Od autorki: Ostatnio poproszono mnie o sformułowanie zasad wychowania dziecka. Po kilku dniach cierpień zdałam sobie sprawę: wszystko, co mogę powiedzieć, odnosi się do wychowania rodziców, ponieważ trudności w komunikowaniu się z dziećmi nie są problemami dzieci, ale odzwierciedleniem trudności rodziców. Wstyd się do tego przyznać , ale dałam dziecku klapsa, nakrzyczałam na nie i pociągnęłam go za rękę nie tyle, żeby go odciągnąć, co żeby go zranić. Zrozumiałem, że to coś złego. Ale nie mogłam się powstrzymać. Tak naprawdę te moje działania są bardzo pośrednio związane z zachowaniem dziecka. O wiele bardziej pośrednio niż z resztą mojego życia: relacjami z mężem, podejściem do siebie, posiadaniem pracy, którą kocham, spotkaniami z przyjaciółmi. Któregoś dnia pozwoliłam sobie na to, gdybym miała spędzić cały dzień sama z dzieckiem , tak mnie to przygnębia, że ​​nie chce mi się rano wstawać z łóżka i nie chce mi się żyć, szczerze mówiąc. Ale jeśli wiem, że od godziny 18 jestem wolna i mogę gdzieś pojechać, to czuję się znacznie lepiej. Ale przeszłam długą drogę, aby zmienić swoje życie zgodnie z tym... Kiedy byłam w ciąży, wydawało mi się, że kochająca matka stara się spędzać ze swoim dzieckiem jak najwięcej czasu i zawsze jest nim zainteresowana . Dlatego też dość długo cierpiałam i próbowałam dopasować się do tego ideału, nie szukać pomocy, a cały swój czas poświęcić dziecku. Skutkowało to irytacją, drżeniem, złością na dziecko (chociaż ma z tym coś wspólnego?) i niemal depresją Widząc, że macierzyństwo z jakiegoś powodu nie sprawiało mi radości, powoli zaczęłam zmieniać swoje życie. Poszłam na studia, zaczęłam umawiać się z mężem na wieczory, potem zaczęłam pracować, a nawet spotykać się z przyjaciółmi bez dziecka na rękach. Teraz mój syn ma rok i 9 lat i spędzam z nim tyle czasu, ile chcę ( zwykle wszystkie dni powszednie do 6 i część weekendu). I jesteśmy dla siebie szczęśliwi. Uwielbiam patrzeć jak zasypia, lubię z nim tańczyć, czytać mu wiersze, jeździć na rowerze. Nie chcę go „odpychać” na dłużej (lęk wielu matek, które po raz pierwszy odkrywają w sobie chęć oddzielenia się od dziecka) – ponieważ świadomie chcę brać udział w jego rozwoju i formacji, chcę sama mu wiele rzeczy wyjaśnić, a nie ufać innym osobom. Chcę być z moim dzieckiem. Ale nie cały czas. Zaakceptowawszy to, stałem się szczęśliwszy i przestałem warczeć na dziecko. Każda osoba ma swoje cechy i ograniczenia. Nie należy ich tłumić, należy je brać pod uwagę. Teoretycznie prawdopodobnie świetnie jest bawić się i opiekować się dzieckiem przez cały dzień. Ale nie mogę tego zrobić. :)