Od autorki: Więcej na stronie - Codziennie dzwoni do mnie mama. Przeprowadziłem się do Moskwy, a moi rodzice mieszkają w moim rodzinnym mieście N. I tak moja mama dzwoni do mnie codziennie, a każda rozmowa zaczyna się od stwierdzenia: „No cóż, jeszcze cię nie zwolniono?” - Jak słodko. - I obawiam się, że faktycznie cię zwolnią. Pomyślałem o tym i zdałem sobie sprawę, że w tym sensie mam niską samoocenę. Logika jest następująca: „Jeśli mnie zwolnią, oznacza to, że jestem złym pracownikiem, a skoro jestem złym pracownikiem, to w ogóle jestem złym człowiekiem”. A moja mama dzwoni i zadaje takie pytania – Okazuje się, że boisz się, że zostaniesz zwolniona, a twoja mama wzmacnia to swoim pytaniem, prawda? W pewnym momencie znudziło mi się to znosić, nie mogłam tego znieść i stałam się niegrzeczna: „Mamo, czuję się, jakbyś tylko czekała, aż mnie zwolnią, będziesz szczęśliwa, kiedy to się stanie?” Mama poczuła się urażona. Żałuję, że to powiedziałam...Mama jest taką osobą, ciągle pragnie kontaktu ze mną. Mam też tatę i brata. Mama czasem niespodziewanie oddaje telefon tacie, chociaż nie jestem jeszcze gotowa, żeby z nim rozmawiać. - Zmusza mnie do komunikacji... - Tak.. A z tatą jest taka sytuacja... - Poczekaj chwilkę, porozmawiajmy o tacie później. Zatrzymajmy się na tym, co powiedziałeś o swojej matce i spróbujmy to zrozumieć, dobrze? - Tak, śmiało - Zakładam, że motywacją twojej matki były pozytywne intencje. Miłość. Jak myślisz? - Oczywiście, że bardzo mnie kocha. - Martwi się o ciebie, jest od ciebie tak daleko. - Oczywiście! - A impuls miłości realizuje się w takich pytaniach o zwolnienie. - Wiesz, to rzeczywiście dość powszechna sytuacja, dzięki za dobry przykład. Twoja mama nie studiowała psychologii, nie była na szkoleniach i nie ma pojęcia, że ​​takich pytań nie należy zadawać i że można je sformułować inaczej. Ty i ja już to rozpracowaliśmy, a teraz wydaje nam się, że jest to bardzo proste i powierzchowne. Ale mama o tym nie wie i stara się, jak może. Prawie nie myśli o tym, co jeszcze bardziej podsyca twój strach przed zwolnieniem. - Tak, najprawdopodobniej tak. Nie uczyła psychologii – Dobra, wróćmy do naszego tematu – jak wspierać. W tej sytuacji bardziej chodzi o wspieranie Ciebie niż Twojej mamy, prawda? Nie wiesz, co zrobić z tym strachem, denerwujesz się, a potem przychodzi mama ze swoim podekscytowaniem – Tak. Nie mogę jej zabrać i wysłać. - Tak. Nawiasem mówiąc, chciałbym od razu zauważyć, że możemy rozważać tylko bardzo specyficzne sytuacje. Jeśli zadzwonią do Ciebie zupełnie nieznani agenci i zaproponują połączenie z Internetem, możesz ich po prostu wysłać. W zależności od wychowania są oczywiście różne możliwości: możesz wysłać trzy listy lub powiedzieć: „Dziękuję bardzo, nie potrzebuję tego”, ale pod względem działania jest to ten sam komunikat, tylko różnica w formie prezentacji. Jeśli chodzi o twoją mamę, to jest zupełnie inna sytuacja. Nie wyślesz swojej mamy. Ani niegrzeczny, ani kulturalny. Przecież jej motywem nie jest sprzedanie ci czegoś niepotrzebnego, ale próba wyrażenia miłości – zgadzam się. – Czy znasz tę technikę „Wdzięczność + Prawda” w dwóch etapach? - Nie. - Pierwszy etap to dziękować. Potrzebujesz tylko szczerej wdzięczności, jeśli zrobisz to formalnie, nic nie zadziała. Nieszczerość ma destrukcyjny wpływ na relacje. Dlatego wdzięczność musi być szczera. Czy w tej sytuacji możesz podziękować swojej mamie? Jeśli nie, to ta metoda nie jest odpowiednia i wymyślimy coś innego - mogę ci podziękować. Powiedz na przykład, że dziękuję za to, że moja mama się o mnie martwi. I że za mną tęskni. To miłe. Można to powiedzieć już w tej rozmowie telefonicznej, kiedy ona pyta: „No cóż, jeszcze cię nie zwolnili?” – Tak, mogę: „Dziękuję mamo, że interesujesz się moim życiem, że za mną tęsknisz. " - Świetnie. To dopiero pierwsza część przyjęcia. Mówisz prawdę o swoich uczuciach, a to zachęca do dalszej szczerości. - Ciekawe. A druga część? - Druga część zależy od celu. Możesz na przykład poprosić, aby w przyszłości nie pytać o zwolnienie, aby tak się stało