To jedno z założeń mojego ulubionego projektu DeathCafe. Dla mnie jest to niezaprzeczalna prawda. Ale w pewnym momencie spotkałem ludzi, którzy bali się tych słów. Tak się boją, że trudno im zrozumieć znaczenie. To właśnie w ich treść chcę dzisiaj zajrzeć głębiej. Jaki jest pożytek z mówienia o śmierci? ✔Tematy tabu wiążą się z dużym napięciem. W rzeczywistości coś istnieje, ale zgodnie z zasadami naszej społecznej gry, wszyscy staramy się udawać, że tego nie ma. Jak w dowcipie: „Jest osioł, ale nie ma słowa”. 🍑 Oto jest, czujemy to, dostrzegamy, czujemy, ale nie możemy na to spojrzeć. To powstrzymywanie wymaga wiele wysiłku. Rozmowa o śmierci w bezpiecznej, akceptującej przestrzeni (z przyjaciółmi, rodziną, psychoterapeutą) pozwala w pewnym stopniu uwolnić się od tego napięcia. W życiu pojawia się kontekst, w którym można rozładować to napięcie. Przyznaj przed sobą i innymi, że istnieje coś, czego nie da się nazwać, podobnie jak uczucia z tym związane. „Nie jestem szalony, wszystko w porządku, oni też to widzą i czują”. Możesz zrobić wydech.✔ Temat tabu również ściąga w ślepy zaułek uczucia z nim związane. Śmierć (rzeczywista/hipotetyczna, przeszła/przyszła, własna/kogoś innego) nie może nie wywołać wielu silnych uczuć. Strach, złość, ból, żal. Każde uczucie z nieskończonego zakresu. To jak zamiecenie eksplozji nuklearnej pod dywan. „Nie można rozmawiać o śmierci. Czy Ty też masz z tym związane uczucia? Nie, nie, nie pokazuj tego nikomu”. I rozdziera mnie to od środka. Rozmowa o śmierci jest okazją do podzielenia się uczuciami i doświadczeniami, które od dawna leżały pod jarzmem zakazu. ✔Rozmowa o śmierci to poznanie prawdy. Śmierć jest integralną częścią naszego życia. Jesteśmy śmiertelni, nasi bliscy są śmiertelni, nasi rodzice i dzieci są śmiertelni. Nawet te proste słowa sprawiają, że Twoje serce bije mocniej. Chcę przewrócić stronę, zamknąć oczy, zatkać uszy i tego nie słyszeć. Prawda może być bardzo trudna i bolesna. Jednak w moim głębokim przekonaniu prawda jest tym, co leczy. Zawsze! 🙏