Pod koniec XX wieku społeczeństwo stanęło przed jednym z najważniejszych problemów – kryzysem męskiej tożsamości na ogromną skalę. Spójrzcie na relacje rodzinne – tradycyjna rodzina upada oprócz. Coraz więcej rodzin wykazuje fakt braku lub zaniku ojcostwa. W wyniku emocjonalnego i fizycznego „porzucenia” dzieci obu płci doświadczają psychicznej dewastacji. Słaby lub nieobecny ojciec w rodzinie pozbawia swoje dzieci możliwości uczenia się i osiągania własnej tożsamości płciowej. Przykład nr 1: Jeśli wyobrazimy sobie chłopca (dziecko) w postaci ptaka. Ten ptak a priori musi mieć dwa skrzydła, aby latać, szybować i ŻYĆ normalnie, pełnią życia. Wyobraźmy sobie, że dziecko nie ma ojca lub wycofało się z wychowania syna, wtedy w przenośni dziecko okazuje się ptakiem z jednym skrzydłem. Jak on może wspiąć się na skrzydło? Jak zyc? Jak budować relacje z płcią przeciwną? Jak się rozpoznać (kim on jest, do czego jest zdolny itp.)? Jeśli spojrzymy trochę w przeszłość, to od niepamiętnych czasów istniała procedura inicjacji z chłopca w mężczyznę. Chłopiec przeszedł pewne testy, psychicznie i fizycznie sprostał przydzielonym mu zadaniom (przez starszego, głównego człowieka klanu itp.) i „przeniósł się” do kohorty mężczyzn. A społeczeństwo, żyjąc według tych zasad, uważało go odtąd za człowieka, ze wszystkimi wynikającymi z tego prawami i obowiązkami. A sam „nowy człowiek”, rozumiejąc swój nowy status, zachowywał się inaczej, zgodnie z zasadami i prawami swojego społeczeństwa (społeczności, plemienia). Inicjacja może również nastąpić z ojca na syna, bez przypisywania żadnych konkretnych testów. Jest to proces długotrwały, podczas którego ojciec bierze czynny udział w życiu, rozwoju, wychowaniu syna (chłopca), daje mu doświadczenie interakcji ze społeczeństwem, przyrodą, żoną, dziećmi itp. Plagą naszych czasów jest to, że obecnie praktycznie nie ma inicjacji, a jedynie pseudoinicjacje: Rodzaje fałszywej pseudoinicjacji chłopców w społeczeństwie: służba wojskowa; grupy przestępcze w dużych miastach; system więziennictwa; inicjacja – służba wojskowa. Wielu rodziców z radością wysyła swoje dziecko do służby w nadziei, że zrobią z niego mężczyznę, zrzekając się przy tym wszelkiej odpowiedzialności. Ale armia nie potrzebuje chłopców, ale mężczyzn, dorosłych zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Zadanie armii jest zupełnie inne. Wychowanie chłopca powinno odbywać się od urodzenia do osiemnastego roku życia przy aktywnym i bezpośrednim udziale rodziców (ojca i matki), bliskich, wychowawców, nauczycieli i mentorów. Przykład nr 2: Z praktyki. Młody mężczyzna, 19 lat. Według jego rodziców jest to osoba amorficzna i pozbawiona kręgosłupa, którą należy pilnie wysłać do wojska, nawet jeśli zrobią z niego mężczyznę. W tej rodzinie nie ma diady ojciec-syn. Od rodziców są tylko wiadomości w stronę syna - Przeciętność! Słabeusz! Nic samo w sobie... Jak taki chłopiec może stać się mężczyzną? Z jakim bagażem zbuduje swoje życie? Jakie są jego szanse na odniesienie sukcesu dla społeczeństwa i dla żony? Co dzieje się ze społeczeństwem po utracie procesów rytualnych tworzących taką tożsamość płciową? Wielu mężczyzn albo nie przeszło inicjacji przejściowej od chłopca do mężczyzny, albo przeszło pseudoinicjację, która nie była w stanie zapewnić chłopcu wejścia w wiek męski. Mamy do czynienia z dominacją psychologii „chłopięcej”. Jest wszędzie wokół nas, jego znaki są widoczne dla nas wszystkich. Należą do nich obsceniczne i agresywnie ostentacyjne zachowania wobec innych osób, niezależnie od płci; bierność i słabość, nieumiejętność skutecznego i twórczego działania w swoim życiu oraz inspirowania innych (zarówno mężczyzn, jak i kobiet) do życia i tworzenia. A także często wahania od przemocy do słabości i z powrotem. Główną siłą napędową życia jest chęć przejścia od niższej formy doświadczenia i świadomości do wyższego (lub głębszego) poziomu świadomości, od rozmytej tożsamości do jaśniejszej i jaśniejszej. bardziej uporządkowany. Człowiek dąży do inicjacji w dorosłość, w59839765