Od autora: Metodologia autora - nie była nigdzie wcześniej publikowana. Ćwiczenie „Dwa Trójkąty” (Persona lub Alter Ego) Można grać z partnerami małżeńskimi, ze stronami będącymi w konflikcie, w poradnictwie rodzinnym. Jestem pewien, że moi koledzy zainspirowani tą grą będą mogli wymyślić własne wersje. Trochę teorii, o jakim rodzaju trójkątów mówimy. Opierając się więc w pewnym stopniu na teoriach Erica Berne’a, Stefan Karpman opisał jeden z najczęstszych modeli komunikacji, do którego można sprowadzić wiele (choć nie wszystkie) gier psychologicznych. Model ten nazywa się trójkątem Karpmana. W grze, jak sama nazwa wskazuje, bierze udział trzech uczestników: Wybawca, Prześladowca (Agresor, Tyran) i Ofiara. Trójkąt ten nazywany jest często Trójkątem Władzy Najbardziej charakterystycznym wzorem np. w terapii bajkowej jest znana wszystkim bajka „Czerwony Kapturek”. Ofiara, dziewczyna w prowokacyjnym nakryciu głowy, widoczna nawet dla krótkowzrocznego wilka z kilometra, pluska się samotnie po lesie w strasznie niewygodnych do biegania butach. Ścigaczem jest Wilk w niewiadomym wieku, zainspirowany początkowo łatwą zdobyczą smakołyków w koszyku, podnieca się coraz bardziej i obmyśla podstępny plan przeżucia babci i głupiego Czerwonego Kapturka, który bez żadnego specjalne sztuczki ze strony Wilka, opowiada mu o wszystkich tajnikach. Łowca jest jednocześnie Wybawicielem babci i wnuczki oraz Prześladowcą Wilka. Ma najbardziej godną pozazdroszczenia rolę, jest bohaterem. Przepełnia go wdzięczność – to w istocie jest coś, co Ratownicy mogą mieć tylko w bajce. Ciekawie może być wysłuchanie tej bajki w wykonaniu różnych osób. Rozważmy teraz bardziej szczegółowo Trójkąt Mocy. Pozycja Ofiary jest taka: „Jestem bezradny i beznadziejny, spróbuj mi pomóc”. pozycja Zbawiciela uzupełnia pozycję Ofiary: „Jesteś bezradny i beznadziejny. Jednakże spróbuję ci pomóc.” Postawa prześladowcy – „Jesteś bezradny i beznadziejny i to twoja wina”. Role te są wymienne [tj. w każdej z ról podczas gry może odnaleźć się ta sama osoba]. W roli Ofiary człowiek czuje się bezradny i zawstydzony, w pozycji Wybawiciela – winny, a w pozycji Prześladowcy – zirytowany. „Ratunek” nie działa i zwykle kończy się prześladowaniem. Choć każdy uczestnik odgrywa wszystkie trzy role, ludzie zazwyczaj wolą jedną z nich.” Swoją drogą, Wybawiciel jest najważniejszą postacią w trójkącie – bez niego już dawno by się rozpadł. Żadna Ofiara nie zgodziłaby się na tę rolę bez premii w postaci przynajmniej okazjonalnego bycia Prześladowcą – to marchewka, która sprawia, że ​​wszystko się kręci. Zwykle jednak nie da się zmienić ofiary w prześladowcę bez wybawiciela. Bez niego wszystko wydaje się tracić sens. Komunikacja w tym trójkącie to bardzo skuteczny sposób na niebranie odpowiedzialności za swoje działania i decyzje, a także w nagrodę za to otrzymasz silne emocje i prawo do nierozwiązywania swoich problemów (ponieważ winni są za to inni). typowe trójkąty Stary Psycholog – Klient – ​​Nowy Psycholog Żona – Mąż – Kochanka Mąż – Żona – Przyjaciel żony Magiczne cechy trójkąta: 1. Każdy uczestnik znajduje się we wszystkich jego rogach (odgrywa wszystkie role przypisane trójkątowi); Trójkąt jest zaprojektowany w taki sposób, że w orgię angażuje się coraz więcej nowych uczestników. Poniżej znajdują się znaki, po których można rozpoznać siebie, gdy znajdzie się w trójkącie. Uczucia doświadczane przez uczestników wydarzeń: Ofiara: A poczucie bezradności, beznadziejności, przymusu i krzywdy, beznadziejności, bezsilności, bezwartościowości, bezużyteczności, własnej niesłuszności, zamętu, dwuznaczności, zamętu, częstego popełniania błędów, własnej słabości i niemocy w sytuacji urazy i strachu, użalania się nad sobą litość, chęć pomocy, poczucie własnej wyższości i protekcjonalności wobec ofiary (nad tą, której chce pomóc), większe kompetencje, większa siła, inteligencja, większy dostęp do zasobów, „on wie więcej, jak postępować”, poczucie przyjemnościwszechmoc i wszechmoc w odniesieniu do konkretnej sytuacji, pewność, że może pomóc, przekonanie, że wie (lub przynajmniej może się dowiedzieć), jak dokładnie można tego dokonać, niemożność odmowy (niewygodnie jest odmawiać pomocy lub zostawiać osoba bez pomocy), współczucie, ostre, bolesne uczucie empatii (uwaga, to bardzo ważna kwestia: Wybawiciel jest utożsamiany z Ofiarą! A to oznacza, że ​​nigdy jej tak naprawdę nie pomoże!), odpowiedzialność ZA drugiego Prześladowcę: A poczucie własnej nieomylności, szlachetne oburzenie i słuszny gniew, chęć ukarania sprawcy, chęć przywrócenia sprawiedliwości, urażona duma, przekonanie, że tylko on wie, co jest słuszne, irytacja ofiarą, a zwłaszcza zbawicielami, których postrzega jako czynnik zakłócający (wybawiciele się mylą, bo tylko on wie, co teraz robić!), podekscytowanie polowaniem, podniecenie pościgiem. Jak wyskoczyć z trójkąta? Najważniejsze jest zrozumienie w jakiej roli wszedłeś do trójkąta? Który z rogów trójkąta był dla ciebie wejściem do niego? Zwykle podręczniki dają następującą radę: zamień role na inne. I wtedy pojawia się drugi trójkąt – Trójkąt Samowiedzy. Często nazywam to Trójkątem Akceptacji lub Samoświadomości, ponieważ... wszyscy uczestnicy rozumieją się i akceptują siebie nawzajem: „Ja jestem w porządku i ty jesteś w porządku”. Prześladowca musi stać się dla ciebie Nauczycielem. „Nasi wrogowie i ci, którzy nam przeszkadzają, są naszymi najlepszymi trenerami i nauczycielami. Wybawiciel jest Asystentem, Przewodnikiem, Trenerem (wolę słowo „Pośrednik”), a Ofiara jest Uczeńem rola Ofiary – zacznij się uczyć Jeśli zrealizujesz się w roli Nauczyciela, odrzuć poniżanie drugiej osoby i jakąkolwiek formę przemocy. Jeśli znajdziesz się w roli Wybawiciela, porzuć głupie myśli, że ten „kto potrzebuje pomocy” jest słaby i słaby. Akceptując takie myśli, wyrządzasz mu krzywdę. Nie pozwalasz mu samodzielnie nauczyć się czegoś ważnego. Pomóc można tylko temu, kto coś robi.” Zwracając się do tego, kto w tym momencie był bezsilny: „Co robisz, żeby on (ten, który pomaga) mógł ci pomóc? Aby otrzymać pomoc, trzeba coś zrobić. Możesz pomóc tylko tym, co robisz. Jeśli tego nie zrobisz, nic ci nie pomoże.” Kilka słów o współzależnych, którzy próbują ratować innych, ponieważ jest to dla nich łatwiejsze niż znoszenie dyskomfortu i niezręczności, a czasem bólu psychicznego w obliczu nierozwiązanych problemów. Osoby współuzależnione nie mówią: „To niedobrze, że masz taki problem. Jak mogę ci pomóc?” Ich odpowiedź brzmi: „Jestem tutaj, zrobię to dla ciebie”. Jeśli osoba współzależna nie nauczy się rozpoznawać momentów, w których potrzebuje być Zbawicielem, będzie stale pozwalała, aby inni stawiali ją w pozycji Ofiary. . W rzeczywistości osoby współuzależnione same uczestniczą w procesie własnej wiktymizacji. Czas, jaki osoba współuzależniona spędza w jednej roli, może trwać od kilku sekund do kilku lat; w ciągu jednego dnia możesz na przemian wcielić się w rolę Wybawiciela – Prześladowcy – Ofiary. Celem psychoterapii w tym przypadku jest nauczenie współuzależnionych rozpoznawania swoich ról i świadomego odmawiania roli Wybawiciela. Zapobieganie stanowi Ofiary polega na świadomym nie przyjęciu roli Wybawiciela. Teraz moje możliwości pracy z kartami metaforycznymi. Przygotuj 2 kartki A3 z rysunkami. Zbawiciel Pośrednik Ofiara Prześladowca Uczeń Nauczyciel Trójkąt Trójkąta WładzySamowiedza Opcja nr 1: Psycholog do klienta: „Wybierz dowolne 3-osobowe karty. Poznaj je, tj. opisz, co widzisz, wyobraź sobie, co mogliby robić w życiu, co lubią, a czego nie, czy mają rodzinę itp.”. Opis kart dotyczy adaptacji, treningu i stanu bardziej zrelaksowanego. Po zakończeniu opisu połóż arkusz z Trójkątem Mocy. Zapytaj klienta, co wie o grze lub co sądzi o rolach. Słuchać. Następnie krótko przedstaw koncepcję Trójkąta Karpmana. Mówię dosłownie kilka słów o rolach. Poproś klienta o ułożenie wybranych wcześniej kart według roli na tym trójkącie. Następnie klient opowiada w jakich sytuacjach i dlaczego odnajduje się w tych rolach. W symulowanej grze niektórych klientów osoby wcześniej nieznające się nagle wchodzą w jakąś relację. Zdiagnozuj JAZapytaj teraz o ich wymianę, tj. ten, który był Ofiarą, stanie się Prześladowcą i dalej. Wymyśl sytuację, w której osoba, która wcześniej pełniła rolę Ofiary, może stać się (wcielić się w rolę) Prześladowcą. Zatem każda karta musi odgrywać wszystkie role. Jaki wniosek można wyciągnąć? Co dzieje się w życiu? Jaką rolę w życiu pełni najczęściej klient? Jak Ofiara, Prześladowca i Wybawiciel mogą przestać kręcić się w błędnym kole? Zwykle klient nie zna odpowiedzi. Teraz „lekkim ruchem ręki” połóż obok kartkę z Trójkątem Samopoznania. Poproś o sprawdzenie ról. Zapytaj, jak rozumie ten trójkąt? Jeśli to konieczne, dodaj informacje o tym trójkącie. Pozwól klientowi zacząć od pierwszego układu i umieść kartę, która początkowo była Ofiarą, na górze trójkąta, gdzie jest napisane Uczeń, a następnie Prześladowca - Nauczyciel, Wybawiciel - Pośrednik. Wskazane jest, aby klient zapamiętał (w razie trudności pomaga psycholog, możesz robić notatki, jeśli nie polegasz na pamięci) sytuację wyjściową. Czego ta osoba może się nauczyć jako uczeń? Czego może nauczyć drugiego w roli Nauczyciela (znowu, przypomnij sobie poprzednią sytuację, gdy był w roli Prześladowcy?). A jak ta osoba zachowa się w roli Mediatora? Robimy to z każdą kartą, aby ćwiczyć elastyczność myślenia. Jeśli trudno jest to zrobić ze wszystkimi trzema kartami, wystarczy przejść wierzchołkami trójkąta z jedną. Główne pytanie do klienta: W jaki sposób informacje i doświadczenie tej gry mogą pomóc Ci w życiu? Poproś klienta o napisanie scenariuszy swoich gier RPG z prawdziwego życia, najpierw w Trójkącie Władzy, a następnie nowych wzorców myśli i zachowań w Trójkącie Samowiedzy Mały fragment z notatek klienta, 43 lata stary, żonaty, dwójka dzieci – syn ​​23 lata, córka 16 lat „Czuję się jak Ofiara, gdy moja córka mnie nie słucha i ignoruje moje prośby, aby wrócić do domu najpóźniej o 22:00. Kiedy zaczynam ją karcić, krzyczy na mnie, trzaska drzwiami i jest niegrzeczna. Zwykle, jeśli mój mąż jest w domu, idzie do jej pokoju na „odprawę”, po czym uspokaja mnie i mówi, żebym przypomniała sobie siebie, gdy miałam 16 lat. Czuję się bezsilny, żeby cokolwiek zrobić, obrażam się na nią i płaczę. Czego moja córka próbuje mnie nauczyć jako Nauczycielka? Po pierwsze szacunek do niej jako jednostki. Muszę całkowicie porzucić nawyk wymagania, narzekania i ciągłego kontrolowania jej, bo... nie jest już małą dziewczynką. Naucz się jej słuchać, interesuj się jej życiem, bądź wdzięczny za jej pomoc (moja córka dużo robi w domu). A najważniejsze na dzisiaj to przyznać się do złego zachowania i uprzejmie wytłumaczyć się córce. Tak, naucz się też pytać i wyjaśniać, a nie wymagać. Teraz widzę, że sam chciałbym być tak traktowany, gdybym miał 16 lat. Ofiara nie tylko wciąga do swojej gry wszystkich członków rodziny, ale jednocześnie pełni rolę Prześladowcy dla swojej córki. Opcja nr 2: Najpierw zapoznaj klienta z Trójkątem Władzy. Następnie poproś go, aby do każdej roli znalazł odpowiednią osobę z kart. Niech wyjaśni Ci dlaczego wybrał właśnie te karty do roli Ofiary,