Od autora: Dla magazynu "Personnel Solutions" BIUROWY ROMANCE CZY PROJEKT PERSONALNY? Życie współczesnego człowieka jest ułożone w bardzo dziwny sposób. Ale zanim zaczniesz drwić i wzdychać, jak dziwnie się okazuje, że żyjemy, pozwól mi odbyć krótką wycieczkę w odległą przeszłość. Kultura wedyjska opisuje wspaniałą matrycę czasową do organizowania własnego życia. Mówi, co następuje. Dzień należy podzielić na 4 równe części: od 3:00 do 9:00 - czas na indywidualny rozwój duchowy: poranna ablucja, joga przygotowująca ciało i poszerzająca świadomość, praktyka duchowa. od 9:00 do 15:00 - czas na pracę i rozwój umiejętności zawodowych. od 15:00 do 21:00 - czas na komunikację i rozwój umiejętności niezwiązanych z karierą zawodową. od 21:00 do 3:00 - czas regeneracji organizmu: sen i inna Kama Sutra. Nawiasem mówiąc, „kama” to tylko ciało. Teraz sześć godzin przeznaczonych na komunikację (15.00-21.00) należy podzielić w równych proporcjach na komunikację ze starszymi, równymi i młodszymi. Nie oznacza to wcale, że gdy zadzwoni budzik, trzeba przechodzić od grupy do grupy, nie mogąc dokończyć frazy, ale przez dłuższy okres, powiedzmy tydzień lub miesiąc, proporcja musi zostać zachowana Jednocześnie o seniorach, juniorach i równych sobie nie decyduje wiek, ale poziom rozwoju duchowego. Starsi już rozwiązali te problemy i odpowiedzieli na dręczące nas pytania, nasi równi rozwiązują te same problemy, a młodsi robią to, co już mieliśmy i nie ma tu zastosowania. Zasada proporcjonalności komunikacji jest naturalna: jeśli priorytetem jest komunikacja z młodszymi, oni są dobrzy, robią postępy, ale dla nas to degradacja. Jeśli komunikujesz się głównie ze starszymi osobami, zaczynają one przejmować nasze gusta i ulegać degradacji, a nasz mózg „przegrzewa się”. Z równymi sobie wyznaczamy czas. Jest to konieczne, ponieważ trzeba omawiać i wypowiadać się na temat ekscytujących rzeczy, w tym informacji otrzymanych od starszych, aby kocioł głowy nie eksplodował, ale też nie powinno być ich za dużo. I bardzo ważny punkt w utrzymaniu równowagi ma czas na indywidualny rozwój osobisty i komunikację grupową. Jeśli nie dasz sobie czasu na osiągnięcie indywidualnego nastroju, przeczytanie, przemyślenie, medytację, trening ciała, nie uda się zachować równowagi. Życie we współczesnym mieście wymaga pewnych dostosowań. O szóstej rano trzeba zacząć szykować się do pracy, aby po pokonaniu kilku korków zdążyć na dziewiątą rano. Dzień pracy nie trwa sześć, ale osiem godzin, jeśli pominiemy wewnętrzny brak kultury korporacyjnej, który zmusza ludzi do nieregularnego przebywania w biurach. Około ósmej, po spędzeniu kolejnych dwóch godzin naszego osobistego czasu w ulicznym tłumie, jesteśmy już w domu, o dziewiątej kończymy obiad i wyczerpani kładziemy się, oglądając skrzynkę telewizyjną. Którego nie możemy już nazwać pudełkiem, bo jest płaskie i wielkości ściany. O dziesiątej zaczynamy chrapać, o jedenastej z ulgą widzimy napis „koniec filmu” i słodko odwracamy się do ściany. Weekendy i ekwiwalent za urlop pozostają na sprzątanie, pranie, prasowanie, zakupy spożywcze, gotowanie, przeglądy techniczne, naprawy prewencyjne, kosmetyczne i główne, a także na wszelkie inne rodzaje komunikacji. Teraz pytanie: gdzie właściwie współczesny człowiek ma osobistą relacje? W domu, gdzie w krótkim czasie musisz rozwiązać 250 domowych problemów, wygrać wojnę z hydraulikami, oczarować nauczyciela matematyki i do jutra przyszyć jeszcze kilka guzików? Albo w biurze, gdzie przez długie dziewięć, dwanaście godzin można wreszcie odpocząć i zrelaksować się w towarzystwie tak miłych i wyrozumiałych kolegów, od niechcenia rozwiązując proste i zrozumiałe problemy w pracy. Tak naprawdę prawie większość naszego czasu spędzamy na komunikacji ze współpracownikami? To oni dzielą się chusteczkami, gdy ich pierwszoklasista zaczyna palić, zwracają uwagę na napięcia z innymi połówkami, ich opiekuńcze ramię pochłania zbiorniki gorzkich łez rozczarowania nieudanymi fanami i innymi ważnymi projektami, a poza tym do pracyJakoś nie ma w zwyczaju przychodzić w pogniecionych dresach i lokówkach – wszyscy tam są zadbani, wyprasowani i pachnący. To nie wstyd – to takie proste i naturalne – wpaść razem do kawiarni na pół godziny, żeby „odpocząć” przed powrotem do domu. Przy wysokim poziomie wzajemnego zrozumienia i wsparcia dystans nie zmniejsza się tak bardzo, jak klepanie sobie prawdy w oczy i swobodne zadawanie obelg. Oczywiście zaczyna się związek. Nieprotokołowa i taka przyjemna. Czasem przeradza się w romanse biurowe. Czasem nawet prowadząc do narodzin nowych rodzin po upadku pierwszych, studenckich, nieudanych. A czasem do zdobywania nowych szczytów kariery. Co możemy powiedzieć o imprezach firmowych z winem i wódką oraz o kilku tysiącach przed wypłatą... I chciałbym myśleć, że to nie jest ani dobre, ani złe, po prostu tak wszystko działa w tym zwariowanym świecie pracy i kariery, i nie jesteśmy pierwsi – nie jesteśmy ostatni i niech tak będzie. A kto jest bezgrzeszny, niech rzuci kamienie. A najlepiej nie u nas, wszyscy tak żyją. Taki jest świat. Rzeczywiście, dorośli pracują i sami są odpowiedzialni za swoje życie. Dlatego jesteśmy wzruszeni i wspierani, dajemy kamizelki i opieramy się na ramionach, dajemy kilka tysięcy przed wypłatą i całujemy się w słabo oświetlonych biurach... Jeśli oczywiście nam się poszczęści. Z kolegami i pokojami w odpowiednim czasie, aż ktoś przypomni sobie, że relacje to relacje, ale praca to nie wilk i nie ucieknie do lasu. I nie będzie myślał o tym, jak nasze relacje wpływają na nasze wyniki? Od jakości tego, co robimy? Ile udaje nam się osiągnąć? I będzie starał się z tego skorzystać. Napisałem „aby to wykorzystać” i mimowolnie przypomniałem sobie błyskotliwą powieść Ioanny Chmelewskiej o życiu osobistym pracowników pracowni architektonicznej w godzinach pracy „Wszyscy jesteśmy ostatnio podejrzani”. drobne, niezbyt rzucające się w oczy, ale w świetle zbrodni nabrały monumentalnych rozmiarów... Tak naprawdę wszyscy nasi koledzy mieli ze zmarłym jakieś rozliczenia finansowe i większość z nich nie była do końca tajna. To po prostu wyglądało trochę dziwnie. Nikt nie był dłużny Tadeuszowi, ale Tadeusz był dłużny wszystkim. Gdyby wierzyciel został zabity, można by pomyśleć, że zabito go, aby uniknąć płacenia pieniędzy, ale w tym przypadku zginął dłużnik. Gdzie i kiedy wierzyciele zabili dłużnika?! Marek z wielkim zdziwieniem przyjął informację o pożyczonych Tadeuszu. „Ciekawe” – stwierdził. - Jestem po prostu oszołomiony. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że sytuacja finansowa pracowników warsztatu jest w tak doskonałej sytuacji - Co ty mówisz, skąd jesteś! Myślisz, że to były nasze pieniądze? - Czyje pieniądze? - No cóż, na różne sposoby. Zdobywane potajemnie, a najczęściej przy pomocy błogosławionej pamięci zmarłego. Stefan pożyczył pieniądze z kasy rady zakładowej, Włodek - jakieś pieniądze, który otworzył na jego nazwisko konto w finansach, żeby płacić mniejsze podatki - Duży błąd... - Pewnie dlatego, że Włodek ma już złe konto w dziale finansowym. Kaytek stworzył cholernie trudną kombinację. Kupiłem hulajnogę od Włodka na raty, sprzedałem komuś za gotówkę i pożyczyłem pieniądze Tadeuszowi. Najśmieszniejsze jest to, że Włodek też kupił tę hulajnogę na raty i nie ma jeszcze prawa jej przerejestrować... - Co za kryminalne gniazdko!.. - No właśnie, i Kazik, jak widzisz, też... - Może to jakiś nowy rodzaj filantropii – zainteresował się Marek. – Może warto kontynuować dalej? Chętnie go wymienię. Zaczynam dochodzić do wniosku, że zmarły był genialnym człowiekiem… Ale właściwie, po co mu wszystko pożyczyli? „Ja wiem, dlaczego ja” – powiedziałem – „ale nie wiem, dlaczego inni to zrobili .” Może mieli jakieś wspólne sprawy? - Tak zaskakująco jednostronne? To niemożliwe, coś w tym musi być... Cały warsztat pożycza pieniądze temu, kto ich nie odda... Dlaczego ty? - Popełniłem przestępstwo z udziałem Tadeusza - odpowiedziałem westchnienie. - Teraz się odwrócę, żeby ukryć to przed policją... Mam nadzieję, że wieloletni fani Chmelewskiej jeszcze raz to zrobiąuśmiechnęli się, gdy przeczytali stronę powieści o śledztwie w sprawie morderstwa genialnego oszusta, który umiejętnie wykorzystując wiedzę o nie do końca legalnych zarobkach swoich kolegów, zręcznie wyłudzał od nich pieniądze, „oddając je rzadko i niechętnie”. Tak, to prawdopodobnie się zdarza. Ale szczerze mówiąc, pisząc o zarabianiu, wcale nie to miałem na myśli. Czy możliwe i konieczne jest zarządzanie relacjami w zespole roboczym? Dokąd to prowadzi? Czy przyniesie to coś dobrego, czy złego? Pytania te z reguły zadają ci na czele - menedżerowie i szefowie wszystkich szczebli i szczebli, którzy mają podwładną przynajmniej jedną osobę. A jeśli pytają, to nie bez powodu. Jednym z moich ulubionych schematów motywacyjnych jest trójkąt motywacyjny „JA – MY – BIZNES” – skupiający trzy przyciski motywacyjne, z których może skorzystać lider. Trzy punkty trójkąta reprezentują trzy aspekty, które inspirują człowieka do działania. Co to oznacza? Wszystkie nasze argumenty w ten czy inny sposób leżą na płaszczyźnie „ja” naszego pracownika (zrób to, a będziesz się z tym dobrze czuł) lub „MY” naszej relacji z nim (zrób to, a wszystko się ułoży). będzie dobrze między nami), czy „BIZNES” naszej organizacji (zrób to, a nasza misja zostanie zrealizowana). Trójkąty motywacyjne bardzo wyraźnie wykorzystali twórcy wycofywanego niedawno serialu „Don’t Be Born Beautiful”. Serial jest nie mniej genialny niż powieść Chmielewskiej, bo relacje między pracownikami firmy odzieżowej ZimaLetto trzymały przed ekranami przedstawicieli nie tylko płci pięknej… ilu? Rok? Nie mniej. Podam teraz kilka przykładów, które pomogą Ci lepiej wyobrazić sobie, o czym mówimy. Przykład pierwszy Menedżer (Żdanow) potrzebuje swojego zastępcy (Roman), aby „odwrócić uwagę” swojej sekretarki (Vika), przydzielonej mu przez jego. narzeczonej o całkowitą kontrolę nad jego życiem osobistym. Mówi: „Roman, musisz ją uwieść, jesteśmy przyjaciółmi, nie pomożesz mi?” Jaka jest motywacja? Zgadza się – jesteśmy przyjaciółmi, to jest „MY” – wtrąca się Roman, „tak, jesteśmy przyjaciółmi… ale będę musiał się z nią umówić…” – Nie, lepiej zróbmy to inaczej. - Nie rozumiesz, że jeśli ona będzie mi wszędzie wtykała nos, to nie będę mógł swobodnie działać. Nie wiesz, ile negocjacji z jej „pomocą” minie? Jaka jest motywacja? Tak – to jest motywacja „BIZNESOWA” Roman myśli: „tak, interesy ucierpią, ale będę musiał się z nią umawiać, dzielić z nią łóżko, opiekować się nią, odmawiać spotykania się z innymi dziewczynami…” – Wiesz. , poszukajmy innego sposobu. - Czy ty w ogóle nic nie rozumiesz, jeśli zbankrutujemy, to nie tylko chwilowo zostaniesz bez wynagrodzenia..., ale wtedy w ogóle nikt cię nie zatrudni. - No cóż! OK, powiedz mi, jak to sobie wyobrażasz. Jaka jest Twoja motywacja? Czy to zadziałało? Tak, była to motywacja „ja”, gdy tylko dotknięto osobistego terytorium sukcesu, jak zgodził się Roman. Ale czy możemy powiedzieć, że motywacja „ja” jest najskuteczniejsza ze wszystkich trzech typów? Przykład drugi Katya Pushkareva, brzydka asystentka Żdanowa, po jego zdradzie rozpoczyna pracę w agencji PR, ponieważ tam musi natychmiast lecieć w długą sprawę. wyjazd do Egiptu, co pozwala łatwo uniknąć kontaktu z tą osobą. Jednak już w towarzystwie modelek czuje się bardzo niezręcznie i informuje szefa o chęci rozwiązania umowy i opuszczenia Egiptu. Zaczyna od motywacji „ja”: „Katya, jak to możliwe!” Masz okazję dobrze odpocząć, opalić się, porozumieć się z ciekawymi ludźmi, „rozwijać się” jako pracownik.. – Nie potrzebuję tego! W takim razie ona, znając Katię jako osobę sumienną i bardzo lojalną pracownik, kontynuuje działalność w obszarze motywacji „BIZNESOWEJ”: – Ale nasz projekt zakończy się niepowodzeniem! Tyle pracy! Katya zaprasza ją, aby przyjęła na swoje miejsce innego pracownika. Wtedy słychać: „Jak mnie zawodzisz!”. Liczyłem na Ciebie! A Katya zostaje, bo w tej sytuacji życiowej utrzymanie związku jest dla niej naprawdę najważniejsze. Umiejętny lider będzie naprzemiennie zmieniał ruchy motywacyjne, przełączając się z jednego na drugi, ale nigdynie zapomni sfery relacji osobistych: „Zrobisz to dla mnie?”, „Jesteśmy razem tyle lat, nie zawiedziesz nas?”, „Nie zostawisz mnie w tak trudnej sytuacji” sytuacji?” A pracownik zostaje do późna po pracy, bierze na siebie dodatkowe obciążenie, pracuje dalej za połowę swojej pensji – nie mogę go zawieść! Jesteśmy razem już tyle lat! Jeśli jesteś utalentowanym liderem......Proponuję zmotywować niektóre osoby do wykonania określonych działań, stosując każdy rodzaj motywacji. Postaraj się zakończyć motywacją, która będzie dla niego najważniejsza. Zachęć: - rycerza do wzięcia udziału w krucjacie; - kolegi, aby udzielił ci pożyczki; - sąsiada, aby spłacił dług; - przyjaciela, aby poszedł z tobą do teatru na przedstawienie, z którym oglądała trzy razy jej najmniej lubiany aktor w roli głównej; - dziecko do sklepu po chleb i mleko; - zabierz syna na stację (na randkę spóźni się 4 godziny) Kiedy wyimaginowany rycerz na pewno wybrał się na krucjatę , a fikcyjny sąsiad zwrócił Ci dług, możesz kontynuować tę listę. Zrób listę sytuacji, które wymagają rozwiązania w najbliższej przyszłości i pracowników, którym chcesz powierzyć wykonanie tych zadań. Która motywacja będzie bardziej przekonująca dla tych pracowników? Jakie argumenty można znaleźć w obszarze motywacji każdego typu. Jeśli interesuje Cię zarządzanie motywacyjne, to tutaj jest mała podpowiedź. Jeśli możesz nazwać jednego ze swoich pracowników „politykiem”, wówczas kluczowymi haczykami będą „ja” i „MY”; jeśli „karierysta” oznacza „ja” i „BIZNES”, a dla pracoholików raczej „MY” i „BIZNES”. Ale to nie wszystko, w czym może nam pomóc obecność osobistych relacji między pracownikami rozwijać się znikąd. Nie chodzi tylko o to, że ta dwójka jest przyjaciółmi i że się kłócą; ci dwaj nie mogą współpracować, dopóki nie pojawi się trzeci; a ta czwarta „rozkwita” w obecności piątej i szóstej. Każda osoba ma wiodące i cieniste strony swojej osobowości, które w pewien sposób wchodzą w relacje z wiodącymi i cienistymi stronami osobowości innych ludzi i stanowią podstawę. ich przyszłych relacji. Kompetentne budowanie zespołu z uwzględnieniem relacji interpersonalnych pracowników – projektowanie personelu – to wiedza bardzo nowoczesna i poszukiwana. Weźmy na przykład socjonikę. Wszystkich ludzi dzieli się na 16 typów (TIM [1], psychotypy, socjotypy) w zależności od rodzaju struktury myślenia danej osoby w oparciu o cztery dychotomie Junga: logika-etyka, intuicja-zmysłowość, ekstrawersja-. introwersja, irracjonalność-racjonalność Psychotyp określa możliwości człowieka: w czym jest ekspertem, na jakiej podstawie tworzy i gdzie jest szczerze słaby. Przykładowo Badacze – niepohamowani poszukiwacze, utalentowani wynalazcy, tryskający pomysłami, umrą z nudów, jeśli ich do czegoś zmusisz, decydując o swobodzie decyzji i działań, a także doprowadzą do realizacji nawet najbardziej obiecujący z własnych pomysłów, oraz są też bardzo roztargnieni w życiu codziennym i patologicznie niezdolni do dotarcia gdziekolwiek na czas. Analitycy to świetni analitycy, którzy nie dopuszczają najmniejszego błędu w logice, teoretycy budujący spójne, piękne teorie wszystkiego. Umrą, jeśli zamiast badania źródeł informacji i wykładów zostaną zmuszeni do aktywnego przełamania muru niezrozumienia zarządzania i zainspirowania pomysłów. Doradcy to pasjonaci, entuzjaści, inspiratorzy, stratedzy i humaniści. Nie przetrwają w atmosferze jasnych regulacji działania, reżimów i dyscypliny, sztywnej logiki i braku możliwości budowania relacji z całym światem. Polityk jest utalentowanym organizatorem i siłą napędową grupy. Zabije go nudna dla niego monotonna aktywność, zwłaszcza przy braku statusu uznawanego przez innych i ciągłego podziwu dla jego działań. Każdy psychotyp ma dualność - psychotyp, który optymalnie go uzupełnia i kompensuje jego słabości. Tak więc parą Odkrywców jest Pośrednik – wesoły Sancho-Panza, który w każdym miejscu czuje się jak u siebie, od razu nawiązuje przyjaźnie i błyskawicznie rozwiązuje wszystkie codzienne problemy – smacznie i zabawnie. Podświetlony jest zamknięty i nieco nudny Analityk