Mandala „Koło Czasu” Tybet, XVI w. Mandala (przetłumaczona z sanskrytu jako „okrąg”) jest instrumentem buddyjskiej szkoły medytacji duchowej, jednak podobne symboliczne obrazy sferyczne można znaleźć w niemal wszystkich praktykach duchowych i we wszystkich zakątkach świata ziemia, czy to na przykład północnoamerykański szamanizm, hinduizm, czy nawet chrześcijaństwo z witrażowymi rozetami na ścianach gotyckich katedr. Mandala w buddyzmie jest obrazowym lub graficznym przedstawieniem diagramu Wszechświata i układu hierarchicznego. wszystkich świętych buddyjskich w obrazie wszechświata. Mandala symbolizuje królestwo bóstw, czystą krainę Buddów. 2500 lat temu Budda Siakjamuni nauczał swoich uczniów dwóch rodzajów nauk. Pierwsza z nich, sutry, była im przekazywana otwarcie w formie dialogów i była dostępna dla ogółu społeczeństwa. Drugiej, tantry, nauczał Budda w tajemnicy i tylko dla tych uczniów, którzy mieli wystarczająco wysoki poziom duchowy, aby je zrozumieć i wdrożyć. Będąc najwyższymi naukami, tantry obejmują osiągnięcie Przebudzenia poprzez kontemplację oświeconych bóstw i ich mandali. Każda mandala jest graficzną reprezentacją tej lub innej nauki tantrycznej, przekazującą jej istotę w języku symboli zrozumiałym dla współczesnych Buddy Siakjamuniego. Można ją „przeczytać”, przestudiować jako tekst i zapamiętać do późniejszego odtworzenia w medytacji. Praktyki tworzenia i kontemplacji mandali pomagają nauczyć się skupiać i kierować swoją uwagą. Odwołują się do nich wyznawcy wielu nauk duchowych. Praktyki te są szczególnie rozwinięte w Wadżrajanie, tantrycznym kierunku buddyzmu. W nim święty krąg mandali wykonany z wielobarwnego piasku symbolizuje strukturę świata, drogę do natury Buddy i kruchość ziemskiej egzystencji. Nic dziwnego, że wraz z rosnącym zainteresowaniem zachodniego społeczeństwa praktykami Wschodu, ćwiczenia z mandalą stały się powszechne w różnych metodach rozwoju osobowości, na kursach arteterapii jako pierwszy wprowadził ideę mandalę zachodnim badaczom snów. Jego odkrycia wynikają z jego własnych wewnętrznych poszukiwań. W wieku 38 lat Jung opuścił stanowisko na uniwersytecie, ponieważ życie akademickie straciło swoją nowość. Poświęcił się swojemu życiu wewnętrznemu i prowadził dziennik snów, myśli i rysunków. Jung zauważył, że jego rysunki zmieniały się, odzwierciedlając stan jego psychiki. Pewnego dnia otrzymał od przyjaciela irytujący list, a granice koła, które narysował następnego dnia, zostały rozdarte. Jung był pewien, że zmiany jego nastroju znajdują odzwierciedlenie w zmianach w jego rysunkach. Za pomocą swoich rysunków Jung obserwował przemianę psychiki dzień po dniu. Jung dowiedział się, że takie okrągłe wzory nazywano mandalami, co oznacza środek. Uświadomił sobie, że mandale mają to samo szczególne znaczenie dla ludzi Zachodu. Jung uważał mandalę za doskonałe narzędzie wewnętrznej przemiany na drodze do samorealizacji. Przy okazji zauważył, że w trudnych okresach życia nasza nieświadomość często podpowiada nam, aby narysować coś na kształt mandali lub zobaczyć w naszych snach takie figury, także w formie labiryntu. Ponadto, jego zdaniem, mandala pomaga nam lepiej zrozumieć, co nas niepokoi na poziomie emocjonalnym. Siła mandali tkwi w jej zdolnościach ochronnych: jej krąg, podobnie jak „łapacze snów” Indian amerykańskich, chroni ducha przed rozproszeniem. Liczne kształty geometryczne, które zawiera, reprezentują aspekty osobowości, zorganizowane mniej lub bardziej symetrycznie. Kiedy już odnajdziesz między nimi rezonans, pogodzisz je ze sobą, zobaczysz drogę do centrum własnej osobowości. Stworzenie mandali, zdaniem psychoterapeutów, prowadzi do stanu medytacyjnego, który czyni nas szczególnie otwartymi na przesłania naszej osobowości. wewnętrzny świat. Rysowanie mandali jest bardzo proste – poradzi sobie z tym nawet dziecko! Jestem szpitalem położniczym z Republiki, gdzie buddyzm jest jedną z wiodących religii. Odwiedzając świątynie jako dziecko, pamiętam, że przedstawione mandale mnie zafascynowały. I nawet teraz, gdy obserwuję, jak lamowie tworzą mandale z piasku.