Od autora: W tym artykule opisano etapy rozwoju psychoseksualnego i możliwości ewentualnych fiksacji! Etapy rozwoju psychoseksualnego Współcześni rodzice nie muszą wyjaśniać, jak ogromny wpływ mają na rozwój psychoseksualny Dziecko. Dlatego coraz częściej starają się patrzeć na świat oczami własnego dziecka. Jak inaczej możemy zrozumieć dziecko, pomóc mu wyrosnąć na zdrowego, pełnoprawnego człowieka i po prostu dobrego człowieka? Znając mechanizmy rozwoju psychicznego, z pewnością łatwiej to zrobić. U wszystkich dzieci stopniowo rozwijają się indywidualne sposoby postrzegania i rozumienia seksualności, a także osobiste preferencje związane z orientacją i zachowaniem seksualnym. Ten złożony proces nazywa się rozwojem psychoseksualnym i zachodzi poprzez interakcja czynników biologicznych i życia, nauka w określonym środowisku społecznym Istnieje kilka teorii rozwoju psychoseksualnego, jedną z głównych jest teoria psychodynamiczna, która uwzględnia przede wszystkim dynamikę aktywności umysłowej. Według teorii psychodynamicznej niemowlęta rodzą się z potencjałem energii seksualnej. Na początku energia ta jest całkowicie monolityczna i można ją skierować w dowolne miejsce. Twórca tej teorii, Zygmunt Freud, przedstawił koncepcję libido, pożądania seksualnego, które jego zdaniem stanowiło główną część ludzkiej psychiki. Twierdził, że niemowlęta są „polimorficznie perwersyjne”, co oznacza, że ​​nie identyfikują się jako jedna konkretna płeć. Stopniowo libido lokalizuje się w różnych strefach erogennych ciała, a ostatecznie w okolicy narządów płciowych. Freud wierzył, że oprócz psychologicznych aspektów seksualności istnieje fizjologia seksualna, która obejmuje reakcje i zachowanie somatyczne. Freud zaproponował także swoją autorską teorię rozwoju psychiki dziecka, która pomimo swego czcigodnego wieku nie straciła dziś na aktualności i dlatego zasługuje na uwagę rodziców. Z punktu widzenia klasycznej psychoanalizy seksualność jest podstawą rozwój psychiki. Zanim stanie się dorosłą, dojrzałą seksualnością w takim sensie, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni, przechodzi przez kilka etapów rozwoju pregenitalnego. Oznacza to, że w różnych momentach centrum psychoseksualnego doświadczenia dziecka nie są genitalia, jak u dorosłych, ale inne obiekty. Freud zidentyfikował następujące etapy rozwoju psychoseksualnego: etap oralny - od urodzenia do półtora roku; etap odbytu - od półtora do trzech lat; etap falliczny - od trzech do 6-7 lat; 12-13 lat; etap genitalny – od początku dojrzewania do około 18 roku życia. Każdy etap odpowiada za kształtowanie się pewnych cech osobowości człowieka. To, jak dokładnie przejawią się w przyszłości, zależy bezpośrednio od pomyślnego lub niekorzystnego przebiegu danego etapu rozwoju. Sukces przejścia każdego etapu jest z kolei związany z zachowaniem rodziców wobec dziecka. Jeśli w pewnym okresie rozwoju zostaną zaobserwowane jakiekolwiek odchylenia i problemy, może wystąpić „utknięcie”, innymi słowy fiksacja na tym czy innym etapie rozwoju prowadzi do tego, że dorosły zachowuje nieświadomą pamięć o określonej psychice uraz lub cały okres. W chwilach niepokoju i słabości zdaje się wracać do okresu dzieciństwa, w którym miało miejsce traumatyczne przeżycie. Zgodnie z tym fiksacja na każdym z wymienionych etapów rozwoju będzie miała swoje własne przejawy w dorosłym życiu. A traumy z dzieciństwa to najczęściej nierozwiązane konflikty między rodzicami a dzieckiem. Proponuję szczegółowo przeanalizować każdy etap i rozważyć opcje możliwe „zablokowanie” na każdym etapie rozwoju jamy ustnej. Nazwana tak, ponieważ głównym narządem zmysłów dziecka w tym okresie są usta. To za pomocą ust nie tylko je, ale także poznaje otaczający go świat i doświadcza wielu przyjemnych wrażeń. Jest to początkowy etap rozwoju seksualności. Dziecko nie potrafi jeszcze oddzielić się od matki.Symbiotyczny związek, który istniał przez całą ciążę, trwa nadal. Dziecko postrzega siebie i matkę jako jedną całość, a pierś matki jako przedłużenie siebie. W tym okresie dziecko znajduje się w stanie autoerotyzmu, kiedy energia seksualna skierowana jest ku sobie. Pierś matki daje dziecku nie tylko przyjemność i przyjemność, ale także poczucie bezpieczeństwa, pewności i bezpieczeństwa O tym, że dziecko czerpie przyjemność z karmienia piersią, podobną do przyjemności erotycznej osoby dorosłej, świadczy fakt, że dzieci płci męskiej są. może doświadczyć erekcji podczas karmienia. W fazie oralnej matka zaspokaja wszystkie potrzeby dziecka. W okresie niemowlęcym dzieci często bawią się genitaliami, eksplorując własne ciało. Jak wykazała Anna Freud, pewna ilość stymulacji autoerotycznej jest dziecku absolutnie niezbędna do prawidłowego rozwoju i nie powinna przerażać rodziców, a tym bardziej nie powinna być zabraniana i nie powinna być karana za próby studiowania przez dziecko swoich umiejętności. ciało. Jak wspomniano powyżej, na tym etapie dziecko nie oddziela się jeszcze psychicznie od matki, ani swoje ciało od jej ciała. Brak kontaktu dotykowego z matką na tym etapie prowadzi do poważnych zaburzeń w zachowaniach seksualnych. Dlatego tak ważne jest kontynuowanie karmienia piersią przez cały ten okres. W końcu dla dziecka nie ma po prostu nic ważniejszego na świecie niż pierś mamy. Zatem głównym rezultatem oralnego etapu rozwoju psychoseksualnego jest odkrycie przez dziecko umiejętności czerpania satysfakcji z kontaktu emocjonalnego z matką i chęci doświadczania radości z kontaktu cielesnego. Poczucie podstawowego zaufania (lub nieufności) do drugiej osoby, które dla dziecka na tym etapie oznacza cały świat, na wiele lat zadecyduje o tym, jak będą rozwijać się jego kontakty emocjonalne z innymi ludźmi. Jeśli sytuacja jest odmienna i dziecko jest zmuszone do spożywania sztucznych preparatów mlecznych, podczas karmienia należy koniecznie wziąć je na ręce, aby chociaż częściowo odtworzyć sytuację karmienia naturalnego. Kontakt fizyczny jest bardzo ważny, dziecko powinno całym swoim małym ciałkiem odczuwać ciepło matki. W tym wieku małe dzieci często są niespokojne, gdy matki nie ma w pobliżu. Nie chcą spać same w łóżeczku, zaczynają krzyczeć, nawet jeśli matka wychodzi tylko na krótki czas, i ciągle proszą, aby je przytulono. Nie odmawiaj dziecku. Przychodząc na jego wezwanie, spełniając jego prośby, nie ulegasz jego zachciankom, ale utwierdzasz jego pewność siebie i otaczającego go świata. Surowość rodzicielstwa będzie teraz okrutnym żartem dla Ciebie i Twojego dziecka. Freud wyróżnił dwa skrajne typy zachowań matczynych: nadmierną surowość matki, ignorowanie potrzeb dziecka; nadmierną nadopiekuńczość ze strony matki, gdy jest ona gotowa przewidzieć każde pragnienie dziecka i zaspokoić je, zanim on sam to zauważy. Obydwa te modele zachowań prowadzą do ukształtowania się typu osobowości ustno-biernej. Rezultatem jest poczucie zależności i zwątpienia. W przyszłości taka osoba będzie stale oczekiwać od innych „matczynej” postawy i odczuwać potrzebę aprobaty i wsparcia. Osoba typu oralno-biernego jest często bardzo ufna i zależna. Chęć reagowania na płacz dziecka, długotrwałe karmienie piersią, kontakt dotykowy, wspólny sen wręcz przeciwnie, przyczyniają się do kształtowania takich cech, jak pewność siebie i determinacja. W drugiej połowie pierwszego roku życia oralno-bierny sadystyczny etap rozwoju. Jest to związane z pojawieniem się zębów u dziecka. Teraz do ssania dodaje się ugryzienie, pojawia się agresywny charakter działania, z którym dziecko może zareagować na długą nieobecność matki lub opóźnienie w zaspokojeniu swoich pragnień. W wyniku ugryzienia dziecięce pragnienie przyjemności wchodzi w konflikt z rzeczywistością. Osoby z fiksacją na tym etapie charakteryzują się takimi cechami jak cynizm, sarkazm, skłonność do kłótni, chęć dominacji.ludzi dla osiągnięcia własnych celów. Zbyt wczesne, nagłe, brutalne odstawienie od piersi, smoczki, butelki powodują fiksację na etapie rozwoju oralnego, co później objawia się nawykiem obgryzania paznokci, gryzienia warg, trzymania końcówki długopisu. usta i ciągłe żucie gumy. Uzależnienie od palenia, nadmierna gadatliwość, patologiczny strach przed głodem, chęć obfitego jedzenia lub picia w chwilach szczególnego niepokoju i zmartwienia są również przejawami fiksacji na etapie oralnym. Tacy ludzie często mają charakter depresyjny, charakteryzują się przez poczucie braku, utraty czegoś najważniejszego. Etap rozwoju analny. Etap analny rozwoju rozpoczyna się około półtora roku życia i trwa do trzech lat. Ten etap nazywany jest analnym, ponieważ w tym momencie uwaga dziecka odwraca się od ust obszar do obszaru zwieraczy, który w tym czasie dziecko uczy się kontrolować podczas treningu umiejętności schludności. W tym okresie zarówno dziecko, jak i jego rodzice skupiają swoją uwagę na… pupie dziecka. Od skuteczności opanowania tych umiejętności na tym etapie zależy dobrostan emocjonalny dziecka. Większość rodziców zaczyna aktywnie uczyć swoje dziecko korzystania z nocnika w wieku od 1,5 do 3 lat. Freud wierzył, że dziecko czerpie wielką przyjemność z aktu defekacji, a zwłaszcza z faktu, że może samodzielnie kontrolować tak odpowiedzialny proces! W tym okresie dziecko uczy się świadomości swoich działań, a nauka korzystania z nocnika jest swego rodzaju polem doświadczalnym, na którym dziecko może sprawdzić swoje możliwości i w pełni cieszyć się nową umiejętnością. W tym momencie staje przed pierwszą w swoim życiu normą społeczną, a to, jak pomyślny okaże się dla niego ten okres, w dużej mierze zadecyduje o jego stosunku do norm społecznych w ogóle. Należy zrozumieć, że zainteresowanie dziecka własnymi wypróżnieniami na tym etapie rozwoju jest całkiem naturalne. Dziecko wciąż nie jest zaznajomione z uczuciem wstrętu, ale jest całkiem jasne, że odchody są pierwszą rzeczą, którą dziecko może pozbyć się według własnego uznania - oddać je lub wręcz przeciwnie, zatrzymać. Jeśli mama i tata chwalą dziecko za korzystanie z nocnika, dziecko postrzega wytwory swojego życia jako prezent dla rodziców i swoim późniejszym zachowaniem stara się zyskać ich akceptację. W tym świetle próby posmarowania się kupą lub poplamienia czegoś nią przez malucha nabierają pozytywnej konotacji. Stosunek emocjonalny do matki na tym etapie charakteryzuje się ambiwalencją: jednoczesnym współistnieniem miłości i nienawiści, agresywnością i potrzebą intymności. Jeśli stale będziemy pamiętać, że to właśnie potrzeba zachowania miłości matki jest bodźcem do nauki nowej umiejętności, wtedy stanie się oczywiste, że ważne jest, aby dziecko było stale przekonane o obecności tej miłości, którą Freud płaci szczególnie zwróć uwagę na to, jak dokładnie rodzice uczą dziecko korzystania z nocnika. Jeśli zbyt rygorystycznie i uporczywie kontrolują przestrzeganie nowych zasad lub zbyt wcześnie zaczęli kładć dziecko na nocnik (zdolność do pełnej kontroli mięśni odbytu kształtuje się dopiero w wieku 2,5-3 lat). Ponadto karcą i karzą dziecko, gdy odmawia pójścia do toalety, oraz zawstydzają dziecko za swoje błędy. Nadmierny strach dziecka na tym etapie, że „ubrudzi się”, „zabrudzi”, może później działać jako nieświadoma bariera – np. podczas nauki pisania. Rodzice, którzy sami doświadczyli traumatycznych przeżyć na etapie analnym, wpajają dziecku nadmierne poczucie niepokoju o umiejętności schludności i wychowują je w środowisku nadmiernej pedanterii. W przyszłości takie dzieci są zagrożone nerwicą obsesyjno-kompulsywną. W takich warunkach u dziecka rozwija się jeden z dwóch typów charakteru: wpychanie odbytu. Dziecko może mieć poczucie, że tylko idąc do nocnika może otrzymać miłość i akceptację swoich rodziców; Działania rodziców mogą wywołać protest u dziecka, stąd problem zaparć. Ludzie pierwszego typucharakteryzuje się takimi cechami jak skłonność do destrukcji, niepokój i impulsywność. Uważają, że wydawanie pieniędzy jest warunkiem okazywania miłości. Przedstawiciele typu analnego charakteryzują się skąpstwem, chciwością, oszczędnością, wytrwałością, punktualnością i uporem. Nie znoszą nieporządku i niepewności. Często mają skłonność do mezofobii (lęku przed zanieczyszczeniami) i patologicznego pragnienia czystości. W sytuacji, gdy rodzice zachowują się bardziej poprawnie i chwalą dziecko za sukcesy, a niepowodzenia traktują protekcjonalnie, wynik będzie inny. Dziecko, czując wsparcie ze strony rodziny, uczy się samokontroli i kształtuje pozytywną samoocenę. W przyszłości taką osobę wyróżnia hojność, hojność i chęć dawania prezentów bliskim. Istnieje opinia, że ​​właściwy rodzaj zachowań rodzicielskich przyczynia się do rozwoju zdolności twórczych dziecka. Odpowiednimi zabawami na tym etapie są zabawy z wodą, piaskiem, polewanie i polewanie, a także rysowanie. Jednak nawet przy pozytywnym przebiegu etapu nauki korzystania z nocnika na tym etapie pozostaje element konfliktu, gdyż z jednej strony są to odchody. odbierane przez rodziców jako prezent, a z drugiej strony – żeby nie pozwalano im dotykać, starają się jak najszybciej się ich pozbyć. Ta sprzeczność nadaje etapowi analnemu dramatyczny, ambiwalentny charakter. Etap falliczny. Rozpoczyna się w wieku około trzech lat. Dla dziecka początek tego etapu rozwoju psychoseksualnego charakteryzuje się tym, że jeśli wcześniej w diadycznej relacji z matką rozgrywały się główne dramatyczne konflikty jego życia, to teraz nagle znajduje się w „trójkącie”, który obejmuje jego ojciec. Jednocześnie dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę ze specyficznej różnicy pomiędzy rolą ojca a rolą matki w jego życiu. Charakter tej różnicy jest początkowo niejasny dla dziecka. Dzieci na tym etapie zaczynają interesować się różnicami płciowymi, samym źródłem relacji seksualnych między rodzicami a innymi dorosłymi. Dziecko jest aktywnie zainteresowane własnymi genitaliami. Dowiaduje się, że chłopcy i dziewczęta różnią się od siebie. Dziecko interesuje się problematyką relacji między płciami. To właśnie w tym okresie dzieci zadają sakramentalne pytanie: „Skąd się biorą dzieci?” Z tym wiążą się również próby szpiegowania nagich dorosłych. Jednocześnie wzrasta zainteresowanie atrybutami własnej płci. Większe zainteresowanie dziecka „zakazanym” tematem, liczne „nieprzyzwoite” pytania i chęć ponownego dotknięcia własnych genitaliów nie trzeba postrzegać jako przerażającego potwierdzenia, że ​​w rodzinie rośnie mały zboczeniec. Jest to normalna sytuacja rozwojowa i najlepiej podejść do niej ze zrozumieniem. Surowe zakazy, karcenie i zastraszanie tylko zaszkodzą dziecku. Dziecko w dalszym ciągu nie przestanie interesować się tematem płci, a strach przed karą może sprawić, że stanie się neurotykiem, co w przyszłości wpłynie na jego życie intymne. Dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę, że osoby różnej płci pełnią różne funkcje w rodzinie i poza nią. W opanowaniu własnej roli psychoseksualnej dziecku pomagają gry fabularne (w „wojnie”, „matce-córce” itp.). Na tym etapie uczucia wobec rodziców obu płci są ambiwalentne: rodzic tej samej płci postrzegany jest zarówno jako wzór do naśladowania, jak i konkurent w walce o uwagę rodzica płci przeciwnej. Równie sprzeczne uczucia kierowane są pod adresem rodzica płci przeciwnej. Różne szkoły psychologii mówiące o rozwoju psychiki dziecka, wiek 3-latka nazywają krytycznym. Teoria psychoseksualna Freuda nie jest wyjątkiem. Jego zdaniem w tym okresie dziecko doświadcza tzw. kompleksu Edypa – u chłopców; lub kompleks Elektry - dla dziewcząt Kompleks Edypa to nieświadomy pociąg erotyczny dziecka do rodzica płci przeciwnej. Dla chłopca jest to chęć zajęcia miejsca ojca obok matki, chęć posiadania jej. W tym okresie chłopiec postrzega matkę jako kobietę idealną; pozycja ojca w rodzinie powoduje u dziecka zazdrość i chęć rywalizacji. „Mamo, chcę się z tobą ożenić!” -tutaj jest zdanie, które mówi samo za siebie. Poczucie wyższości ojca i obawa przed karą rodzi u chłopca tzw. lęk kastracyjny, który zmusza go do porzucenia matki. W wieku 6-7 lat chłopiec zaczyna utożsamiać się z ojcem, a zazdrość i chęć rywalizacji ustępują pragnieniu bycia takim jak jego ojciec, bycia takim samym jak on. „Mama kocha tatę, co oznacza, że ​​muszę stać się tak odważna i silna jak on”. Syn przejmuje od ojca system norm moralnych, co z kolei stwarza warunki do rozwoju superego dziecka. Ten moment jest ostatnim etapem przejścia kompleksu Edypa. Nieco inaczej przebiega kompleks Elektry – wersja kompleksu Edypa dla dziewcząt. Pierwszym obiektem miłości zarówno dla córki, jak i syna, jest matka. Freud uważał, że kobiety już w dzieciństwie zazdrościją mężczyznom dlatego, że mają penisa – uosabiającego siłę, władzę, wyższość. Dziewczyna obwinia matkę za własną niższość i nieświadomie dąży do posiadania ojca, zazdroszcząc mu, że ma penisa i że ma miłość jej matki. Rozwiązanie kompleksu Elektry następuje podobnie do rozwiązania kompleksu Edypa. Dziewczyna tłumi pociąg do ojca i zaczyna identyfikować się z matką. Stając się podobna do własnej matki, zwiększa w ten sposób prawdopodobieństwo znalezienia w przyszłości mężczyzny podobnego do ojca. Freud uważał, że trauma wywołana kompleksem Edypa może stać się w przyszłości źródłem nerwic, impotencji i oziębłości. Osoby z fiksacjami na fallicznym etapie rozwoju przywiązują dużą wagę do własnego ciała, nie przegapią okazji, aby się nim pochwalić, uwielbiają ubierać się pięknie i wyzywająco. Mężczyźni zachowują się pewnie, czasem arogancko. Zwycięstwa miłosne kojarzą z sukcesem życiowym. Nieustannie starają się udowodnić sobie i innym swoją męską wartość. Jednocześnie w głębi duszy wcale nie są tak pewni siebie, jak próbują się wydawać, ponieważ wciąż dręczy ich strach przed kastracją. Kobiety z fiksacją na tym etapie charakteryzują się tendencją do rozwiązłości, a ciągła chęć flirtowania i uwodzenia. Faza utajona. Od 6. do 12. roku życia burze seksualne na chwilę uspokajają się, a energia libidinalna kieruje się w spokojniejszym kierunku. W tym okresie dziecko największą uwagę przywiązuje do aktywności społecznej. Uczy się nawiązywać przyjacielskie relacje z rówieśnikami, dużo czasu poświęca na opanowanie szkolnego programu nauczania, aktywnie interesuje się sportem, kształtują się nowe elementy struktury osobowości dziecka – ego i superego. O tym szerzej: Kiedy rodzi się dziecko, całe jego istnienie podporządkowane jest jednemu składnikowi osobowości, który Freud nazwał „To” (Id). To nasze nieświadome pragnienia i instynkty podlegają zasadzie przyjemności. Kiedy pragnienie przyjemności wchodzi w konflikt z rzeczywistością, z id stopniowo zaczyna wyłaniać się kolejny element osobowości, „ja” (Ego). Jestem naszymi wyobrażeniami o sobie, świadomej części osobowości, która przestrzega zasad rzeczywistości. Gdy tylko środowisko społeczne zaczyna wymagać od dziecka przestrzegania pewnych zasad i norm zachowania, prowadzi to do pojawienia się tych ostatnich. , trzeci element osobowości - „Super-I” (Super-I). Superego jest naszym wewnętrznym cenzorem, surowym sędzią naszego zachowania, naszego sumienia. Na utajonym etapie rozwoju kształtują się wszystkie trzy składniki osobowości. Tym samym przez cały ten okres następuje aktywne przygotowanie do ostatniego etapu rozwoju psychoseksualnego – etapu genitalnego, który rozpoczyna się już w okresie dojrzewania, kiedy w organizmie nastolatka zachodzą odpowiednie zmiany hormonalne i fizjologiczne i trwa do około 18. roku życia. w wieku. Symbolizuje kształtowanie dojrzałej, dorosłej seksualności, która pozostaje z człowiekiem do końca życia. W tym momencie wszystkie dotychczasowe aspiracje seksualne i strefy erogenne jednoczą się jednocześnie. Teraz celem nastolatka jest normalna komunikacja seksualna, osiągnięcie