Język nie jest używany w całej komunikacji Joyce McDougall Cierpienie jest łatwiejsze niż rozwiązanie Bert Hellinger W artykule omówiona zostanie sytuacja, gdy klient „zgłasza” terapeucie swój objaw jako problem. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dość powszechna praktyka w terapii. Kiedy klient sam zwraca się do psychoterapeuty/psychologa z prośbą objawową, z reguły już podejrzewa, że ​​jego objaw jest związany z jego cechami psychologicznymi i jest gotowy do pracy w psychologicznym paradygmacie powstawania objawów objaw rozumiany jest szeroko - jako każde zjawisko, które powoduje niedogodności, napięcie, ból u samego klienta lub jego bliskiego otoczenia. W tym przypadku objaw można rozumieć nie tylko jako objawy somatyczne, psychosomatyczne i psychiczne, ale także jako objawy behawioralne. (Idea objawu jako złożonego zjawiska ogólnoustrojowego patrz szerzej) Psycholog/psychoterapeuta, ze względu na swoje kompetencje zawodowe, zajmuje się objawami psychosomatycznymi, psychicznymi i behawioralnymi. Objawy somatyczne są obszarem kompetencji zawodowych lekarza. Objawy somatyczne i psychosomatyczne mają podobny obraz kliniczny, objawiają się dolegliwościami bólowymi różnych narządów i układów organizmu. Różnica między nimi polega na tym, że objawy psychosomatyczne mają charakter psychogenny (udeterminowany psychologicznie), chociaż manifestują się fizycznie. Pod tym względem objawy psychosomatyczne wpisują się w obszar zainteresowań zawodowych zarówno psychologów, jak i lekarzy. Objawy psychiczne coraz częściej kojarzą się z niedogodnościami, jakie powodują. Przykłady: fobie, obsesje, stany lękowe, apatia, poczucie winy... Objawy behawioralne objawiają się różnymi odchyleniami w zachowaniu klienta i w większym stopniu przeszkadzają nie samemu klientowi, ale innym osobom. Z tego samego powodu najczęściej to nie sam klient zwraca się do specjalisty, ale jego bliscy z prośbą „Zrób coś z nim…”. Przykładami tego rodzaju objawów są agresja, nadpobudliwość, dewiacja... Objawy behawioralne, ze względu na swoją „aspołeczną” orientację, stawiają duże wymagania pozycji zawodowej i osobistej terapeuty oraz „wyzywają” jego zasoby w zakresie zrozumienia i akceptacji klienta. (Zobacz o tym) Objawy nie zawsze są związane z bólem. Czasami są nawet przyjemne, na przykład kompulsywna masturbacja. Jednakże świadoma postawa samego klienta i (lub) jego najbliższego otoczenia wobec nich jest zawsze negatywna. Objaw charakteryzuje się: · stosunkowo silnym wpływem na innych · jest mimowolny i nie może być kontrolowany przez klienta; · objaw jest wzmacniany przez otoczenie, klient uzyskuje dodatkową korzyść; · symptomatyczne zachowanie może być korzystne dla innych członków rodziny. Pracując z objawem, należy pamiętać o kilku zasadach. Zasady te są efektem mojej praktyki psychoterapeutycznej z klientami z potrzebami objawowymi. Oto one: Objaw jest zjawiskiem systemowym. Często w pracy z klientami pojawia się pokusa, aby traktować objaw jako coś autonomicznego, pozbawionego jakiegokolwiek semantycznego powiązania z systemem (organizmem, systemem rodzinnym). zawsze należy rozpatrywać nie jako odrębne zjawisko, ale jako element szerszego systemu. Symptom nigdy nie pojawia się autonomicznie; jest „wpleciony” w strukturę systemu. Objaw jest konieczny i ważny dla systemu w danym okresie jego istnienia. Dzięki temu rozwiązuje dla siebie jakąś ważną funkcję. System posiada życiową mądrość i na tym etapie funkcjonowania „wybiera” objaw najmniej niebezpieczny dla swojego życia. Błędem psychoterapeutycznym byłoby uznanie objawu za odrębne, autonomiczne zjawisko i próba jego pozbycia się, nie zdając sobie sprawy z jego znaczenia dla systemu. Terapeuta nigdy nie powinien bezpośrednio atakować objawu. Taka eliminacja objawu często prowadzi do psychotycznej dezintegracji klienta; usunięcie objawu pozbawia go istotnego mechanizmu obronnego (por. G.Ammon. Terapia psychosomatyczna). Symptom to postać narastająca w obszarze relacji. Objaw nie pojawia się w „nieludzkiej” przestrzeni. Zawsze jest to zjawisko „graniczne”. Symptom pojawia się na „granicy relacji” i wyznacza napięcie kontaktu ze znaczącym Innym. Nie można nie zgodzić się z Harrym Sullivanem, który argumentował, że wszelka psychopatologia ma charakter interpersonalny. Psychoterapia objawowa ma zatem charakter interpersonalny zarówno w swoich celach, jak i środkach. Kiedy podejmujemy się pracy nad ujawnieniem istoty objawu, konieczne jest przede wszystkim zaktualizowanie istoty jej wpływu na otaczających nas ludzi: Jak. czy to uczucie? Do kogo jest adresowany? Jak to wpływa na Innego? Jakie jest jego przesłanie, co chce „powiedzieć” Innemu? W jaki sposób mobilizuje do reakcji? Jak strukturyzuje pole znaczących relacji. Za każdym symptomem kryje się cień znaczącej osoby. Takim Innym jest dla klienta bliska mu osoba. To właśnie zamykania ludzi mamy najwięcej potrzeb i w związku z tym roszczeń w przypadku ich frustracji. Największą intensywność uczuć przeżywamy z bliskimi nam osobami. Obcy, nieistotny człowiek nie wywołuje emocji i skarg, ich siła wzrasta w miarę zbliżania się do tej osoby. To właśnie do bliskiej osoby kierowany jest objaw jako sposób na zwrócenie uwagi na jakąś ważną w niej niezaspokojoną potrzebę. Symptomem jest zjawisko nieudanego spotkania z Innym. Nasze potrzeby skierowane są w stronę pola (otoczenia) i najbardziej z nich ma charakter społeczny. W konsekwencji pole potrzeb jest często polem relacji. Objaw oznacza zawiedzioną potrzebę, która, jak wspomniano powyżej, jest skierowana w stronę znaczącej osoby. Poprzez objaw możesz zaspokoić część swoich potrzeb, których z jakiegoś powodu nie można zaspokoić bezpośrednio w relacjach z bliskimi. Za objawem zawsze kryje się jakaś potrzeba. I chociaż objaw jest pośrednim, okrężnym sposobem zaspokojenia tej potrzeby, to jednak metoda ta jest często jedynym możliwym sposobem zaspokojenia potrzeby w aktualnej sytuacji człowieka. To właśnie niemożność spotkania z Innym, w którym możliwe byłoby zaspokojenie ważnej dla klienta potrzeby, prowadzi go do pośredniego, symptomatycznego sposobu jej zaspokojenia. Symptom nie jest patologią psychiki, ale patologia kontaktu. Idea ta jest najwyraźniej przedstawiona w terapii Gestalt, która nie jest zorientowana na strukturę osobowości klienta, ale na proces jego funkcjonowania. W terapii Gestalt objaw nie jest jakąś obcą formacją, którą trzeba zdobyć się go pozbyć, to sposób kontaktu z ważną dla klienta osobą. Każdy symptom jest historycznie czymś, co było kiedyś adaptacją twórczą, a potem przekształciło się w konserwatywną, sztywną. Jest to przestarzała, obecnie nieadekwatna forma przystosowania się do rzeczywistości. Sytuacja, która wywołała objaw, już dawno się zmieniła, ale zamrożona forma reakcji pozostaje ucieleśniona w objawie. Objaw jest sposobem komunikacji. „Stało się to dla mnie ważnym odkryciem, gdy odkryłam u moich pacjentów nieświadomą potrzebę podtrzymywania choroby” – pisze Joyce McDougall w swojej książce „Teatry ciała”. odkryta przez Zygmunta Freuda i nazwana wtórnym zyskiem z chorób. Osoba sięga po nią, gdy z jakiegoś powodu (wstyd przed oceną, obawa przed odrzuceniem, niezrozumieniem itp.) próbuje przekazać coś drugiej osobie nie słowami, ale poprzez objaw lub chorobę. Aby zrozumieć problem korzyści wtórne choroba, w terapii należy rozwiązać dwa główne zadania: · zidentyfikować potrzeby, które można zaspokoić metodą objawową, · znaleźć sposoby zaspokojenia tych potrzeb w inny sposób (bez udziału objawu). · „daje pozwolenie” klientowi na opuszczenie nieprzyjemnej sytuacji lub rozwiązanie złożonego problemu · zapewnia mu możliwość otrzymania opieki, miłości i uwagi od innych bez pytania;bezpośrednio o tym; · „daje” mu warunki do przekierowania energii psychicznej niezbędnej do rozwiązania problemu lub ponownego rozważenia zrozumienia sytuacji · zapewnia klientowi zachętę do ponownej oceny siebie jako jednostki lub zmiany nawykowych wzorców zachowań; ; · „usuwa” potrzebę dostosowywania się do wymagań stawianych klientowi przez otoczenie i przez niego samego. Symptomem jest tekst, którego nie można wymówić. Symptom można uznać za komunikację, gdy jedna osoba próbuje coś przekazać do drugiego nie słowami, ale chorobą. Na przykład nie ma możliwości odmówienia czegoś (nieprzyzwoitego), ale jeśli zachorujesz, wszyscy zrozumieją. W ten sposób człowiek uwalnia się od odpowiedzialności za to, co przekazuje drugiemu, a odmówić mu jest prawie niemożliwe. Symptom jest fantomem, za którym kryje się jakaś rzeczywistość, a jednocześnie jest częścią tej rzeczywistości, jej znacznik. Symptom to komunikat, który jednocześnie maskuje coś innego, czego człowiek obecnie nie jest w stanie urzeczywistnić i doświadczyć. Symptom w cudowny sposób organizuje zachowanie członków całego systemu i konstruuje je w nowy sposób. Symptom jest więc dość silnym sposobem manipulacji Innym, który jednak nie przynosi satysfakcji w bliskich związkach. Nigdy nie dowiesz się, czy Twój partner rzeczywiście jest z Tobą, czy też ma objaw, czyli czy Cię kocha, czy może pozostanie z Tobą z poczucia winy, obowiązku lub strachu? Ponadto z biegiem czasu osoby wokół nich szybko przyzwyczajają się do tej metody kontaktu i nie reagują już z taką gotowością do zaspokajania zorganizowanej w ten sposób potrzeby, czy „obliczania” jej manipulacyjnej istoty. Symptomem jest przekaz niewerbalny nieświadomości do świadomego umysłu. Klient zawsze posługuje się dwoma językami – werbalnym i somatycznym. Klienci, którzy uciekają się do symptomatycznej metody kontaktu, wybierają do komunikacji niewerbalną metodę komunikacji. Najczęściej tą metodą kontaktu jest mowa ciała. Ta metoda jest ontogenetycznie wcześniejsza, dziecinna. Jest liderem w przedwerbalnym okresie rozwoju dziecka. W przypadku pewnych problemów w kontakcie matki z dzieckiem (więcej na ten temat w książce „Teatry ciała” J. McDougall) u dziecka może rozwinąć się psychosomatyczna organizacja osobowości. Znanym zjawiskiem osobowości zorganizowanej psychosomatycznie jest aleksytymia, czyli niemożność opisania słowami swoich stanów emocjonalnych. Klienci, którzy nie są zorganizowani psychosomatycznie, uciekając się do symptomatycznej metody rozwiązania konfliktu, z reguły cofają się do etapu komunikacji przedwerbalnej. Objawem jest posłaniec z nieprzyjemnymi wiadomościami. Zabijając go, wybieramy dla siebie drogę uniknięcia rzeczywistości. Symptom jest zawsze komunikatem, jest znakiem dla innych i dla samego klienta. To, co rodzi się w nas, jest naszą odpowiedzią na wpływ świata zewnętrznego, próbą przywrócenia równowagi. Ponieważ każdy objaw niesie ze sobą problem i rozwiązanie tego problemu, ważne jest, aby nie ignorować tych komunikatów, ale zaakceptować je i zrozumieć ich znaczenie w kontekście osobistej historii klienta. Freud i Breir odkryli, że objawy ich pacjentów zanikły irracjonalność i niezrozumiałość, w przypadku powodzenia, łączą swoją funkcję z biografią i sytuacją życiową klienta. Objawy, jak wspomniano powyżej, pełnią ważną funkcję ochronną. Klient, który sięga po symptomatyczny sposób funkcjonowania, pośrednio (ale jednak) zaspokaja jakąś dla niego istotną potrzebę. Dlatego w żadnym wypadku nie należy pozbywać się objawu bez uświadomienia sobie stojącej za nim sfrustrowanej potrzeby i bez zaproponowania klientowi w psychoterapii innego sposobu zaspokojenia tej potrzeby. Terapia nie uwalnia pacjenta (rozumianego po prostu jako nosiciel objawu). objaw ten w wyniku amputacji w wyniku interwencji lekarza chirurgicznego lub farmakologicznego. Terapia staje się analizą doświadczeń i zachowań klienta, aby pomóc mu uświadomić sobie nieświadome konflikty i mimowolne powtórzenia zachowań,