„Nie bądź dzieckiem” to instrukcja, którą rodzice dają swoim starszym dzieciom, aby były odpowiedzialne za młodsze lub były dla nich nianią. „Jesteś najstarszy, nie musisz płakać”. „Pomóż w domu, jesteś już duży”. Lub gdy rodzice zachęcają swoje dzieci do dorosłych zachowań i działań: „Bądź grzeczny, nie baw się”. Inna grupa instrukcji brzmi: „Nie bądź dzieckiem”. Każda osoba ma swój własny stan ego, Wewnętrzne Dziecko. Kiedy pojawia się Twoje własne dziecko, Wewnętrzne schodzi na dalszy plan, ponieważ na pierwszym miejscu są prawdziwe dzieci i aktywowany Wewnętrzny Rodzic. Wewnętrzne Dziecko może się zbuntować, zwłaszcza jeśli potrzeby wewnętrznego dziecka rodzica nie zostały zaspokojone w dzieciństwie. Mogą nieświadomie pozazdrościć swoim dzieciom, innych warunków życia i możliwości. A wtedy ich przesłanie może brzmieć tak: „Będę cię tolerować, jeśli nie będziesz mi przeszkadzać!” lub „To ja jestem tutaj głównym Dzieckiem, nie ty!” lub „Moje potrzeby są ważniejsze niż Twoje!” A takie instrukcje mogą pochodzić nie tylko od rodziców. Dziadkowie często „z przyjemnością” pomagają w wychowaniu wnuków. Któregoś dnia jechałem autobusem ja: babcia i dwójka wnuków, chłopiec 2 lata i dziewczynka 8 lat Podczas tych kilku przystanków, które razem jechaliśmy, usłyszałam od mojej babci prawie wszystkie instrukcje opisane przez Gouldingów! Nie bądź dzieckiem.” Podam fragment tego śmiecia, w którym już wdałem się w dyskusję z moją babcią. Dziewczynka (d.) - Babciu, czy upieczesz ciasta dla Sierioży i babci, podnosząc decybele jej głosu (b) - Jakie ciasta?! Odłożyłeś zabawki dziś rano?! Czytałeś bajkę?! Ona chce ciast. Sama nic nie robi! Tylko prosi innych. D. - To Seryozha nie położył wyrzuciłem zabawki. Czytam książkę. Pościeliłem łóżko i nawet zamiatałem je na korytarzu. B. (prawie wybuchając krzykiem): Posprzątała! Wszystko po tobie trzeba odnowić! A Seryozha jest jeszcze mały. i MUSISZ po nim posprzątać! Niedługo szkoła. A co ty tam będziesz robić! Niania jest potrzebna do wszystkiego. Rozpieszczałam się. D (prawie już płaczę) - Babciu, jestem dobrą uczennicą odłóż wszystko. No cóż, jeśli nie chcesz upiec ciasta, po prostu powiedz. Babcia bierze głęboki oddech i... I wtedy wkraczam. No cóż, nie mogłam milczeć , proszę mi wybaczyć, bardzo mnie interesuje: twoja dziewczyna, moja własna wnuczka? A może to dziewczyna z sąsiedztwa? B. (zaskoczona) - Moja! I od razu zwracam się do dziewczyny: Ludzie są już zaskoczeni tym, jak brudna i leniwy jesteś! Dziewczyna płacze. I. - Nie. Nie dziwię się, że dziecko w jej wieku chce się bawić, chodzić na spacery, chce zjeść ciasto, a nie myć się/sprzątać po swoim młodszym bracie zaskocz mnie! Dlaczego zaatakowałeś dziewczynę? Trudno ci siedzieć z wnukami? Więc porozmawiaj o tym ze swoimi dziećmi, a myślę, że znajdą dla nich nianię i będziesz wolny pozwala nam myśleć, że jesteś bardzo zmęczona, źle się czujesz lub po prostu nienawidzisz swoich wnuków. B. - Mądre (krzyknęła jednym słowem)?! Bierz się i wychowaj! Ku jej wielkiemu żalowi, nie znalazła u nich wsparcia wokół niej. Większość pasażerów milczała, niektórzy się uśmiechali, niektórzy z zainteresowaniem czekali na wynik, niektórzy patrzyli na mnie ze zdziwieniem – szalona dama zajęta swoimi sprawami! Tylko jeden mężczyzna stwierdził, że należy wszcząć sprawę przeciwko takim starym kobietom. Nie zgadzam się z nim. Żal mi takich starych kobiet. Psycholog musi z nimi pracować. Ale jeszcze gorzej jest, gdy zrozumiem, CO dzieje się z dziećmi i wnukami takich starych kobiet. Ja, podaję dziewczynie wizytówkę: Nazywam się Anastazja. Dam ci moją wizytówkę, na której jest zapisany mój numer telefonu. Możesz zadzwonić, kiedy tylko chcesz porozmawiać. Możesz dać moją wizytówkę mamie i tacie, opowiedzieć im o mnie. Dziewczyna uśmiechnęła się i schowała wizytówkę do swojej małej torebki. Babcia zamilkła na kilka przystanków. I idąc obok mnie w stronę wyjścia, syknęła do dzieci jadowitym głosem: Chodźmy do Piateroczki po mąkę. Dostarczę ciasta.