Od autora: Wydrukowane i zamieszczone przez autora na stronie internetowej: Dawno, dawno temu żyła i nie smukła się - Wiewiórka w kole. Codziennie wykonywała zwykły rytuał, myła się, jadła, stawała w kręgu i rozpoczynała bieg. Robiła krótkie przerwy, aby zjeść, odpocząć i ponownie rozpocząć bieg. Wieczorem padła wyczerpana i zasnęła. Jej klatka była przestronna, miała wymiary pół metra na pół metra, miała koło i kilka drewnianych gałęzi. A wiewiórka mieszkała w tej klatce odkąd pamięta. Klatka znajdowała się w dużym pomieszczeniu z pięknymi meblami. Kiedy było ciepło, ktoś otworzył okno na ogród, a stamtąd dobiegały urzekające, kuszące dźwięki i zapachy. Wywoływały w wiewiórce nowe, nieznane uczucia. Chciałem tam wejść, przez otwarte okno i wspiąć się na widoczny w otworze ogromny dąb. Ale gdy tylko zrobiłeś kilka kroków na kole, wszystko wróciło do swojego zwykłego rytmu, zapachy, dźwięki i sny już nie rozpraszały, pozostał jedynie zwykły ładunek i rytm. Któregoś dnia, gdy duży mężczyzna wyczyścił jej klatkę, podmienił wodę, nasypał karmy, klatka okazała się otwarta. Wiewiórka podeszła, obwąchała krawędź klatki i nadepnęła na nieznaną jej część stołu. Przestraszyła się, podbiegła do kierownicy i znów zaczęła biec swoim zwykłym rytmem. Ale coś było nie tak. Serce biło jej jak nigdy dotąd, a myśli kłębiły się jak nigdy dotąd. „Klatka jest otwarta, klatka jest otwarta” – powtarzała zafascynowana wiewiórka. Biegała na kole i odgrywała w wyobraźni, jak wyskoczy z klatki na podłogę, potem na biurko przy oknie, a potem na drzewo. Od tych myśli zaczęła biec jeszcze szybciej, serce biło jej jak oszalałe i w końcu upadła wyczerpana. Wiewiórka leżała i myślała: „Teraz przyjdzie człowiek, zamknie klatkę i już nigdy nie będę mogła się z niej wydostać. Może tak będzie najlepiej, mam wszystko, czego potrzebuję. Koło, jedzenie, woda. Co jeszcze jest potrzebne? Na zewnątrz klatki jest strasznie i zimno. Któregoś razu, gdy w nocy pozostawiono otwarte okno, usłyszałam straszne krzyki: „Uff… Uff.”. Być może był to jakiś straszny i ogromny ptak. Bardzo możliwe, że mnie zjedzą, nie skoczę na dąb, upadnę i się złamię. W końcu biegam tylko fajnie i szybko, nigdy tak naprawdę nie próbowałam skakać. A z utraty sił wiewiórka nagle szybko zasnęła. Przyszedł mężczyzna i zobaczył otwartą klatkę oraz leżącą bez życia wiewiórkę. Wziął ją na ręce i zaniósł do ogrodu, aby ją pochować. Kiedy mężczyzna wyszedł na podwórko, położył wiewiórkę na werandzie i poszedł po łopatę, wiewiórka obudziła się po dotknięciu powierzchni, otworzyła oczy, zdziwiła się, jak ogromny jest świat, wskoczyła na łapki i pobiegła do upragnionego dębu, wspiął się na niego i pijany szczęściem i szczęściem, spojrzał we wszystkie oczy po bokach. Pomyślała, co za bajkowy świat. A potem obudził ją ostry dźwięk, kliknięcie. Przyszedł mężczyzna i zamknął klatkę.