieć innych, jasno myśleć i podejmować samodzielne decyzje, dlatego albo poniżają się przed innymi, poddając się im całkowicie i ślepo, albo brutalnie i despotycznie tłumią innych ludzi. Budują w sobie bariery psychologiczne. Tacy ludzie charakteryzują się ciągłym strachem - ciągłym towarzyszem nieufności i samotności. Osoba z niską samooceną jest nie tylko przytłoczona lękami, ale także kumuluje doświadczenia niepowodzeń, błędów, porażek i stopniowo zaczyna czuć się zupełnie beznadziejnie. Tym samym poczucie własnej wartości to postawa i poczucie wobec siebie, wyobrażenie danej osoby siebie. Poczucie własnej wartości przejawia się w zachowaniu każdego z nas, niezależnie od naszych pragnień.