Drodzy czytelnicy, jestem Wam bardzo wdzięczna za szczerą reakcję na moją historię Tit Color! Chciałam ją napisać jako historię osoby, która wyszła z depresji z powodu trudnej sytuacji życiowej - znacząca zmiana w życiu wraz ze zmianą nawyków. I pomyślałem, że zostawię to tylko jako historię terapeutyczną, ale zaczęli mnie pytać, jak Valya sobie poradziła? Czy to takie proste – karm ptaki, a będziesz szczęśliwy? Czy to jest odpowiednie dla każdego? Oczywiście, że nie. Bohaterka znalazła własną ścieżkę, która nie każdemu będzie odpowiadać, ale niektóre kamienie milowe na tej drodze są uniwersalne. Opowiadam więc szczegółowo historię zaczynającą się od opisu przeżyć kogoś, kto jest głodny i może zamarznąć i umrzeć nie znajduje jedzenia. Chodziło o ptaka, ale symbolicznie są to przeżycia samej bohaterki, która odczuwa emocjonalny głód, jest jej zimno, jest „pusta” wewnętrznie. Po przeprowadzce do innego miasta zerwane zostały kontakty towarzyskie w pracy i bliskie relacje z ważnymi dla niej osobami, co spowodowało szkody w jej duszy; Socjalizacja jest naszą podstawową potrzebą, jej brak to właściwie śmierć psychiczna. Valya nie jest więc sama, jak zauważy uważny czytelnik. Ma męża i najwyraźniej marzyła o małżeństwie. Marzenie się spełniło – ciesz się! To nie takie proste. Valya zyskała jedno, ale straciła drugie. Co dało jej szacunek do samej siebie i bycie potrzebną na świecie. Jej praca była nie tylko okazją do zarobienia pieniędzy, ale także celem życia. To jest problem emigracji. Osoba pozbawiona języka, jak dziecko, musi nauczyć się mówić i nawiązać kontakt ze światem zewnętrznym. Dla dziecka jest to nowe i interesujące, ale dorosły jest zmuszony w jakiś sposób „zakopać” swoje dotychczasowe doświadczenia, opłakiwać straty. Dlatego depresja na emigracji to niestety normalny etap procesu adaptacji, nawet dla osób, które doskonale znają język i od razu pracują. Inną kwestią jest jej nasilenie – mogą występować różnice od łagodnej melancholii do ciężkiej depresji. W przypadku Valyi, w zbiorowym obrazie osoby cierpiącej na depresję, widzimy wariant o ciężkim nasileniu. Oprócz tego, że doświadcza pustki i bezsensu, ma znacznie obniżony potencjał energetyczny i trudno jej wykonywać proste czynności samoobsługowe. Ponieważ depresja to nie tylko zły nastrój, ale także letarg i osłabienie. Jednak do drzwi Valyi pukają zasoby – umiejętność radzenia sobie. Kilka razy w tygodniu czyta wiersz Bukowskiego o niebieskim ptaku, to opowieść o kontakcie człowieka ze swoją duszą. Sama Valya nie rozumie, dlaczego czyta i czyta te wiersze. Zawierają ważne przesłanie, którego jeszcze nie słyszy, wnoszą na poziom świadomości coś, co może pomóc jej wyjść z depresji. Widzimy dalej, że Valya osiąga symboliczne dno swojego stanu, „popadając” w czerń z niejasnymi myślami samobójczymi . I nagle zaczyna dosłownie myśleć o ptakach, martwić się o nie, bo na zewnątrz jest strasznie mroźno. Jej stan wewnętrzny w tym momencie został rzutowany na świat zewnętrzny, gdzie ptakowi (duszy) grozi śmierć głodowa (emocjonalna). Valya chciała pomóc, usłyszała swoje wewnętrzne wołanie i znalazła siłę, by wstać, znaleźć karmników , znajdź odpowiednie pożywienie. W chwili, gdy Valya opisuje proces medytacji, obserwowania ptaków, dosłownie się z nimi identyfikuje, nie rozumiemy, gdzie mówi o sobie, a gdzie o ptakach. Podobnie jak Bukowski, który napisał, że nie wie, co zrobić ze swoim niebieskim ptakiem – melancholia nie pozwala mu żyć, ale on sam zamieni się w ptaka, uzyska wolność i odleci wraz ze swoim smutkiem, swoją duszą to także moment, dzięki któremu Vale zdołał się wyleczyć. To jest zainteresowanie. Zainteresowanie jest emocją neutralną, nie jest tak energochłonne jak inne emocje, dlatego osobie z depresją łatwiej jest zacząć go doświadczać. Valya zainteresowała się światem ptaków, zaczęła go poznawać dosłownie na polecenie swojego serca. Oczywiste jest, że jest to jej indywidualna historia; inna osoba mogła mieć zupełnie inne zainteresowania Valya zaczęła wysyłać energię, która się pojawiła, a świat zaczął reagować w postaci ptaków,.