Projekcje jak lustro. Kiedy ktoś patrzy na osobę, często zdarza się, że ludzie nie widzą się, ale spotykają. Ludzie tak na siebie patrzą i nie widzą, kto jest w pobliżu. I widzą siebie lub swoje fantazje. To samo dzieje się w wychowaniu dzieci. Rodzice patrzą na swoje dzieci i rodzinę i dochodzą do swojego obrazu świata, a nie rzeczywistości. Widzą to, co mogą zobaczyć lub chcą zobaczyć. Na podstawie własnych obrazów świata prowadzą dialog i budują relacje. To taka iluzja rzeczywistości. Pracując z jednym z moich klientów, spotkałam się z takim iluzorycznym postrzeganiem. Praca ta była realizowana w ramach szkolenia „Uniwersytet Rodziców”, dlatego porozmawiamy o postrzeganiu rodziny oczami tej odważnej kobiety. Klientka potrafiła odważnie spojrzeć na swój stosunek do dziecka, na swoje fantazje dotyczące sytuacji jaka powstała pomiędzy nią a dzieckiem. Technika projekcyjna pozwoliła dostrzec pewną rzeczywistość, ale przede wszystkim projekcję na rzeczywistość, która wypływała z niej wewnętrzne napięcie klienta. Instrukcje dotyczące tej techniki polegały na narysowaniu przedmiotu lub zwierzęcia i wyznaczeniu członków rodziny w częściach tego obiektu. To właśnie wydarzyło się w tej pracy. Jak widzimy, jest to motyl. Sam motyl jest dzieckiem klienta, a na skrzydłach przedstawieni są jego rodzice. Z jednej strony nasza klientka jest ze swoim partnerem, z drugiej zaś ojcem dziecka ze swoją nową rodziną. Analizując pracę i wyjaśniając prawdziwy obraz, właśnie to udało im się zrozumieć. Dziecko otrzymało najważniejszą rolę. Należy zaznaczyć, że dziecko jest jeszcze małe – w wieku przedszkolnym. I ma tak trudną rolę - zapewnienie funkcji życiowych. Funkcja ta nie jest w żadnym wypadku dostosowana do wieku. I można by pomyśleć, że skoro wszyscy dorośli są wzorem na skrzydłach, to funkcją dorosłych jest z jednej strony wsparcie ruchu i mimiki, a z drugiej manipulacji. Mimo to motyl trzepocze skrzydłami, a skrzydła nie są motylem. Gdziekolwiek motyl chce, poleci. Co się dzieje? Jakie to role w rodzinie? Wyjaśniając sytuację z klientem, okazało się, że dziecko niezwykle rzadko stosuje manipulację, dokładnie tak samo jak każde inne dziecko. Że w tej rodzinie nie ma takiej totalnej manipulacji ze strony dziecka, jak mogłoby się początkowo wydawać. Okazało się również, że tak, rodzice chronią dziecko ze wszystkich stron i życzą mu wszystkiego najlepszego. Jednocześnie sam chłopiec nie pełni w rodzinie dominującej funkcji. Skąd więc wziął się ten rysunek. Jak się później okazało, matka bała się stracić dziecko i powierzyła mu rolę manipulatora, po części po to, żeby być dla niego dobrym, żeby został z nią i został. nie idź nigdzie. Odważna kobieta była w stanie sprawdzić swoją postawę i działania, jakie podjęła. Jej strach kierował jej rzeczywistością. Projekcja przez pryzmat, za pomocą której patrzyła na syna, zniekształciła jej percepcję. Zatem technika projekcyjna pomogła zbadać zniekształcenie. Ta historia ma swoją małą kontynuację. Mądry dzieciak zobaczył rysunek i odbył się dialog z matką, podczas którego nie zgodził się ze swoją pozycją na obrazie. To niesamowite, co czują dzieci. Ale świat dziecka nie został zniekształcony przez strach matki, więc jego rzeczywistość nie pokrywała się z rysunkiem. Wrażliwość i odwaga pomagają nam dostrzec wiele naszych projekcji. Dobra robota, otwarcie pokazać, jak ludzie mogą postrzegać swój świat. Zapraszamy na szkolenie „Uniwersytet Rodzica”. Inne artykuły na ten temat: - Dzieci są jak lustro - Wystarczająco dobra matka - Kto gdzie w domu mieszka?