Ostatnie dni lata. Od dzieciństwa kochałam słońce przez zielone liście, kiedy przebijało się przez nie, uderzało w moją twarz i tam rozpuszczało się delikatnym ciepłem, zostawiając piegi na pamiątkę. Pozostają we mnie także zwyczaje, tradycje, mity i przepisy obowiązujące w mojej rodzinie. Czasem sztywnymi więzami łączącymi mnie i kilka pokoleń moich przodków w jedną całość, czasem ciepłymi wspomnieniami, czasem umiejętnościami pomagającymi przystosować się do szybko zmieniającego się świata, a czasem wręcz przeciwnie, dezadaptacyjnymi wzorcami zachowań. Wszystko to istnieje we mnie jako jeden system, składający się z części: oto głos mojej babci, która mówi, że kobieta powinna zawsze pachnieć pysznie – i żyje we mnie jako kategoryczna prawda, i podoba mi się to, i tylko wtedy, gdy pocę się jak stado żubrów, podczas pielenia truskawek zaczyna mnie dręczyć myśl, że wyglądam i pachnę jak to stado, pojawia się myśl: kto komu to zawdzięcza? Czy zawsze powinieneś? Czy to naprawdę w tej chwili takie naturalne. Ale oto głos papieża, który mówi, że jeśli ktoś nie umie wbić gwoździa, to ma „krzywą rękę”. Nadal nie rozumiem, że to jest koncepcja mojego ojca (którą słyszałem w dzieciństwie tysiące razy) i jego wiara, i myślę, że to jest moja, i ja też w to wierzę, i to sprawia, że ​​czuję się winny, że trudności w wbijaniu gwoździa. Patrzę na swoje ręce. Nie, nie krzywy. Czy naprawdę jestem winien? NIE. Przecież nie mam ochoty wbijać tego gwoździa. Nie chcę być budowlańcem ani naprawiać, ale jeśli naprawdę tego potrzebuję, jakoś rozwiążę problem z gwoździem. Czy jestem zatem „Krivorukiem”? Ale budzi się we mnie moja budząca grozę ciocia, patrząc na chama z uniesioną brwią i na pewno wie, że jej granic nie można przekroczyć. Ile razy w dzieciństwie widziałem to i słyszałem ukochane słowa: „Idź do ogrodu, moja droga!” Czy zatrzymam to dla siebie? Pojęcie własnych granic - tak, ale może warto popracować nad obowiązkiem :)). A teraz biegnę, aby rozwiązać problemy bliskich, bo siedzi we mnie święta prawda: „rodzina jest święta, a ona jest święta”. Zawsze jestem coś winien rodzinie.” Skąd to się we mnie bierze? Wierzę, że to moje, ale w pewnym momencie zatrzymuję się i patrzę na moją rodzinę. Wszyscy są dorośli, wszyscy nie są już dziećmi i doskonale potrafią sami rozwiązać swoje problemy, a co więcej, nigdy nie wątpili, że nie są mi nic winni. Ta część mnie, która to wszystko widzi, myśli: skąd więc ten mit, że powinnam być zbawicielką, że w zasadzie powinnam zawsze być na ostatnim miejscu, porzucać siebie dla dobra rodziny? I wtedy uderza mnie: nawyk mojej matki do ostatniego dziecka – najmłodszego dziecka w rodzinie. Wrosła we mnie „swoim mlekiem”, namoczyła mnie. U nas w domu zawsze tak było, moja mama zawsze tak się zachowywała, a ja nie znałam innego przykładu i nie wiem, jak mogłoby być inaczej. Ale czy jest mój? Patrzę na tę część, która we mnie żyje, daje mi coś, spełnia jakąś funkcjonalność i rozumiem, że ta służba jest zastąpieniem miłości, realizacją schematu: jeśli będę dla nich ratunkiem, będą mnie potrzebować, ja ukochany. Czy to prawda? NIE. Na miłość nie można zapracować. Mój? NIE! Odpuszczam! A oto stoję na wzgórzu. Niebo jest wysokie. Oko przykuwa bogata kolorystyka zieleni zlewającej się z lazurowym horyzontem. Słońce przebija się przez liście, padając na moją twarz i pamiętam ten odległy dzień, kiedy mój dziadek i ja staliśmy na wzgórzu, widzieliśmy pływające chmury, które przylegały do ​​skrzydeł naszego młyna, a szczęście żyło w moim sercu. Szczęście z widoku tego całego piękna, szczęście, że mój Dziadek jest blisko, szczęście ze świadomości życia. A miłość wypełnia serce. I to jest także część mnie. To ta część, która wie, jak cieszyć się szczęściem w ciszy, którą mój dziadek po cichu mi przekazał. Akceptuję! Z podziękowaniami! Przyjmuję wszystkie części z wdzięcznością! Ci, którzy początkowo zapewniają wsparcie i zasoby, oraz ci, z którymi musimy jeszcze negocjować. To jest moja rodzina i ona żyje we mnie. Ps. Jak mieszka w Tobie Twoja rodzina? ;) Polubienia i komentarze zostaną przyjęte z wdzięcznością :) Na moje konsultacje możesz zapisać się przez WhatsApp +7 953 794 03 54.