Choroby psychosomatyczne pod postacią somatyczną to grupa bolesnych schorzeń, które powstają na skutek interakcji czynników psychicznych i somatycznych (tj. cielesnych). Co może prowadzić do różnych przejawów problemów psychicznych w chorobach fizycznych, doświadczeń psychologicznych związanych z chorobami somatycznymi lub rozwojem chorób przewlekłych pod wpływem czynników psychogennych. Jak mówią: „Wszystkie choroby pochodzą z nerwów”. W przypadku zaburzeń somatycznych stwierdza się bolesne objawy fizyczne, które przypominają chorobę somatyczną, ale jednocześnie nie tworzą żadnego całościowego obrazu znanej choroby organicznej. Cechą charakterystyczną zaburzeń somatycznych jest powtarzające się występowanie objawów somatycznych i ciągła konieczność poddawania się badaniom lekarskim, mimo potwierdzanych negatywnych wyników i zapewnień lekarzy, że objawy nie mają podłoża fizycznego. Wielu pacjentów kierowanych do lekarzy i chirurgów cierpi na przewlekłe dolegliwości somatyczne których nie można zrozumieć ani wyjaśnić istniejącą patologią organiczną. Jeśli występują objawy fizyczne, nie wyjaśniają one charakteru i nasilenia objawów. Nawet jeśli pojawienie się i utrzymywanie się objawów jest ściśle związane z nieprzyjemnymi wydarzeniami życiowymi, trudnościami lub konfliktami, pacjent zwykle opiera się próbom dyskusji na temat możliwości ich psychologicznej przyczyny. Zaburzenia somatyczne wyróżniają się spośród innych chorób pod względem ich znaczenia dla jednostki i koszty opieki medycznej. Przykładowo, według angielskich badaczy, co najmniej połowa pacjentów zgłaszających się na oddział gastroenterologii terytorialnego szpitala ogólnego nie cierpi na chorobę somatyczną odpowiadającą ich dolegliwościom. Często po wypisaniu wracają do lekarzy pierwszego kontaktu, mając nadzieję na możliwość złagodzenia swoich objawów, jednak dalsze badania pokazują, że w większości przypadków utrzymują się u nich objawy fizyczne i mają obniżony poziom funkcjonowania z tego powodu zaburzenia są częstymi i poważnymi zaburzeniami, w ich leczenie często powinni angażować się psychiatrzy lub psychologowie kliniczni. 1. Opis kliniczny chorób. Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną charakteryzują się fizycznymi objawami patologicznymi przypominającymi chorobę somatyczną, ale nie występują objawy organiczne, które można by przypisać chorobie znanej z medycyny. Wyróżnia się 5 rodzajów zaburzeń somatycznych: 1) zaburzenie somatyzacyjne: to zespół przewlekły, na który składa się wiele objawów somatycznych, których nie da się wytłumaczyć medycznie, a które wiążą się z trudnymi przeżyciami i chęcią uzyskania pomocy lekarza. Aby postawić taką diagnozę, choroba musi trwać kilka lat i zaczynać się przed 30. rokiem życia. Objawy somatyczne nie powinny być spowodowane lekami, narkotykami lub alkoholem; muszą być także na tyle nieprzyjemne, aby zmusić pacjenta do zażycia leków i wizyty u lekarza lub zmiany stylu życia. Zaburzenie somatyzacyjne było po raz pierwszy znane jako histeria, termin ten pojawił się w 1850 r. Zaburzenie to nazywano także zespołem Briqueta, od języka francuskiego. psychiatra, który opisał pacjentów z dolegliwościami somatycznymi, ale bez obecności rzeczywistych objawów choroby somatycznej. Somatyzację stwierdza się u 1-2% kobiet, chociaż niektóre badania podają mniejsze liczby. Występuje znacznie częściej u kobiet niż u mężczyzn i jest ujemnie skorelowana ze statusem społecznym, częściej występuje u osób gorzej wykształconych, biednych i o niższym statusie zawodowym. Niektóre badania sugerują specyficzne podłoże neurofizjologiczne zaburzeń somatyzacyjnych. Pacjenci z tym typemzaburzenia wyrażają różnorodne dolegliwości somatyczne i zarysowują długą, złożoną historię chorób fizycznych. Najczęstsze dolegliwości to nudności i wymioty (nie takie same jak podczas ciąży), trudności w połykaniu, ból rąk i nóg, płytki oddech, jeśli nie zostaną podjęte specjalne wysiłki, amnezja oraz powikłania podczas menstruacji i ciąży. Typowe jest także przekonanie, że choruje się przez większą część życia. W zaburzeniach psychicznych największą rolę odgrywają stany lękowe i depresja. Często istnieje ryzyko samobójstwa, ale w rzeczywistości jest ono popełniane rzadko. Częściej niż można by się spodziewać, pacjenci z zaburzeniami somatycznymi wykazują trzy inne objawy psychiatryczne: antyspołeczne zaburzenia osobowości, alkoholizm i narkomania. Wywiad medyczny opisujący dolegliwości somatyczne u takich pacjentów jest szczegółowy, niejasny, niedokładny, niespójny i zdezorganizowany. Opisują swoje skargi w sposób dramatyczny, pełen emocji i przesady, żywym i kolorowym językiem. Pacjenci ci mylą sekwencję czasową i nie potrafią jednoznacznie odróżnić bieżących objawów od historii choroby. Często ubierają się ekshibicjonistycznie, ale potrafią być skromne i urocze. Są postrzegani jako osoby zależne, egocentryczne, żądne uznania i pochwał oraz podatne na manipulowanie innymi.2) Konwersja: W przypadku zaburzenia konwersyjnego następuje zmiana lub utrata niektórych funkcji organizmu w wyniku psychologicznego konfliktu lub potrzeby. Takich zaburzeń w organizmie nie można wytłumaczyć żadną znaną medycznie chorobą ani określonymi zaburzeniami patofizjologicznymi. Pacjenci z zaburzeniami konwersyjnymi nie są świadomi psychologicznych podstaw determinujących ich zaburzenia, dlatego nie mogą ich dobrowolnie kontrolować. Istnieje związek czynników psychologicznych z tymi zaburzeniami, o którym można pomyśleć na podstawie czasowego związku pomiędzy stresem psychospołecznym, który najwyraźniej powoduje konflikt lub potrzebę psychologiczną, a początkiem zaostrzenia objawów. Zaburzenia konwersyjne obserwuje się u kobiet w wieku od 2 do 20 roku życia 5 razy częściej niż u mężczyzn; mogą wystąpić w każdym wieku. Najczęściej jednak występują u młodzieży i młodych dorosłych, w niższych grupach społeczno-ekonomicznych, na obszarach wiejskich i u osób gorzej wykształconych. Istnieją pewne dowody na to, że w niektórych rodzinach prawdopodobieństwo nawrócenia jest większe wśród krewnych małych dzieci, które doświadczyły konwersji. Według teorii psychoanalitycznej konwersja następuje na skutek wyparcia nieświadomego konfliktu wewnątrzpsychicznego i przekształcenia lęku w objaw somatyczny. Konflikt powstaje pomiędzy instynktownym impulsem (na przykład agresywnym lub seksualnym) a zakazem jego wyrażania. Dzięki tym objawom uzyskuje się pewną możliwość wyrażenia zakazanego pragnienia lub częściowej reakcji na podniecenie. To okazuje się wystarczające, aby poradzić sobie z nieznośnymi impulsami. Zatem syndrom konwersyjny ma symboliczne powiązanie z nieświadomym konfliktem. Objawy konwersji determinują także zdolność pacjentów do komunikowania swoich potrzeb, które wymagają specjalnego zbadania i leczenia. Mogą zatem funkcjonować jako niewerbalne metody kontrolowania i manipulowania innymi. Niektórzy lekarze uważają, że zaburzenie konwersyjne ma podłoże neurofizjologiczne, ponieważ u pacjentów często występują zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, na przykład łagodne zaburzenia mózgowe, objawiające się osłabieniem komunikacji werbalnej i pamięci, nieadekwatnością emocjonalną, sugestywnością, zaburzeniami czujności i uwagi 3) pod postacią somatyczną (psychogenne) zaburzenie bólowe: Tutaj głównym objawem patologicznym jest ból, silny i długotrwały, którego nie można wytłumaczyć żadną znaną chorobą somatyczną. Wdokładne badanie nie wykrywa żadnego czynnika organicznego lub zaburzenia patofizjologicznego (na przykład choroby fizycznej lub urazu ciała), które mogłoby powodować ból. Zaburzenia somatyczne mogą być różne, na przykład ból krzyża, ból głowy, nietypowy ból twarzy, a także przewlekły ból narządów miednicy. Ból może mieć charakter pourazowy, neuropatyczny, neurologiczny itp. Zakłada się, że ból somatyczny ma podłoże psychologiczne, mimo że obecnie niewiele jest dowodów potwierdzających to założenie. Rozpoznanie zespołu bólowego pod postacią somatyczną stawia się 2 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Szczytowy początek choroby występuje w wieku 40-50 lat, ponieważ tolerancja bólu zmniejsza się wraz z wiekiem. Częściej obserwuje się je wśród pracowników. W ramach teorii psychodynamicznej ból ma nieświadome znaczenie, które zaczyna się u niemowląt i małych dzieci. To sposób na osiągnięcie miłości, uniknięcie kary i odpokutowanie za winę, a także zrekompensowanie poczucia czegoś złego. Do stosowanych mechanizmów obronnych zalicza się wysiedlenie, zastępstwo i represje. Identyfikacja ma miejsce, gdy pacjent przyjmuje rolę obiektu miłości, który również odczuwa ból, np. rodzica. Zgodnie z teorią uczenia się, osoby odczuwające ból wzmacniają się, gdy są nagradzane, i hamują, gdy są ignorowane lub karane. Na przykład objawy bólowe mogą stać się bardziej intensywne, gdy inni okażą troskę i uwagę oraz zapewnią pomoc finansową. Ból nie do zniesienia interpretowany jest jako sposób manipulowania innymi i zdobywania przewagi w relacjach międzyludzkich (np. w celu uzyskania lojalności członka rodziny lub stabilizacji relacji rodzinnych). Taka wtórna ulga jest dla tych pacjentów szczególnie istotna. Kora mózgowa może hamować salwy doprowadzających impulsów bólowych. Podstawową cechą zespołu bólu somatycznego jest uczucie silnego i długotrwałego bólu utrzymującego się przez co najmniej 6 miesięcy, którego nie można wytłumaczyć medycznie. Ból często nie odpowiada cechom anatomicznym struktur nerwowych, ale czasami może bardzo przypominać objawy bólowe jakiejś znanej choroby. Często pacjenci z zespołem bólu somatycznego mają długą historię medyczną, obejmującą interwencje lekarza i chirurga oraz wizyty u wielu lekarzy, a także leczenie różnymi lekami. Szczególnie upierają się, że potrzebują pomocy chirurga. Rzeczywiście, pacjenci są całkowicie przytłoczeni bólem, podając go jako źródło wszystkich swoich nieszczęść. Pacjenci często nadużywają narkotyków i alkoholizmu. Ciężką depresję obserwuje się u 25–50% pacjentów z somatycznymi zaburzeniami bólowymi, a obniżony nastrój lub objawy depresyjne – u 60–100% tych pacjentów. Niektórzy badacze uważają, że ból przewlekły jest prawie zawsze odmianą zaburzenia depresyjnego, że jest to depresja zamaskowana zaburzeniem w postaci somatyzacji. Najbardziej widocznymi zaburzeniami obserwowanymi u tych pacjentów są brak energii, utrata apetytu, zmniejszony popęd seksualny, bezsenność i drażliwość. 4) Hipochondria: Ten typ zaburzenia to nadmierne zaabsorbowanie i niepokój o swoje zdrowie. Hipochondria to nierealistyczna interpretacja fizycznych objawów i odczuć, która prowadzi do strachu lub przekonania, że ​​występuje poważna choroba, nawet jeśli nie ma choroby fizycznej, która mogłaby wyjaśnić fizyczne objawy lub odczucia. Ten strach lub przekonanie o chorobie utrzymuje się pomimo odpowiednich przekonań. Hipochondrycy skarżą się na różnorodne objawy dotyczące struktur, narządów i układów ciała. Najczęstsze skargi to skargi dotyczące naruszeń przez.