Od autorki: nadesłana do publikacji. Napisane we współpracy z Pilipenko E.N. Praca psychologa z amortyzacją rodziców w zakresie zdrowia psychicznego i fizycznego dzieci. Pilipenko E.N. Problem pracy z dewaluacjami w dziedzinie zdrowia dzieci jest bardzo istotny ze względu na szereg okoliczności. Z jednej strony wzrasta liczba chorób przewlekłych u dzieci, z drugiej strony rosną wymagania społeczeństwa w zakresie wiedzy, umiejętności i zdolności do wykonywania czynności zawodowych, co pociąga za sobą wzrost wymagań wobec dzieci, zarówno w ramach standardowy program edukacyjny oraz oczekiwania i wymagania rodzinne wobec dziecka. Zmiany w gospodarce, stymulująca rywalizacja jednostek o najlepsze miejsce w społeczeństwie oraz propaganda w mediach określonego stylu życia i kultury konsumpcyjnej prowadzą do zmiany systemu wartości rodziców i motywują ich do zwiększenia troski o kształtowanie się konkurencyjność swoich dzieci w działalności zawodowej. To z kolei zachęca je do angażowania się we wczesny rozwój dziecka, wybierania prestiżowych placówek edukacyjnych (o zwiększonym obciążeniu naukowym) i angażowania się w dużą liczbę zajęć pozalekcyjnych. Wymagania rodziców dotyczące wyników, jakich oczekują od swoich dzieci, również stają się coraz bardziej rygorystyczne. W praktycznej pracy z rodzicami obserwuje się, że w takiej sytuacji psycholog często ma do czynienia z dewaluacją przez rodziców ograniczeń fizycznych i psychicznych u dzieci, w tym z dewaluacją ograniczeń w zakresie zdrowia fizycznego. Gdy dewaluuje się i nie bierze pod uwagę zarówno związane z wiekiem, jak i indywidualne ograniczenia w rozwoju i zdolności uczenia się, dziecko nie otrzymuje potrzebnego mu wsparcia medycznego, wychowawczego i psychologiczno-pedagogicznego, co może mieć wpływ zarówno na jego przyszłe zdrowie fizyczne, jak i sukcesy edukacyjne . Nauka dziecka i określone wyniki edukacyjne zaczynają ucierpieć, ponieważ motywuje się je do rozwoju nie w strefie najbliższego rozwoju (według Wygotskiego), ale w strefach, których dziecko nie jest w stanie opanować. Dewaluacja zasobów psychofizjologicznych i występowanie ograniczeń zdrowotnych u dzieci prowadzi w szczególności do nasilenia objawów, trudności w zachowaniu i zmniejszenia sukcesów edukacyjnych u dzieci, u których zdiagnozowano zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (F90) [1], z przebytą encefalopatią okołoporodową . Dewaluacja lub nieuwzględnienie indywidualności dziecka również nie daje mu możliwości realizacji swoich mocnych stron, które w tym przypadku ulegają dewaluacji. Koncepcja dyskontowania została rozwinięta w analizie transakcyjnej przez Erica Schiffa i Kena Mellora [3]. Analiza transakcyjna jest obecnie szeroko stosowana w celu wspierania efektywności edukacyjnej. Dyskontowanie w analizie transakcyjnej to „nieświadome ignorowanie informacji związanych z problemem” [2]. Koncepcja dyskontowania służy do wykorzystania bierności w rozwiązywaniu problemów. (Odnosi się to do bierności rodziców w udzielaniu pomocy dziecku). W ramach tej koncepcji uważa się, że amortyzacja może mieć różny stopień dotkliwości i obejmować różne „poziomy” problemu. (Poziom obecności problemu, poziom ważności problemu, poziom możliwości zmiany sytuacji i poziom osobistej zdolności do zmiany.) Rozważmy to na przykładzie agresywności dziecka, jako jednej z objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi Poziom występowania problemu. Na tym poziomie rodzice mogą ignorować „zachęty”. „Ignorowanie bodźca oznacza wymazanie z naszej percepcji samego faktu, że coś się dzieje”. (2) Oznacza to, że rodzic nie dostrzega sygnałów na temat zachowania dziecka, wierząc np., że wszystko jest „w porządku”, że dziecko zachowuje się „dobrze”, a nauczyciel po prostu „dręczy” dziecko . Lub: rodzic uważa, że ​​to problem nauczycielanie wie, jak utrzymać dyscyplinę na lekcji. („W domu zachowuje się wzorowo, oczerniasz go”). Ten poziom dewaluacji bodźców jest najtrudniejszy w pracy psychologicznej z rodzicami. Poziom istotności problemu. Rozpoznaje się obecność bodźców lub sygnałów, ale stosuje się interpretację objawów, która zmniejsza ich znaczenie, na przykład: rozpoznaje się osobliwość zachowania dziecka, ale uważa się je za nieistotne: „nikogo nie zabił” lub „ po prostu walczył.” Poziom możliwości. Tutaj rozpoznaje się sygnały i ich znaczenie, ale dewaluuje się zasadniczą możliwość rozwiązania problemu. Przykładowo: rodzice uznają, że dziecko ma cechy związane z ADHD, ale „jest to dziedziczne” lub „trauma porodowa”. Często stosowana jest tu także dewaluacja, z którą współczesna medycyna nie jest w stanie sobie poradzić. Poziom czwarty. Rodzic rozpoznaje sygnały, ich znaczenie i zasadniczą możliwość rozwiązania problemu („Tak, współczesna medycyna ma odpowiednie metody leczenia”), ale nie wierzy lub nie uznaje jego możliwości rozwiązania problemu („Jestem w tym niekompetentny” , nie ma pieniędzy na leczenie, nie mam czasu, drugie dziecko jest ważniejsze itp.”). Specyfika pracy na każdym poziomie. 1. Na pierwszym poziomie dewaluacji mogą pomóc wyniki obiektywnych badań psychologicznych. Włączenie do dyskusji innych kompetentnych osób może zostać odebrane przez rodziców jako atak i może zaostrzyć obronę. 2. Na drugim poziomie dewaluacji ważna jest praca nad „w porządku” rodziny i dziecka. Utrzymany poziom pozytywnego uznania siebie i dziecka przez rodzica daje mu osobiste zasoby do poradzenia sobie z obecnością problemu, jego wagą, faktem straconych szans pomocy dziecku i możliwymi wcześniejszymi błędami wychowawczymi. („Tak, nikogo nie zabił, ale cierpi na agresję i złe relacje w klasie”)3. Na trzecim poziomie możliwe jest przepracowanie informacji o możliwościach i wyborach – np. jacy specjaliści i gdzie udać się po poradę, na badania diagnostyczne, jakie metody leczenia można zastosować lub jakie podejście pedagogiczne będzie w tym przypadku przydatne dla dziecka. 4. Na poziomie czwartym wsparcie i głaskanie [2] rodziców za wykonywaną przez nich pracę jest ważne, ponieważ wymagane są długoterminowe, systematyczne wysiłki przez długi okres czasu. Aby konsekwentnie budować efektywną pracę z amortyzacją, należy wyjaśnić, na jakim poziomie amortyzacji „jest jednostka dominująca”. Musisz zacząć wyjaśnianie od najwyższego poziomu, przechodząc od góry do dołu, aż znajdziesz poziom, w którym dewaluacja jest stosowana przez rodzica w celu usprawiedliwienia swojej bierności we wspieraniu dziecka. Należy również pamiętać, że w każdym „kwadracie” rodzic może potrzebować dogłębnej pomocy w rozwoju osobistym, ponieważ bierność w zachowaniu i rozwiązywaniu problemów jest wspierana przez cały ukształtowany system światopoglądowy osoby dorosłej i zmianę systemu światopoglądowego To nie jest kwestia jednego dnia. Ważne aspekty pracy z rodzicami. Należy wziąć pod uwagę, że fakt, że rodzic „nie słyszy” obecności objawów, jest obroną przed sygnałami zagrażającymi jego wyobrażeniom o sobie, jego życiu. samoświadomość, swój światopogląd. Dlatego też wstępna praca z rodzicem powinna uwzględniać zapewnienie bezpieczeństwa osobistego (w tym zachowanie poufności, budowanie relacji opartych na zaufaniu, wspieranie pozytywnej samooceny itp.). Z reguły także rodzice, którzy stawiają wysokie wymagania sukcesom edukacyjnym swoich dzieci stawiają sobie wysokie wymagania, w tym sobie jako rodzicowi, a z dzieckiem pozostają w symbiotycznej relacji (niezdrowa symbioza [2]). Dlatego przeżywają porażkę dziecka jako osobistą porażkę, osobiste „nie-w porządku”. Praca z rodzicami w tym przypadku prowadzona jest zarówno w kierunku separacji psychicznej, jak i koniecznie w kierunku kształtowania wizerunku „dobrego rodzica” i bezwarunkowej samoakceptacji, co będzie pociągać za sobą lojalność wobec.