Skromność zdobi człowieka - wielu mówiło w dzieciństwie. Jeśli wyobrażamy sobie arogancję i arogancję jako antypod skromności, to oczywiście to stwierdzenie można uznać za prawdziwe. Ale czy to oznacza, że ​​nadmierna skromność nie szkodzi jej właścicielce? Kiedy wychowano nas na „skromnych”, sugerowano, aby skromność wcielać w życie, zachowując ciszę, nie rzucając się w oczy, nie dumąc się z sukcesów i nie okazując zbyt wielu emocji? . W rezultacie nie jest do końca jasne, czy dorastaliśmy w skromności, ale z pewnością dorastaliśmy w komforcie. W zasadzie nie ma nic złego w skromności. Dla otaczających go osób) Ale dla samej osoby, która ma skromność, problemy zaczynają się, gdy skromność zaczyna odbierać mu życie. Jak skromność to robi? Na przykład osoba sama nie zauważa, jak spycha się na ostatnie miejsce. - „Inni potrzebują tego bardziej niż ja”. Dewaluuje wszystko, co robi. - „No dalej, nie dziękuj mi, prawie nic nie zrobiłem”. Nawet nie próbuje chronić swoich osobistych granic, zarówno fizycznych, jak i psychicznych. - „Pomyśl, to nic wielkiego”. Działa na polecenie innych ludzi, ulega autodestrukcji i jest w nieskończoność gotowy zepchnąć się na dalszy plan. Jeśli jesteś „skromny”, najprawdopodobniej nigdy nie zaryzykujesz proszenia o awans w pracy, nie pójdziesz zwrócić pieniędzy za wadliwe żelazko nie przyjdziesz na spotkanie z osobą, którą lubisz, nie zamkniesz gęby komuś, kto Cię obraża. W efekcie okazuje się, że osoba skromna to osoba wygodna, taka, która komuś żyje życie kogoś innego zamiast własnego. Wewnątrz jest oczywiście absolutnie nieszczęśliwy, nawet jeśli tłumi takie myśli głęboko w podświadomości. Nie jest to zaskakujące, ponieważ zabrania sobie wszystkiego, co mogłoby uczynić go szczęśliwym, a jego życie jasnym. Jeśli rozpoznasz siebie, pilnie zacznij analizować to, co się z tobą dzieje i ustalaj, co motywuje twoje decyzje. Czy nie żyjesz jako skromny, wygodny człowiek? Jeśli żyjemy, nie jest za późno, aby naprawić sytuację. Tak, skromność czyni osobę piękną. Ale jaki kolor?