Każdy powinien być trochę nieśmiały. Normalny poziom nieśmiałości sprawia, że ​​​​osoba jest bardziej akceptowalna w komunikacji i dodaje mu uroku, którego nie mają „ludzie bez kompleksów”. Zastanawiam się jednak, jak bardzo jesteś nieśmiały? Test nieśmiałości Odpowiedz na pytania „tak” lub „nie”. Blok A1. Jeśli mój strój na imprezie bardzo różni się od tego, co noszą wszyscy inni, poczuję się niezręcznie.2. Będzie mi przykro, jeśli ktoś będzie chciał przeczytać mój pamiętnik lub prywatną korespondencję.3. Trudno mi zdecydować się zaprosić kogoś na obiad, bo boję się, że usłyszę odmowę.4. Jeśli zostanę zaproszony do wzięcia udziału w nieznanej grze, najprawdopodobniej odmówię.5. Jeżeli spóźnię się na spotkanie, nie odważę się wejść na salę, gdyż oczy wszystkich obecnych będą zwrócone na mnie.6. Występując przed publicznością, nie będę mógł oderwać wzroku od przygotowanego wcześniej tekstu, nawet jeśli doskonale znam tematykę reportażu.7. Na siłowni lub na tańcach zazwyczaj stoję skromnie pod ścianą, zawstydzony własną powolnością.8. Unikam opowiadania dowcipów i śmiesznych historii. Widząc, że uważnie mnie słuchają, zwykle wpadam w zażenowanie i gubię wątek opowieści. Blok B9. Kiedy jestem na kogoś zły, zawsze mu o tym mówię.10. Przyjemność sprawia mi występowanie w miejscach publicznych w nowych, modnych ubraniach.11. Z niezadowoleniem biorę udział w zawodach, niezależnie od poziomu mojego przygotowania.12. Jeśli po wykładzie coś będzie nadal niejasne, poproszę prowadzącego o ponowne wyjaśnienie.13. Na plaży czy na basenie nie mam najmniejszego wstydu w noszeniu kostiumu kąpielowego.14. Kiedy na zajęciach tanecznych lub w klubie sportowym trener wybiera partnera do zademonstrowania ćwiczenia, zawsze mam nadzieję, że zwróci na mnie uwagę.15. Lubię słuchać opinii innych na temat mojej pracy.16. Stając się obiektem żartów, zawsze będę się śmiał razem ze wszystkimi i wcale się nie obrazię. Policz liczbę pozytywnych odpowiedzi z bloku A i negatywnych odpowiedzi z bloku B. Otrzymane liczby zsumuj - to wskaźnik poziomu Twojej nieśmiałości. Od 14 do 16. Jesteś strasznie nieśmiały. Przywiązujesz zbyt dużą wagę do tego, co inni myślą o Twoim wyglądzie, sylwetce, inteligencji czy umiejętności komunikowania się z ludźmi. Czas stać się bardziej niezależnym i nauczyć się bronić własnego zdania! Od 10 do 13. Opinia innych jest dla Ciebie ważna i czasami taka zależność może powodować kłopoty. Powinnaś nauczyć się czuć się bardziej zrelaksowana, a wtedy pozbędziesz się strachu przed brakiem uznania przez społeczeństwo. Od 7 do 9. Nieśmiałość to jedna z Twoich cech charakteru, ale skutecznie sobie z nią radzisz. Przejrzyj listę pytań, aby określić, gdzie jesteś najbardziej wrażliwy: inteligencja (odpowiedzi „tak” na 2 i 6; „nie” na 12 i 15), wygląd („tak” na 1 i 5; „nie” na 10 i 13 ), status społeczny („tak” w 3 i 8; „nie” w 9 i 16) czy formę sportową („tak” w 4 i 7; „nie” w 11 i 14). Od 3 do 6. W życiu podążasz własną drogą, biorąc pod uwagę opinie innych. Optymalna równowaga! Od 0 do 2. Opinie innych na temat Twojej osoby w ogóle Cię nie interesują. Płyniesz własnym kursem, ale w stosunku do innych jesteś zbyt zimny i obojętny. Trochę uwagi ludziom sprawi, że Twoje życie stanie się łatwiejsze i ciekawsze. Nieśmiałość (nieśmiałość, nieśmiałość) nie jest wrodzoną, ale nabytą cechą charakteru. Nieśmiałość dotyka przede wszystkim ludzi wrażliwych, wrażliwych, introwertyków (ludzi zwracających się do wewnątrz. Najczęściej nieśmiałość zaczyna objawiać się w dzieciństwie w wieku przedszkolnym). Rodzice mogą wziąć ją zarówno za powagę, jak i brak poczucia humoru. Tak naprawdę nieśmiałemu dziecku bardzo trudno jest zmusić się do uśmiechu, przyjścia na spotkanie lub przywitania się z kimś, kogo już zna. Takie dzieci nie wiedzą, jak rozpocząć rozmowę, dlatego wolą milczeć lub chować się za plecami mamy. Nieśmiałość to złożony, złożony stan, który objawia się w różnych formach. Mogłoby byćlekki dyskomfort i niewytłumaczalny strach, a nawet głęboka nerwica. Osoba nieśmiała uważa się za mniej atrakcyjną, mniej inteligentną, słabszą, to znaczy postrzega siebie jako niepopularną i nieciekawą. Jednocześnie standardy nieśmiałej osoby są nierealistycznie wysokie, a on sam zachowuje się jak swój najgorszy krytyk-analityk. Nieśmiałość występuje najczęściej wśród dzieci w wieku szkolnym, ale nie oznacza to, że tylko dzieci są na nią podatne. Cierpi na nią także znaczna część dorosłej populacji, która przez całe życie nie może pozbyć się nieśmiałości. Jest to zjawisko bardzo powszechne w naszym społeczeństwie. Na pojawienie się nieśmiałości ma wpływ wiele czynników, ale przede wszystkim rodzinne. Lęk – podejrzliwi rodzice, brak stabilizującego wpływu ojca na dziecko, depresyjna postawa w rodzinie, nadmierna opieka nad dzieckiem, powszechne zdanie rodziców: „Co powiedzą o Tobie inni?”… Im szybciej rodzice pomyślą i zaczną działać, tym większe prawdopodobieństwo, że uchronią dziecko przed powstaniem niespokojnych i podejrzliwych cech charakteru oraz wychowają osobę pewną siebie. Jeśli Twoje dziecko dręczą lęki lub niepokoje i cierpi z tego powodu, jeśli nieśmiałość uniemożliwia dziecku nawiązywanie kontaktu z rówieśnikami, normalną naukę, występy na konkursach i koncertach dla dzieci, to oznacza to, że nieśmiałość rozwija się w duży problem. Dziecko nie potrafi pokonać lęku przed proszeniem o pomoc. A trzeba jak najszybciej rozwiązać taki problem. Jeśli w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym zapewniona zostanie pomoc rodzicielska i psychologiczna, można liczyć na wymierny efekt w zapobieganiu rozwojowi nieśmiałości jako cechy charakteru. Pomóż dziecku zyskać pewność siebie i nauczyć się umiejętności asertywnego zachowania. Zacznij teraz: Porozmawiaj z dzieckiem o swoich uczuciach (ucząc go w ten sposób mówić o swoich). Zostań uważnym słuchaczem. Okazuj dziecku miłość, przytulaj, pocieszaj, przebaczaj, chwal... Daj dziecku znać, że cenisz je za to, że jest. Zwiększaj jego poczucie własnej wartości. Zainteresuj się jego opinią na temat tego, co się dzieje, okaż szacunek dla prawa dziecka do swojego punktu widzenia. Wzmacniaj wiarę dziecka w swoje możliwości. Zachęcaj do wyrażania niezależności, pokaż, że cenisz wysiłek, a nie tylko wynik. Pomóż swojemu dziecku osiągnąć mistrzostwo w jakiejś czynności, którą szczególnie lubi. Naucz swoje dziecko spokoju wobec swoich błędów, na których wszyscy się uczą i na które nikt nie jest odporny. Zostań przyjacielem dziecka: pozwól dziecku to odczuć, jeśli się dzieli swoje trudności z Tobą, lęki, wtedy nie zostanie wyśmiany, odrzucony, pozostawiony sam sobie, ukarany, a wspólnie poradzicie sobie z każdym problemem. Dziecko, które pokonało bolesną nieśmiałość, odkryje dla siebie nowy świat, poczuje jego smak życie, odniesie sukces i będzie szczęśliwy. Dla osób dorosłych, nieśmiałych, bojaźliwych. Nieśmiałość można pokonać, ale wymaga to świadomego wysiłku i codziennej pracy nad sobą. I tak: 1. Sport Możesz zacząć od sportu lub wychowania fizycznego. Od aktywności fizycznej nasz organizm zacznie w zwiększonym tempie wytwarzać testosteron, który jest głównym wrogiem nieśmiałości. 2. Zwycięstwo. Zacznij pamiętać. Powinieneś zacząć od sporządzenia listy wszystkich swoich zwycięstw, zaczynając od dzieciństwa. Jakieś zwycięstwa, małe i duże. Najważniejsze, abyś naprawdę uważał każdą pozycję na liście za swoje zwycięstwo, co pozwala ci być z siebie dumnym i doświadczać radości. Po wydrukowaniu listy powieś ją w widocznym miejscu, codziennie czytaj ją ponownie i dodawaj do niej swoje nowe zwycięstwa. Baw się listą: nagrywając nową, usuń jedną z już istniejących. Za kilka tygodni zaczniesz czuć się zwycięzcą.3. Maski Wymyśl dla siebie nową maskę tożsamości: maskę przywódcy, maskę twardego chuligana, maskę motocyklisty, biznesmena, hiphopowca, aroganckiego sąsiada itp. Stwórz dla siebie nową tożsamość - uwierz w siebie, kimkolwiek jesteś.