Z biegiem lat moje życie stało się jaśniejsze, głośniejsze, ostrzejsze, smaczniejsze, ciekawsze... Kto wpadł na pomysł, że najszczęśliwszy okres to dzieciństwo i dorastanie? Moim zdaniem dzieciństwo to czas kolekcjonowania psychotraum. A co z brzydką młodzieżą? Gotujesz się jak ryba na patelni, olej pryska i pali, dookoła unosi się dym i opary. Chcę wszystkiego na raz: miłości, ciepła, zrozumienia, realizacji mojego celu, zrozumienia sensu życia... I ile skarg i roszczeń! Do ludzi w ogóle i do bliskich w szczególności, do własnego wyglądu, okoliczności, stanu, a zwłaszcza do Pana Boga - za to, że nie konsultował się ze mną, gdy stwarzał ten świat. A w środku jest ciągłe niespokojne oczekiwanie, przeniknięte cienkim, ostrym dreszczem strachu - i czy szczęście, które sobie wyobrażałem, nie spełni się. Dlaczego więc WSZYSTKO? Nic z tego, o czym marzyłem, się nie spełniło. Okazał się znacznie większy i pełniejszy, niż się spodziewano. Dziś, w moim wcale nie młodym wieku, mogę powiedzieć, że życie jest dobre. NIE. To nie jest napis z czarnym kawiorem na czerwonym. Mam inny format i inny wymiar. Życie się sprawdziło. Pełny, mądry, silny, prawdziwy.*** W młodości zachwycałem się muzyką klasyczną. Studiowałam śpiew i marzyłam o zostaniu śpiewaczką operową. Chociaż zgodziłam się na dobry chór akademicki. Tylko po to, żeby śpiewać prawdziwą muzykę. Sam proces śpiewania sprawiał niewytłumaczalną przyjemność. Kiedy głos rozbrzmiewa i jest ci posłuszny, jest to nie do opisania. To tak, jakbyś dotykał przestrzeni, unosił się w niej. Pamiętam jeden październik. Tej jesieni śpiewałam cudownie. Z każdą lekcją jest coraz lepiej. Wracałem po zajęciach w zaułki starej Moskwy i byłem absolutnie szczęśliwy. Nie marzyłem o przyszłych zwycięstwach ani o scenie. Wystarczyło mi, że dzisiaj wzięłam takie B-mieszkanie... Ta jesień była bardzo piękna: cicha, sucha, słoneczna. Starożytne moskiewskie rezydencje, kolorowe liście i moje B-mieszkanie, które wciąż we mnie rozbrzmiewa - wszystko to połączyło się w spokojne, przytulne wakacje. A potem wszystko się skończyło. Krótkie głupie małżeństwo, ciąża, trudny poród i niedowład strun głosowych. Jeszcze przez kilka lat będę próbował odzyskać głos, ale na strunach pojawią się węzły i koniec ze śpiewaniem. Przez długi czas miałem boleśnie piękne sny. Zaśpiewałam w nich arię Motyla: „W dzień pogodny, upragniony, nasz smutek też przeminie…” i obudziłam się ze łzami w oczach. Byłem zdesperowany. Chciałem tylko śpiewać i nie chciałem niczego innego! Mój cel, jak wtedy wierzyłem, został mi odebrany. Po co? Przez długi czas chciałam umrzeć. Bóg działa w tajemniczy sposób. Teraz robię to, w czym jestem dobry i co kocham.***Jestem psychoterapeutą. Przez moje ręce, głowę i duszę przechodzą przedstawiciele prawie wszystkich grup społecznych. Niezależnie od wieku, płci, narodowości, dochodów, wykształcenia. Potrafię pracować z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi. Wiem, jak pracować z ludźmi zdrowymi i z osobami ciężko chorymi psychicznie. Nie jestem bogaty ani sławny. Ale mam coś więcej - poczucie sensu mojego pobytu na tej Ziemi. Oto zarys przyszłej książki. Bardzo subiektywne myśli o ludziach, o życiu, o śmierci, o miłości. Z filozoficznymi dygresjami i złośliwymi komentarzami. Jestem Sherlock Holmes, ogrodnik, chirurg i szpieg. Centrum psychoterapii klinicznej, w którym przyszedłem do pracy, nadal znajdowała się w Starej Gwardii. Przez pierwszy rok siedziałem na przyjęciu lub sesji (jeśli było to dozwolone) i uczyłem się. Och, jaka to była mądra, subtelna i piękna praca! Wykwintna partia szachowa, w której każdy ruch ma na celu posunięcie się o kilka kroków do przodu... Improwizacja przypomina jazz, gdzie za każdą „właściwą nutą” kryje się ogrom pracy: wiedza, umiejętności, doświadczenie gromadzone przez lata. Chociaż zapewne nie była to tylko kwestia doświadczenia. Byli to ludzie o najwyższym poziomie wykształcenia i kultury. Znali nie tylko medycynę, ale także literaturę, muzykę klasyczną, malarstwo i filozofię. To pozwoliło im podczas pracy z pacjentem wprowadzić go na głębszy poziom postrzegania życia i wizji świata. Od Starej Gwardii uczyłem się rejestrować najdrobniejsze szczegóły mimiki i gestów, słyszeć intonację głosu, strukturę zdań i przejęzyczenia. Nauczyłem się składaćfragmentaryczne informacje napływające dają pełny obraz. Bardzo podobny do prac znanych detektywów, takich jak Sherlock Holmes i Herkules Poirot! Chciałbym tutaj opisać jednego z Mistrzów. Chociaż każdy z nich jest godny książki. Wiera Łazariewna Szenderowa. Pierwszą rzeczą, która rzuciła ci się w oczy, była elegancja. We wszystkim: ubraniu, zachowaniu, pracy. Mądry. Cienki. Złożony. Prosty. Naturalny. Pseudonimy ukochanych pacjentów: „Mitya Karamazow”; „Szósta Symfonia Czajkowskiego”; „Roosevelta”; „Eliza Dolittle”... Pseudonimy nie były obraźliwe - oddawały istotę postaci. I jakże inna potrafiła być! Z jednym - twardy dyktator, z drugim - powściągliwy filozof, z trzecim - miękki, ciepły... Jednocześnie nie starała się być miła. Nie odgrywała na pacjentach własnych ambicji. Nie zarabiała na pacjentach. Nigdy nie portretowałem wszechpotężnego guru. Mógłbym szczerze powiedzieć: „Nie wiem, jak ci pomóc”. Mogła odmówić pacjentowi: „Nieprzyjemny facet. Oszukuje siebie i mnie. Wyślę go do N.N. Zastanawiałem się: jak pacjent może być nieprzyjemny? Czy to jest profesjonalne? Uśmiechnęła się: „Profesjonalny znaczy uczciwy, Żeneczka”. W jej relacjach z pacjentami, współpracownikami, ze światem było coś, czego przez długi czas nie mogłam znaleźć definicji. Teraz wiem jak to się nazywa. Szacunek. Szacunek do samego siebie. Do życia. Do myśli, uczuć, wartości innej osoby. Dlatego dla niej osoba przychodząca na wizytę nie była pacjentem, klientem, przedmiotem, a nawet podmiotem. Człowieku.***Na pierwszy rzut oka miałem dużo szczęścia – miałem od kogo się uczyć. Z drugiej strony straszny kompleks niższości po studiach psychologii na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym skłonił mnie do aktywnego poszukiwania żywej, prawdziwej wiedzy. Dzięki kompleksowi! Wiedziałem też, że duża część wiedzy, której potrzebowałem, jest rozproszona po całym świecie. Ale nikt nie będzie mnie gonił propozycją nauczania psychoterapii. To ja muszę ich szukać i gonić. Dzisiaj, niestety, podobnie jak 30 lat temu, psychoterapii tak naprawdę nigdzie się nie uczy. Nie, są różne wspaniałe miejsca, całkiem oficjalne, gdzie uczą technik i umiejętności, ale nie dają podstaw mistrzostwa. Ale każdy otrzymuje zaświadczenie stwierdzające, że ma prawo angażować się w psychoterapię. Nawet jeśli dana osoba nie nadaje się zawodowo ze względu na cechy osobiste. Moim surrealistycznym, niebieskim marzeniem jest posiadanie własnej, małej placówki edukacyjnej, w której mógłbym uczyć psychoterapii. Wiem, jaki powinien być program. I wiem czego i jak uczyć. Brak działów korespondencyjnych! I wybieraj ostrożnie. Bo nie każdego można nauczyć bycia psychoterapeutą. Głównym kryterium selekcji jest głębokie, szczere zainteresowanie ludźmi. I potrzeba, nie – szalone pragnienie własnego rozwoju! Myślę, że szybko bym się wypalił. Bo w naszym kraju nie ceni się jakości.*** Oprócz poznania tajników rzemiosła, starałem się zgłębić istotę zjawiska. Co to jest psychoterapia? A kim jest psychoterapeuta? Przyglądałem się Mistrzom przy pracy i spisałem swoje chaotyczne wrażenia. Oto kilka notatek z tamtych lat: Psychoterapeuta to ogrodnik. Odcina suche gałęzie. Sadzonki. Nawozi. Czasami drzewo trzeba zranić, żeby było zdrowsze. Aby przynosić owoce. Psychoterapeuta jest jak chirurg na wojnie. Pracuje, a wokół niego wybuchają pociski: tchórzostwo i głupota bliskich pacjenta, bezwładność samego pacjenta, jego nieodpowiedzialność, nadzieja na cud. Psychoterapeuta ma lekkie zdolności jasnowidzenia. Musi wiedzieć więcej o osobie, niż mówi o sobie. Ale psychoterapeuta, niczym dobry szpieg wywiadu, nie mrugnie okiem i nie uniesie brwi. A tego, co zrozumiał, nigdy się nie pokaże. Psychoterapeuta, niczym Pan Bóg (wybaczcie to porównanie), potrafi stworzyć cały świat, w którym może powstać życie. Świat pełen nowych dźwięków, uczuć, wrażeń, myśli. Zadania są takie same: stworzyć piękne dzieło z czegoś bezkształtnego... Ale musimy wspólnie wyrzeźbić to życie. Czasami to działa. Czasami nie. Bo terapeuta jest tylko Przewodnikiem. Może wskazać Ci miejsce zakopania skarbu i zaprowadzić do niego. Ale będziesz musiał sam zdobyć swoje skarby. Takie są warunki gry, nie wymyślone przez nas. Sposób wykorzystania tego skarbu to Twoja sprawa, Twoja sprawa.wybór i twoje prawo. O skarbie i potworze Podobają mi się metafory Junga dotyczące baśni. Okazuje się, że odległe królestwo to podświadomość. Główny bohater udaje się tam po skarb. Ale nikt mu nie daje czegoś takiego. Najpierw musi przejść testy i dokonać wyczynu - pokonać potwora. I dopiero wtedy bohater otrzyma w nagrodę księżniczkę. Albo pierścień, który czyni go wszechmocnym. Lub eliksir życia itp. Według Junga ten „trudny do zdobycia skarb” jest metaforą samowiedzy niezbędnej do rozwoju osobowości. Z grubsza mówiąc, aby odnaleźć siebie, musisz stawić czoła swojej ciemnej stronie, rozpoznać ją i pokonać. Mam własną metaforę dotyczącą podświadomości: straszną i piękną legendę o potworze z Loch Ness. Mówią, że wynurza się z głębi jeziora i straszy mieszkańców i turystów. Mówią, że nawet kogoś zjadł – albo mały statek z pasażerami i kapitanem, albo krowę, która przyszła napić się wody. Ogólnie rzecz biorąc, nieprzyjemnie jest wiedzieć, że coś tajemniczo przerażającego, niekontrolowanego może nagle wynurzyć się z głębin pięknego jeziora i cię zaatakować. Podobnie jak nasza podświadomość – tam, w głębinach, żyje coś, czego nie jesteśmy świadomi… Pracując w grupach psychoterapeutycznych, cały czas spotykam się z tym „czymś”. Bo grupa psychoterapeutyczna odsłania i bezlitośnie podkreśla wszystko: ukryte ambicje, odurzające marzenia, niewykorzystane zasoby i realne możliwości. I śpiące potwory.*** Razem uczyliśmy się w szkole średniej. Już wtedy mówiła, że ​​przede wszystkim chce wyjść za mąż i wychowywać dzieci. To była kobieta urodzona dla rodziny. Co właściwie jest w tym złego? Przypomnijmy, w finale „Wojny i pokoju” Tołstoja: „Wszystkie impulsy Nataszy zaczynały się jedynie od potrzeby posiadania rodziny, posiadania męża… Cała jej siła umysłowa była skierowana na służbę temu mężowi i rodzinie”. W młodości moja przyjaciółka miała wiele od Natashy Rostovej. Była taka naturalna, spontaniczna, żywa! Po szkole życie nas rozproszyło, a potem ponownie zjednoczyło. Osiągnęła swój cel - wyszła za mąż i urodziła trójkę dzieci. Była cudowną mamą: uważną, spokojną, troskliwą. Przyszła do mojej grupy, jak sama mówi, aby lepiej zrozumieć swoje dzieci, dać im więcej i zachowywać się bardziej kompetentnie. Dobra aplikacja. Szczerze mówiąc, bardzo szybko pożałowałem, że to wziąłem. Wykonała trochę pracy. Tak naprawdę nie miała wewnętrznej potrzeby dowiadywania się czegoś nowego – o sobie i o swoich bliskich. Jej obecne życie, kiedyś wymyślone i zaplanowane, całkowicie jej odpowiadało. Czasem wydawało mi się, że to głębokie zanurzenie w rodzinie i macierzyństwie pochłania jej indywidualność i tłumi potrzebę rozwoju. (A może funkcje macierzyńskie nic z tego nie sugerują?) Pozostaje zdrowa, silna, piękna kobieta, żarliwie wykonująca rytuały przepisane Rodzinie: ubieranie... karmienie... wkuwanie w edukację... Wkrótce nowa wiedza, która wyjdzie poza własne wyobrażenia o życiu, zacznie ją irytować i przerażać. Bezpieczniej będzie dla niej nie wiedzieć. I opuści grupę. Czy jako stary przyjaciel pozwolę sobie porozmawiać z nią o odpowiedzialności? – przed ludźmi, którzy z nią pracowali, przede mną – w końcu mógłbym wziąć na jej miejsce inną osobę. Dość agresywnie zadeklaruje, że jest odpowiedzialna na tym świecie tylko za swoją rodzinę! Ale jej nie uwierzyłem, bo miałem już doświadczenie. I wiedziałam, jak bardzo praca w grupie może odzwierciedlać istotę człowieka. A kiedy za kilka lat w jej domu pojawią się kłopoty, zachowa się tak samo – ucieknie od sytuacji, tak jak uciekła od grupy. U jej pierworodnego syna zdiagnozowano chorobę psychiczną. Tata zabiera syna do lekarzy. Wygląda na to, że mama staje się ślepa i głucha. Będzie w ten sposób spokojniejsza – nie widzieć, nie słyszeć, nie rozumieć, nie wiedzieć. Chłopiec okazał się wykraczać poza jej wyobrażenia o tym, jakie powinno być jej dziecko. A potem wymaże go ze swojego życia. W ten sposób zwierzęta pozostawiają niezdolnego do życia osobnika bez uwagi i troski. Całą swoją siłę skieruje na młodsze dzieci – wszakmoja córka uczęszcza na zajęcia z tańca towarzyskiego i języka angielskiego, a syn na kursy karate i obsługi komputera. Ale nigdy nie pójdzie do lekarza starszego synka i nie zapyta, co można i należy dla niego zrobić, aby przystosował się do życia. Tata i ja będziemy dzwonić do siebie w sprawie jego leczenia. W tajemnicy przed mamą. Ponieważ ten temat stanie się w domu tematem tabu. A chłopiec jest wyrzutkiem we własnej rodzinie. Prawie nie opuszcza swojego pokoju. Na początku mu tego nie mówiono, ale potem się przyzwyczaił. „Najpierw więźniowi śniły się drzewa i ptaki, potem przestał...” Pamiętam go, gdy miał 4 lata. Przyjazne, kochane dziecko. Przy pomocy rąk i lampy stołowej pokazałem mu teatr cieni na ścianie, roześmiał się i poprosił o więcej...*** Kiedyś napiszę książkę o Rodzinie. I zrzucę na ludzkość wszystko, co spotkałem w ciągu 20 lat praktyki w psychoterapii. To będzie przerażająca książka. O tym, jak niewidzialny potwór z Loch Ness kontroluje wszystkie ludzkie działania. I jednym lekkim uderzeniem ogona rozwiewa wszystkie piękne mity na temat głosu krwi. Panegiryk psychoterapiiPsychoterapia jest szkołą uczuć i samowiedzy, szkołą relacji międzyludzkich. Zawsze wydawało mi się, że ta „szkoła” jest potrzebna absolutnie każdemu, bez względu na stan zdrowia, status społeczny czy pozycję w społeczeństwie. Ludzie przychodzą tu szukać siebie, swoich nowych, ukrytych możliwości. Tutaj prawa życia odkrywają się wspólnie. Tutaj możesz powiedzieć wszystko, co czujesz i myślisz (spróbuj tego ze swoimi bliskimi - bezpośrednio i szczerze...). Na pewnym etapie grupa staje się jednym organizmem. Nie każda rodzina może pochwalić się tymi wrażeniami. W połowie pierwszego roku nadajemy na tych samych falach, mamy te same pomysły, „tą samą krew”. Uczymy się słyszeć i widzieć. Czuć. Zrozumieć prawa życia. Jego głębia. Wytrzymałość. Świecić. Prowadzić. Uczymy się patrzeć w głąb siebie. Bez strachu i z zainteresowaniem. Ale jednocześnie rozglądamy się dookoła. Musimy nauczyć się czytać znaki, jakie daje nam otaczający nas świat, „rozszyfrowywać” sygnały, które wysyłają nam inni ludzie. W końcu grupa psychoterapeutyczna to jedno z niewielu miejsc na ziemi, gdzie można się tego nauczyć. Tak naprawdę psychoterapia może sprawić, że staniesz się o wiele mądrzejszy. Być może natura pragnie, aby każde stworzenie było doskonałym przedstawicielem swojego gatunku?*** W pierwszych latach pracy, gdy zapytano mnie o jednego z pacjentów: „Jest zdrowy, po co mu psychoterapia”, pomyślałem: sufit. Bo w naszym świętoszkowatym kraju wizyta u psychoterapeuty odbierana jest jako przyznanie się do ukrytej choroby lub oczywistej słabości – może sam nie jesteś w stanie rozwiązać problemu? Czy można samemu wyleczyć ząb? Psychika (w tłumaczeniu dusza) będzie bardziej skomplikowana niż ząb! Hej, przeciwnicy! Czy wiesz o sobie wszystko? W jakie gry toczysz się ze sobą i z Panem Bogiem? Co robisz ze swoim życiem i życiem swoich bliskich? Czy już wszystko wymyśliłeś? Już?! Przez tę ogólnorosyjską, wiejską hipokryzję, niektórzy z moich pacjentów z grup „na świecie” (dla ludzi zdrowych) starają się nie mówić swoim znajomym i bliskim, dokąd idą. I tak, za czasów sowieckich, prywatny wenerolog, potajemnie leczący cpp, zabrał go w podróż służbową… Okazuje się, że szkoda się rozwijać. Okazuje się, że szkoda stać się mądrzejszym. Robią to w tajemnicy! Mój ból Tak naprawdę mam bardzo szkodliwą pracę. Spotykam się z rażącymi kłamstwami i subtelnymi manipulacjami, agresją, tchórzostwem, zdradą... Ale najbardziej boli mnie nieodpowiedzialność moich pacjentów, z którą spotykam się najczęściej. Przez wiele lat nie przestawałem się dziwić: do moich grup „na świecie” przychodzą ludzie dorośli, mniej lub bardziej zdrowi, porządni, wykształceni. Nie zostali tu zaproszeni, nie zostali zwabieni, nie dali się przekonać. Przyjechali sami. Dobrowolnie. Wiedzą, że program jest trudny – wszyscy zostali zaproszeni do obejrzenia zajęć i wypróbowania obciążenia. Wiedzą, że rekrutujemy tylko 16 osób (za 13 milionów Moskwy!) i pracujemy z nimi przez dwa lata. A jeśli ktoś opuści grupę, nie można nikogo zabrać na jego miejsce. Wszystkich przyciąga właśnie fakt, że jest to delikatne, biżuteryjne dzieło „krojenia” osobowości. Dlaczego do końca dociera tylko 8-10 osób? Teraz, pood tylu lat znam odpowiedzi na wiele pytań „dlaczego”. Ludzie naprawdę chcą zmian w swoim życiu... bez zmiany siebie. Ludzie naprawdę chcą, żeby wszystko się udało, ale bez stresu, bez wiedzy i umiejętności, bez inwestowania czasu i wysiłku. Ech, Jung nie znał bajki o Emelyi, w której nie ma prób, potworów i zwycięstw. Najważniejsze to być we właściwym miejscu o właściwym czasie. A jakiś Dobroczyńca cię zauważy i na pewno ci pomoże. Dlatego dokładamy wszelkich starań, aby znaleźć to właściwe miejsce. Gdzie, człowiek jest pewien, czekają na niego z otwartymi ramionami i gorącym samowarem z ciastami. Czekają, aby spełnić wszystkie jego śmieszne, głupie, czasem potworne pragnienia. I nie za byle co, ale tak po prostu. Za fakt urodzenia. Większość żyje w oczekiwaniu na cuda i dary. Jest jeszcze jeden powód, dla którego ludzie z całych sił opierają się naszej wspólnej pracy. On się boi. Boi się widzieć bez złudzeń to, co dzieje się z nim i wokół niego. Boi się stać mądrzejszym, silniejszym. Wtedy wymagania od niego są inne. Strach przed przekręceniem klucza, wypiciem eliksiru, przekroczeniem pewnej granicy. I zacznie się coś, czego nie da się już zatrzymać. Strach jest na innym poziomie, w innym wymiarze. Strach przed dużą rzeką, prawdziwą wodą. Mieszkasz na małym, znajomym bagnie, wszystko wokół jest znajome - jeden garb, trzy żaby, dwie kijanki. Nie trzeba pływać, wystarczy flądra. A duża woda wymaga jakościowo różnych kosztów energii. I tak dotarliśmy do opowieści o żywej i martwej wodzie. Wydaje mi się, że „Żywa Woda” to złożone, wielowymiarowe życie ze wszystkimi jego odcieniami: melancholią i zachwytem, ​​grozą i radością, nienawiścią i czułością... Być żywym to znaczy mocno czuć, wiele widzieć i rozumieć.. . Może boleć. To znaczy, że jest niebezpieczne! A „Dead Water” to pozbawiona smaku imitacja życia, doprawiona iluzjami, żeby było „jadalne”. Tak naprawdę większość ludzi woli naśladownictwo: miłość, rodzina, przyjaźń, praca, rozwój... Ludzie myślą, że naśladownictwo jest prostsze i łatwiejsze do osiągnięcia. I że to nie boli. Minęło dużo czasu, zanim odkryłem niesamowitą prawdę. Woda Żywa nie jest dla każdego. Bo nie każdy tego chce! Czegokolwiek nie chcą, po prostu się wstydzą! Bo sprytna podświadomość wie, że osoba, która zasmakowała smaku żywej wody, do końca swoich dni będzie poszukiwała tego wymiaru, tęskniąc za głębokimi i mocnymi uczuciami, otwartymi, szczerymi relacjami. A czy tego potrzebujesz?! Co za szczęście... O wodę żywą ciężko, ale czasami można ją znaleźć w najbardziej niewyobrażalnych miejscach. Kilka lat temu zaczęły mnie strasznie boleć plecy. Okazało się, że doszło do dwóch dużych przepuklin dysku. Operacja niczego nie gwarantowała. Znalazłem lekarza, zrobił mi masaż. To nieco złagodziło ból, ale nie na długo. Ciągle bolały mnie plecy, nawet podczas snu. Nie mogłam się już schylić i podnieść upadłej rzeczy, nie mogłam pościelić łóżka. To, co mnie zbliżało, było gorsze niż śmierć – bezradność. Dwa lata później pojawiła się trzecia przepuklina. A potem jeszcze raz poszłam szukać zbawienia. Znalazłem mało znany Ośrodek oferujący leczenie... ćwiczenia na symulatorach. Dzięki ćwiczeniom rozwijasz gorset mięśniowy, który pozwala utrzymać w ryzach straszne przepukliny. Pamiętam, jak pierwszy raz ze zdziwieniem patrzyłam na sprzęt do ćwiczeń i płakałam. Masaż był taki dobry! ! Leżysz tam i ktoś coś ci robi. A tutaj trzeba to zrobić samemu. Po trzeciej sesji ból zmniejszył się, a po dziesiątej ustąpił. Nie, przepukliny nie zniknęły, ale znajdowały się w niezawodnej skorupie własnych mięśni. Miałem dużo szczęścia z tymi przepuklinami. Nie poszłabym ot tak na siłownię. Raz. Okoliczności mnie tam zmusiły. Być może próby są nam wysyłane po to, abyśmy się rozwijali – fizycznie lub psychicznie? I nauczyłam się cieszyć ćwiczeniami. Jeśli dobrze ćwiczysz, pojawia się „radość mięśniowa”, jak to określił Pawłow. To tak, jakby lampki choinkowe oświetlały całe twoje ciało. Dzięki przepuklinom. Ból dał mi inny aspekt cieszenia się życiem – ruch. I po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że prawdziwe rezultaty można osiągnąć jedynie dzięki ogromnemu, kolosalnemu napięciu. Przez ból, krew, pot. Epitafium psychoterapiiPsychoterapia umiera. Zastąpiła ją urocza, wesoła, prymitywnatreningi psychologiczne. Z ćwiczeniami godnymi przedszkolaka. Wow, czym ludzie się sprzedają! Na przykład: „Jak żyć bez konfliktów wewnętrznych”. O co ci chodzi? Brak wewnętrznych konfliktów jest typowy dla... demencji. To idealne rozwiązanie! Tak naprawdę człowiek rozwija się tylko dzięki tym wewnętrznym konfliktom. Kolejna bajka: „Jak zarządzać emocjami”. Możesz prowadzić samochód. Albo traktor. Od 30 lat zajmuję się emocjami. Sfera emocjonalna to najsubtelniejszy i najbardziej złożony obszar. A tutaj wszystko jest takie proste! Przypomina mi się dowcip: „Przyszedł wujek Wasia i przy pomocy siekiery i jakiejś matki naprawił reaktor jądrowy”. I ten odwieczny krzyk psychologów: „Nie kochasz siebie! Naucz się kochać siebie!” Moim zdaniem większości ludzi brakuje nie tyle miłości własnej, co szacunku. Ponieważ szacunek do samego siebie nie przychodzi samo. Można na tym tylko zarobić. Zarabiać pieniądze. A najtrudniej jest przed sobą. Z drugiej strony epidemia hackerstwa, która szerzy się obecnie na rynku usług psychologicznych, jest spowodowana przez samych konsumentów. Przecież nie ma prośby: „Chcę stać się mądrzejszy, bardziej złożony, cieplejszy”… Chcą czegoś innego: sukcesu. Popyt tworzy podaż. Otrzymasz szereg szkoleń na temat „jak odnieść sukces”, podczas których nauczą Cię, jak zarabiać pieniądze, nogi, mózg dla frajerów, seks itp. Po takich „zabawach rozwojowych” człowiek nie idzie już na prawdziwą psychoterapię. Poprzeczka została obniżona. Koncentruje się na naśladowaniu. Nauczono go uchodzić za dom Nif-Nif wykonany z gałązek i liści jako dom wysokiej jakości. Zasłaniaj słabe ściany jasnymi plakatami i nie zwracaj uwagi na to, co kapie z sufitu... To się nazywa „pozytywne nastawienie do życia”. Ile razy spotkałam się z faktem, że ktoś będzie się martwił, bał się tego, co dzieje się z nim lub w jego rodzinie. Wyjaśnili mu jednak, że negatywne emocje są złe. I dusi je w zarodku. Któregoś dnia rozmawiałam z matką młodego narkomana. Mama przeszła szereg treningów w poszukiwaniu harmonii. Kontroluje swoje emocje, nie ma wewnętrznych konfliktów, nauczyła się kochać siebie. Nie nauczyłam się jednak budować ciepłych, szczerych relacji z bliskimi. Więc dziewczyna z śmiertelnego chłodu swojej rodziny poszła szukać swojej harmonii. Znalazłem to. A matka, aby nie zniszczyć swojego domu w Nif-Nifa, przez długi czas uważnie nie zauważała, że ​​jej córka wraca do domu naćpana. Dopóki nie dotarła do Sklifu. Specjalny przypadek? Z pewnością. Typowy przypadek specjalny. Zbliża się martwa woda. Urocze treningi psychologiczne, w których życie przedstawione jest w postaci prostego dziecięcego zestawu konstrukcyjnego! Na podstawie proponowanych rysunków możesz złożyć jedną z 5 opcji. A więcej nie podano. O Kasztance i Madame Butterfly Podobne smutne myśli nawiedzają mnie regularnie. A potem czas na zajęcia. I wszystko cudownie się zmienia. Moi pacjenci przygotowują się wcześniej. Swoją drogą, nigdy nie nauczyłam się nazywać ludzi przychodzących na psychoterapię „klientami”, jak to jest obecnie w zwyczaju. Przypomina mi łaźnię. Albo fryzjer. Czy słowo „pacjent” brzmi obraźliwie? Tym razem czytamy zakończenia naszych melodramatów. Nie, nie mamy koła literackiego, to wszystko jest częścią psychoterapii. W naszym melodramacie wszyscy bohaterowie są częściami własnej osobowości (subosobowości). Nie da się z góry wymyślić fabuły. Autor gra w szachy ze swoimi bohaterami. Stopniowo zaczynają ożywać, mówić, ujawniają się złoczyńcy, bohaterowie... W sumie nie da się tego krótko opowiedzieć, to długa, skomplikowana praca - melodramat piszemy dwa miesiące. W tej grupie niemal każdy przebrnął przez melodramaty, przedarł się do tak głębokich pokładów własnej duszy! Byłam przepełniona wdzięcznością wobec moich pacjentów za ich uczciwą, wysokiej jakości pracę i szczerość. Potem była szermierka sceniczna, walka z losem. Ogrodziliśmy podjazdem, ale trochę brudno. Będziemy kontynuować pracę. Nadszedł czas na teatr. Na ćwiczeniach teatralnych uczymy się improwizować – swobodnie, łatwo, z przyjemnością. Jeśli te doznania ułożą się w psychice, życie będzie postrzegane jako ciekawa podróż! W nim każdy dzień brzmi we własnej tonacji, ma swój niepowtarzalny smak, kolor, aromat... Być może w tym złożonym „bukiecie” wrażeń kryje się główny urok....»