Kiedy klient pyta o czas trwania terapii, odpowiedź będzie zależała od tego, jak długo utrzymuje się u niego objaw. (Nerwica objawowa lub nerwica charakteru). Logiczne jest założenie, że jeśli osoba, która przez długi czas odczuwała trudności w jakimkolwiek obszarze swojego życia, wierzy, że jego objaw jest częścią niego samego, a nie czymś, z czym ma trudności na zewnątrz, zajmie to znacznie więcej czas na zmianę. Można to porównać do tego, jak bardziej zdolny uczeń opanuje materiał szybciej niż ten, który ma trudności z nauką. Ani złe, ani dobre, po prostu dane. I oczywiście wynik pracy zależy od wewnętrznej pracy samej osoby, jej zdolności do refleksji, śledzenia małych, ale ważnych kroków każdego dnia. To prawda, że ​​może to być trudne, psychika dąży do stałości, schematy poznawczo-emocjonalne działają automatycznie. Pomocna jest tutaj siła woli i świadomość. Na przykład poczucie winy może pojawić się sytuacyjnie. Następnie, biorąc pod uwagę tę sytuację, można zauważyć, że prawdziwe poczucie winy „leczy się” poprzez jego uznanie, odpowiedzialność i szczerą skruchę. Czasem wystarczą 1-2 sesje. Poczucie winy neurotycznej jest bardziej złożone, ale również podatne na interwencję terapeutyczną. Należy zawiązać trwały sojusz z terapeutą. Istnieje jednak głęboko zakorzenione poczucie winy, którego dana osoba może nie być świadoma. Z reguły rodzi się w dzieciństwie, obok znaczącej osoby. Jeden z objawów związku współzależnego. Czuje się, że jest się niegodnym dobra w życiu, że nie ma się prawa manifestować, być wolnym, chcieć dla siebie. Taka osoba zasłuży na miłość, stanie się służalcza i trudno będzie jej poprosić o pomoc. Na ogół czują się niezręcznie, gdy ludzie im dziękują i coś dla nich robią. Często tacy ludzie przejmują odpowiedzialność od swoich bliskich i „naciągają się”. Trudno jest tolerować krytykę, wpędza ich to w poczucie winy i wstydu. Oczywiście będzie tu inna praca, dłuższa, głębsza, może bardziej bolesna. Ale skoro już tu jesteś, równie dobrze możesz dać sobie szansę na zmianę.?